Ik lees net mijn intro terug bij dit blog. Dat ik misschien weer met mijn blog zou stoppen omdat ik ook met Facebook ben gestopt. Nou, tot nu toe houd ik het vol. Ik lees de blogs van anderen ook met meer interesse dan vroeger al die Facebook-berichten. Ik herken veel van wat ik lees. Maar ik geloof dat ik wel meer met bepaalde dingen worstel dan anderen.

Zoals het wegdoen van zaailingen en jonge bolletjes. Ik vind dat zielig. En zonde. Maar ik kan niet alles kwijt in de tuin. De natuur spaart niet alles, maar ik wil eigenlijk wel alles sparen en het kan niet. Maar dat zie ik niet onder ogen. Dus er staan nog steeds overal zaailingen in potjes.

Straks als de tomaten dood zijn, gaan ze daar de grond in. Maar op termijn moet een deel toch weer weg, ik heb van sommige dingen gewoon te veel. Ik creëer dus problemen op de lange termijn voor mezelf.

De omgang met plagen verloopt ook met interne conflicten. 

Ik heb iedere nacht slakken gevangen en in het bos gezet. Er is daar een strookje met allemaal gras etc bij de entree. Dat werd platgemaaid na een tijdje. De meeste slakken zijn sowieso alsnog dood gegaan in dat bos, of op de weg ernaast. En ik had flink genoeg van dat rondje slakken rapen. Ik zag ook dat ze jong onkruid eten, ze zijn nuttig, nota bene. Maar als ik nu een slak zie, trap ik hem soms zomaar plat. Ik weet dat het wreed is en zinloos, want het is niet de slak die op weg was naar de sla. Het betekent vooral dat ik niet weet hoe ik een compromis sluit tussen de werkelijkheid en mijn ideale werkelijkheid (= ik dood zo min mogelijk). 

Verder sta ik nu ook wekelijks gif te sprayen op een roos, tegen sterreroetdauw.

Ik moet waarschijnlijk besluiten om deze roos eruit te halen, maar ik heb hem met veel aandacht gekozen en dat maakt het moeilijk te besluiten dat hij niet bij mijn tuin past. En gif spuiten is niet eens veel werk, bijna alle bloemen vragen wel iets van onderhoud/plaagbestrijding.

Zelfs het succes van de pompoenen (lijkt het, ik weet dat een oogst pas een oogst is als hij is binnengehaald)  heeft kanttekeningen. Zoals het er nu uitziet, heb ik straks 100 kilo(?) pompoen te oogsten. En op te eten in mijn uppie. Dus ik kan beter de pompoenen nu gaan afkappen want ik kan nergens meer lopen (hier bijvoorbeeld alleen een richeltje). Maar ook dat vind ik moeilijk/zielig/zonde.

Het is leren, maar ook met jezelf geconfronteerd worden. Ik heb moeite met beslissingen, ik wil alles sparen, en ik wil altijd te veel. 

Het opschrijven helpt me om onder ogen te zien dat dit zo niet werkt en ik een paar van mijn waarden los moet laten. Er moet in ieder geval veel uit de tuin weg. Ik moet de pompoen rigoureus snoeien en oogstmaximalisatie loslaten. En ik moet bepalen wat ik wil, want ik heb de fruit-, moes- en siertuin die ik wilde, maar toch ben ik niet gelukkig want ik blijf maar zoeken naar meer.

Kijk eens hoe goed de druiven het doen (wel wat meeldauw, maar alleen bij de slechtste locatie). Ik heb me laten afleiden door van alles maar hier is het me eigenlijk om te doen.