Ik had eerst drie bomen, er is er idd eentje dood gegaan na een strenge winter. Het verbaast mij ook dat ze er nog staan, want heb al drie keer een eucalyptus geprobeerd, ook een speciale afkomstig van een hoge berg, maar die overleefden ook de laatste strenge winter niet met min 16 graden. Heb ook een mimosa opgekweekt uit zaad van 5 m hoog, die het ook niet uithield. De bomen staan in de luwte, maakt veel uit, want de wind speelt een grote rol bij uitdroging als het vriest. Ik woon in Hulst, tegen de Belgische grens, dus weinig invloed van de zee. Het vriest bij ons in de winter net zo hard als elders. Mijn bomen worden niet bemest en groeien traag. Dus goed afgerijpt hout, kan beter tegen de vorst. Aan vorstbescherming doe ik niet. Ik heb wel af en toe eens een paar takjes die ingedroogd zijn. Die knip ik dan maar af. Verder snoei ik matig, alleen voor de vorm. Het zijn echt mandarijnenzaailingen, gekregen (10 cm hoog) van een oom die zeker nog nooit van Poincirus had gehoord. De bomen verliezen al hun blad in de winter. Wel mooie herfstkleuren, en enorme doorns van 4 cm lang! De boom op de achtergrond is een Albizia Julibressins. Is mediterraan (goed gezien! )maar wel goed winterhard. Of de mandarijnen eetbaar zijn? Niet echt, wel voor marmelade, zonder het wit van de schil, en de likeur is ook veelbelovend. Bij mij mogen de boompjes (nu bijna 3 m hoog) zeker blijven staan. Verschil tussen de ene en de andere boom is trouwens opvallend gering (voor een zaailing). Ze groeien, bloeien, en dragen vrucht op dezelfde wijze. Veel vruchten hebben een uitstulping die doet denken aan een navelappelsien. Toch zijn het mandarijnvormige vruchten en ook de geur doet er sterk aan denken. Bij rijpheid worden ze geel-oranje, overrijp zijn ze oranje. Ze rijpen al in september. De bloemen die in het voorjaar komen, net voor het blad, zijn vrij klein.