Poe, wat een week heb ik achter de rug. Druk druk druk met werk. Boekpresentatie van een vriendin, aanvaring met dezelfde vriendin, en wat broodnodige geestelijke ondersteuning voor een andere. Oh, en dan nog de première van een tv-serie die mijn vriend schreef, compleet met rode loper en zenuwen over de juiste jurk...

Wat is het dan heerlijk om moestuinier te zijn! Op je knieën, in je oudste spijkerbroek en fleecetrui, een regenworm bestuderen. Lekker 'dom' een stuk grond omspitten. Of juist heel precies kijken hoe een plantje groeit. Daar word ik dan weer helemaal zen van!

Vandaag had ik mezelf daarom een paar rustige uren TUIN beloofd. En 'tuin' moest het dus worden - ook al was het bizar weer, met om het kwartier een afwisseling van zon en hagel (heb zelfs één hagelbui met zon gespot).

Mijn vorige update ging over mijn 'grote' tuinborder* waar ik de moestuinbak uit had verwijderd, en daarna was begonnen de schuttingen te boenen, aardperen te planten en de boel om te spitten. Vandaag ben ik verder gegaan met mijn queeste om van een ordinaire tuinborder De Mooiste en Beste Eetbare Tuin Ooit te maken.

*= 'groot' is in dit verband extreem relatief en betekent: 8 m2.

Stap 1: Afmaken van het spitwerk, netjes ''ne spoai diep', zoals ze dat hier in Utrecht zeggen. Ik ben best trots! Bijna geen rhizoom van het zevenblad meer te bekennen, terwijl het daar twee jaar geleden nog van wemelde. Consequent met (zoveel mogelijk) wortel en tak uitroeien helpt dus. En ja, met 8 m2 is dat wel te behappen ja...

Stap 2: Een heerlijke foto voor de preciesfreaks en perfectionisten onder u (ja, daar hoor ik zelf (soms) bij:)).

De hele border netjes leeg en kaarsrecht en aangeharkt. Genieten.

Stap 3: Een paadje 'uitgelopen' en daar stenen in gelegd, zodat ik straks altijd op dezelfde plek loop en verder nooit meer op de grond hoef te staan. Nadat deze foto is genomen heb ik de stenen nog zoveel mogelijk geëgaliseerd.

Stap 4: Aarde tussen de stenen weer teruggeharkt en aangestampt. Is toch schitterend? Ik vind het er nú al gezellig uitzien, en er staat nog niks in. Kan eraan liggen dat ik het in mijn hoofd al helemaal heb volgepland, natuurlijk.

En dit is dan het uitzicht van bovenaf. Let niet op de rommel, die afgevoerd krijgen is weer het volgende hoofdstuk.

Echt, als ik naar deze foto kijk zie ik het al helemaal voor me: zachtjes in de wind wuivende bloemen, groenten die staan te genieten van de zon...plus hier en daar slakkenvraat natuurlijk (zo realistisch ben ik dan ook wel weer ).

Er kwam hierna trouwens ook nog een stap 5: Het uitharken van een dun laagje compost over de hele border. Mulchen kan ik het niet noemen helaas, daarvoor was het te weinig. Maar ik heb nu nog een halve zak compost over, en ik ga bij elk gewas wat ik uitplant een handje compost extra in het plantgat stoppen. En misschien nog wat koemestkorrels door de hele border harken.

Dit jaar verwacht ik natuurlijk nog geen extreme oogsten en successen, op zulke arme grond. Hoewel: het viel me mee hoeveel dikke pieren ik op de schep kreeg! Komend najaar wil ik groenbemester zaaien, en verder steeds zoveel mogelijk fijngeknipt plantenafval laten liggen bij wijze van mulch. In de herfst natuurlijk ook bladeren verzamelen. En zo hoop ik dan de bodem beetje bij beetje te verbeteren!

Tot slot nog een foto van mijn laatste binnenzaaisels. Daar ga ik het straks ook nog druk mee krijgen. Ik heb een heleboel kruiden en bloemen gezaaid, en verder nog flespompoen.

Ja ja, die tuin...hij is nog helemaal leeg, en toch staat 'ie al vol beloftes.