weknow

Begrijp ik je goed....Bart?? Laat ik het even met mijn woorden proberen weer te geven...... Stel je wilt de Uta op kwee Eline. Dan zet je een aantal ogen van de Uta - in mei/juni of zo - op een goed groeiende twijg in de boom van Beurre Hardy. Einde winter knip je die twijg met al ontwikkelde Uta-oogjes tot enthoutstukjes van ca. 10 cm en (plak-)ent die op een kwee-Eline onderstam. Als ik het goed begrepen heb, lijkt me dat een handige en snelle methode Weer wat geleerd, dan. (Ik heb in het najaar een Beurre Hardy en de Cure geplant voor tussenstam-enthout.)

Zal afhankelijk zijn van bestemming van de grond en misschien ook regels/verordeningen in je gemeente, maar een kas wordt meestal niet gezien als een permanente bebouwing. Verder zal de verhuurder ook akkoord moeten zijn. Informeren dus.....

@ flipje. De link werkt niet omdat ze verwijst naar een plekje op jouw harde schijf. Edit: Hier is een link naar dat nummer van Pomopost. Voor dat artikel scrollen naar pagina 11. http://www.npv-pomospost.nl/images/pomospost/2006-2009/Pomospost_2009_herfst.pdf

Qlima is de nieuwe naam voor Zibro. Je hebt 2 soorten petroleum. "Reukarme" (die stinkt nogal) en duurdere "geurvrije"....geur is niet geheel afwezig, maar niet storend bij gebruik in een garage of zo. Wel altijd wat ventileren.

Dat zijn heel wat vragen, Roland Ik weet niet alles...hoor en lees veel, maar echt niet alles is ergens te vinden....misschien voor een stuk ook echte kenners-informatie, die stukje bij beetje bij elkaar gevonden en geëxperimenteerd moet worden. Van oudere commerciële perenrassen is het vrij goed bekend of ze zonder een tussenstam goede kansen maken op diverse kwee onderstammen....zeker de traditioneel gebruikte. Bij liefhebbersrassen en nieuwere rassen is dat niet altijd zo duidelijk en ook vaak moeilijk te achterhalen. Het is een soort "door schade en schande wordt men wijzer"-verhaal, waarbij de ervaring met al wat langer gebruikte zeer veel aangeplante rassen en een percentage uitval daarvan in de praktijk tot kennis over "onverenigbaarheid" (misschien beter: moeilijkere of onzekere verenigbaarheid) leidde. Welke kwee-onderstammen wel/niet kunnen met diverse peren is ook niet zwart-wit. Kwee-C, de dwerg zeg maar, is vooral erg kritisch. De heel nieuwe kwee-Eline zou (zou ) bijvoorbeeld veel toleranter zijn. Kwee-A zit er ergens tussen en dan heb je ook vaak nog de Kwee-Adams (die bovendien nog heel vaak verward wordt, ook op naamkaartjes, met kwee-A) die ook weer wat meer aan zou kunnen. Sommige moeilijker verenigbare perenrassen zouden het dan nog op de ene kwee-onderstamsoort weer wel doen en op andere niet........ Het onzekere is dat de afstoting bij moeilijke verenigbaarheid vaak pas na een aantal jaren optreedt...en zelfs nog maar bij een deel van de entingen optreedt... Voor een liefhebber die zelf ent geeft dat een onzeker gevoel.....er is een kans dat je met veel zorg opgekweekte boompje de geest geeft over 2, 3...5 jaar. Van Uta is bekend dat ze slecht combineert met kwee...bij veel andere rassen zal het ook best meevallen. Als je het zekere voor het onzekere wilt nemen heb je 3 opties: 1. Een echte perenonderstam gebruiken om op te enten. Pyrodwarf is een optie, maar niet echt voor heel kleine bomen. 2. Een tussenstam gebruiken. Ik kom 3 rassen tegen die zich daarvoor bij uitstek lenen: Beurre Hardy, Le Cure (in Nederland: pastoorspeer) en Doyenne de comice. Je werkt dan in 2 fases....je ent een stuk van 20 a 30 cm op de kwee-onderstam en als de ent aan de groei is (een jaar later ongeveer) gebruik je het geheel van onderstam + tussenstam als was het een onderstam. Dat is de gangbare manier. Hoorde laatst echter van een snellere methode waarbij een zeer korte tussenstam (enkele centimeters) tegelijk met het te enten ras werd geplaatst...een dubbele enting inderdaad. Los van dat je dan goed en trefzeker moet kunnen enten (ervaring!), vraag ik me af of zo een dubbele ent laten groeien misschien toch niet specifiekere en gecontroleerde omstandigheden w.b. temperatuur, vochtigheid e.d. vraagt? Bovendien uitte een echte perenkenner reserve over of een zo korte tussenstam voldoende zou zijn om evt. afstoting te voorkomen...... 3. Je koopt of evt. ent zelf op de gewenste onderstam kwee de rassen waarvan je zeker bent dat ze goed combineren met kwee. Later ent je daar de moeilijk te combineren rassen in.....krijgt dus allemaal bomen met meerdere rassen. Dit kan op voorwaarde dat de rassen die je kiest wat vergelijkbaar zijn in groeiwijze (groeikracht en vorm...m.n. steile groei of meer hangend). In jouw geval is mogelijkheid 3 misschien nog niet zo een slechte keuze, zeker als je aan het gewenste enthout (de uta vooral) kunt komen. Bovendien hoef je je dan niet tot 3 rassen te beperken, waardoor het bestuivingsprobleem er ook niet meer is.

Het laatste is te prefereren. Om te groeien en t,z,t, bloeien hebben ook deze fruitboompjes een periode (relatieve) kou nodig en een soort winterrust. Binnen in een verwarmd vertrek (droog) is het moeilijk om ze voldoende licht te geven en groter risico op ziektes en belagers.

Ik denk eerder dat dit een andere schimmelinfectie is, namelijk stambasisrot. Ziet er slecht uit, eerlijk gezegd. Ik zou het boompje in deze toestand wegdoen...zie weinig heil meer in omstandigheden verbeteren of bestrijden. Als het een echt bijzonder ras is, zou je nog enthout kunnen proberen te nemen en daarmee een ent maken in maart/april (of dit aan een kweker vragen). Oorzaak is o.a. vochtige omstandigheden.... Heeft niets met smeerwortel* op zich te maken, maar mogelijk wel dat de boomstam tussen begroeiing en wellicht sowieso op een vochtige plek (onder een grote kroon?) niet goed kan opdrogen door wind en zon. Het schimmel overleeft in besmetbare hoeveelheden ook in valfruit. Is dus een kwestie van standplaats en/of onderhoud vooral. Sommige rassen/onderstammen zijn gevoeliger dan andere. * Smeerwortel is een nuttige plant. Maar geen voedingstoffen-bom, zoals soms onterecht wordt (over-)geschreven.....en dan eerder om wat meer kalium op je bodem te brengen (hebben fruitbomen graag) dan voor stikstof. Uit analyses blijkt dat de plant redelijk voedingstoffen bevat en ze zal snel verteren ( = die vrijgeven), maar zelfs een heel veld gemaaide smeerwortel zal de doses voeding voor planten echt niet explosief laten stijgen.

Ja, dat wilde ik ook nog zeggen, Yuras. Kunnen we de kosten van die mooie krans niet delen met een aantal mensen? Dank je dat je daarvoor gezorgd hebt!!

Nashiperen is een groep met vele rassen (waarvan een 10-tal hier verkrijgbaar). Ze komen uit 2 geslachten van Pyrus....meestal P. pyrifolia en soms ook van P. ussuriensis. De Europese peer heet P. communis. Omgekeerd ben ik zeker dat Europese peren nashiperen kunnen bestuiven en de bloeitijd ligt ook in dezelfde periode (maar kan per ras tot enkele weken verschillen...zowel voor Europese en nashiperen). Of nashiperen ook europese zullen bestuiving durf ik niet met zekerheid te zeggen...vermoed van wel. Maar wacht even op een reactie van iemand die het echt weet. Net als voor europese peren geldt voor nashi's dat per ras wat kan verschillen of ze (deels) zelfbestuivend zijn...in ieder geval zal je opbrengst kwalitatief en in aantal beter zijn met kruisbestuiving...maar zoals gezegd kan dat ook door een europese peer of wilde peer die gelijktijdig bloeit. Maar wat ik je eigenlijk wil aanraden is om er eens een te proeven. Ik merk dat er liefhebbers en haters zijn (hoewel ik niet weet welke rassen haters geproefd hebben...zoals bij alle fruitsoorten zijn er betere en mindere...en smaken verschillen.) Het is een vrucht om vooral vers te eten of evt. in salades te gebruiken vooral.....knapperig en zoet (meeste peren juist zacht-smeltend)...zeg maar: toch een iets andere proefervaring, iets anders dan je gewend bent......persoonlijk vind ik ze erg lekker en heb ook diverse bomen aangeplant naast "gewone" peren...waartussen ook enorme verschillen bestaan. Misschien zeg je dan "mwah" of juist "wowwie" en ben je verkocht. Persoonlijk vind ik ze ook iets makkelijker in de teelt dan sommige europese peren.....juist in een biologische teelt zijn ze behoorlijk weerstandbiedend is mijn indruk en lijken het ook goed te doen met net wat meer schaduw.

Tjee...Yuras...ik schrik me rot....en jij moet nog veel meer geschrokken zijn! Ik weet dat hij sinds een tijdje je tuinbuurman was. Dat jij en hij.....allebei actief op dit forum.....heel toevallig een tuin naast elkaar hadden gekregen. Een leuke verrassing was dat, omdat ik weet dat jullie allebei zo enthousiast zijn over fruit kweken. Persica was op dit forum een vraagbaak en super-deskundige over alles wat met prunussen en meer te maken had...wat wist hij daar veel van! Ik heb naast contact op het forum ook nogal wat PB's met hem uitgewisseld en - op zijn aanraden - vanaf de zomer fruit van abrikozen, Japanse pruimen, plumcots en pluots gekocht in elke supermarkt in Nederland en Frankrijk waar ik ze kon vinden. Persica overtuigde me ervan dat daar vaak echt goede bomen van te kweken zijn (waar anders bijna niet is aan te komen) en ik heb in de keuken, op een koude slaapkamer en in mijn kasje een heel stel jonge boompjes staan.... Ik heb Persica nooit ontmoet of gesproken....dat zou er zeker van gekomen zijn....weet niet eens hoe hij echt heet, hoe oud hij werd....alleen dat hij van oorsprong een Vlaming was die in de buurt van Nijmegen is gaan wonen....rare gedachte dat je iemand op het forum dan toch zeer kunt waarderen. Ik wil jou, als een vriend van hem...en anderen op het forum die een goede band met hem hadden....en vooral zijn meest naasten (ook al ken ik hen niet....partner? kinderen? kleinkinderen misschien? ) condoleren en veel sterkte wensen!

Aanbevolen plantafstanden door Crawford voor een productieboomgaard: 6 a 7 meter. In een haagvorm gesnoeid voor productie: 3,7 meter(12 ft.) van elkaar.

schreef WindindeWilgen. Ik heb niet meer gedaan dan uit 4 pagina's vol informatie (waarvan ik denk dat ze degelijk en goed is!) uit het genoemde boek van Martin Crawford, relevante gegevens proberen te halen waarmee Arjan verder geholpen wordt. De lange bloeitijd noemt hij overigens ook. Te weinig om een oordeel zoals jij dat nu uitspreekt over dat boek of die schrijver, WindindeWilgen, te doen. In mijn ogen is dit...temidden van zo veel kletskoek en cultus dat ik tegenkom....juist een schrijver die wel complete, duidelijke en op heel veel ervaring gebaseerde informatie geeft Ik denk: Dit is echt een autoriteit die echt weet waarover hij het heeft en ik raadpleeg hem graag om die reden. Maar oordeel niet over hem op grond van mijn pogingen om uit heel veel informatie te halen wat voor Arjan wellicht bruikbaar zou kunnen zijn Ik denk dat er weinig tot hier toe naar voren gebracht is, wat niet ook als informatie in dat boek van Crawford staat. Over mijn eigen, uiteraard zeer beperkte, ervaring met deze en andere Cornussen ben ik duidelijk geweest, denk ik...dus ik gebruik graag de bijdragen van anderen hier om bij te leren. Interessant aan dit topic en de reacties is dat vanuit ervaringen van verschillende mensen op dit forum allerlei aspecten van deze plant besproken worden en dat is leerzaam. Van jou neem ik bijv. graag mee dat je bestuiving met een penseel niet zo praktisch vindt.

Ik pik even 2 stukjes informatie uit het genoemde boek w.b. bevruchting/opbrengst: Een probleem met vroege (februari/maart) bloei hier kan zijn dat bevruchting (door hommels vooral) slecht verloopt....penseelbestuiving wordt dan aanbevolen. Plant hoort in zone 4....wij hebben 7 en vooral 8 in Nederland (aanzienlijk milder)...dus ook dat kan verklaring zijn voor mindere opbrengsten. Natuurlijke exemplaren kunnen een opbrengst geven van 1000 kilo per ha. In kwekers-boomgaarden (Turkije, Oekraine) is tot 5000 kilo per ha. haalbaar. Verder gekend dat bloei van jonge planten vooral mannelijk is (stampers van bloemen ontwikkelen zich vaak pas ook als bomen wat ouder worden) en pas na heel aantal jaren volle productie (bomen worden zeer oud). Bij geënte cultivars vruchtdracht aanzienlijk sneller. Overigens leuke specialistische collectie op die Poolse website...en ook enkele dingen die me echt interessant lijken voor bij mij, zoals de kruising tussen peer en kwee, de elaeganussen en enkele hele nieuwe cultivars van kiwibes.

Voor zover ik weet zijn alle planten van het geslacht allium eetbaar. Eetbaar wil overigens niet altijd zeggen dat ze ook echt lekker zijn of de moeite waard om (hier) te kweken. Er zijn heel wat alliums die zich hier wel bewezen hebben. Zou ik eerst eens naar kijken......

Dit is de informatie van de website waarnaar Freya verwees in de openingspost. MEDICAP® ZN Systemic Tree Implants are beneficial for trees where zinc deficiencies are difficult to control by foliage or soil feeding. Zinc deficiencies are normally associated with calcareous soils. Trees most susceptible to zinc deficiencies: Citrus, Peach, Nectarine, Avocado, Walnut, Pecan, and other nut trees. This treatment provides long-lasting control – usually 2-3 years. Available in “Standard” 3/8” diameter for trees with a trunk diameter of 3” or greater. Als ik het zo lees, is het alleen zinvol in situaties dat de bodem niet goed in zink kan voorzien. In echt kalkrijke bodems kan dit o.a. een probleem zijn, bij bepaalde planten. Het sporen-element Zink zal in een bodem die rijkelijk organisch materiaal bevat geen probleem zijn...daar zal het weinige dat nodig is voorkomen en een evt. natuurlijk hoog kalkgehalte ook getemperd worden. Het is dus een gericht hulpmiddel voor een zeer bepaalde situatie, dat vooral invloed heeft op (bloei en-) vruchtzetting (en de opname van Kalium en fosfor die hierin een rol spelen). Het is dus geen geneesmiddel voor allerlei ziekten/plagen die een notenboom kan hebben Het is ook geen algeheel wondermiddel om meer noten aan je boom te krijgen. Mocht je dan echt nog twijfelen of je bodem zink of andere tekorten bevat....sporen-elementen als zink zijn maar in minimale hoeveelheden nodig!! (dat is nog iets anders dan dat planten het dan ook kunnen opnemen ....Je zou dan moeten uitgaan van een bodemanalyse van een gespecialiseerd lab) dan is het gebruik van een gesteentemeel (bevatten zover ik weet allemaal een meer dan ruime hoeveelheid zink) m.i. veel zinvoller. Maar nogmaals: Als je je bodem voedt met volop organisch materiaal, zijn dit soort tekorten er eigenlijk nooit! Vergeet niet dat in delen van de VS walnoten geteeld worden voor de wereldmarkt en die grootschalige telers zijn ongetwijfeld de doelgroep van deze producent van ACECAP® and MEDICAP®

@ Arjan In het boek "Trees for gardens, orchards and permaculture" van Martin Crawford (met in mijn ervaring de meest complete en goede informatie, zij het voor de Britse situatie vooral) op blz. 68 t/m 70 o.a. ook beschrijving van een 30-tal rassen. Helaas zal een scan daarvan niet lukken omdat de bladzijden aanzienlijk groter zijn dan mijn scannertje voor A4, anders zou ik ze je gemaild hebben. Boek is zeer de moeite waard, maar prijzig als je het voor maar enkele fruitsoorten gebruikt....bibliotheek misschien? Van Jolico staat er niet dat ze laat is. Wel zeer productief en met zeer grote bessen (4,5 a 5,6 gram/stuk) die erg zoet zijn. Pioneer = grootvruchtig (verder geen info) Flava = gele bessen, groot en van de zoetste De andere 2 worden niet genoemd. Heb zelf een paar planten staan sinds 2 en 1 jaar omdat ze geschikt zouden zijn voor echte schaduw. Maar eerlijk gezegd gaan ze in het echte bos-deel maar langzaam en overweeg ik om ze naar lichtere plekken te verplaatsen. Zijn geen cultivars en meer bedoeld als bosgoed en voor de bloemen (hopelijk binnenkort voor het eerst?) Stekken gaat heel makkelijk. Waarom er maar zo weinig rassen in Nederland te verkrijgen zijn...? Waarschijnlijk te onbekend en heel zeker hier geen interessante commerciële teelt.....( 3 a 5 kilo vruchten is volgens Crawford heel veel aan een boompje...Jolica is daarvoor waarschijnlijk de beste)) hoewel de plant al vele eeuwen hier groeit en rijpen van de vruchten voor zover ik weet niet echt een probleem. Weet ook niet of de grootvruchtige kweekvormen kwekers-rechterlijk beschermd zijn? In zuid-oost Europa is er wel veel teelt, ook voor de markt en daar zitten ook kwekers met groter assortiment, waarvan sommige Engelstalige websites hebben en voor heel redelijke verzendkosten hier leveren. De enige van wie ik zeker weet dat ze een behoorlijk aantal rassen hebben zit in Slowakije, maar die levert alleen in het najaar (wortelgoed) en is nu alweer gesloten voor dit seizoen. Wellicht dat andere forumleden tips daarvoor hebben? Waar wil jij je boompjes kopen?

Leuk en makkelijk om te doen, zo een testje. Maar eigenlijk snap ik niet wat de uitslag je echt vertelt dan...... Je zou informatie krijgen over voedingstoestand en toxiciteit..... wat dan precies? En over kiemschimmels.....ja, die komen voor in bodem en/of in zaden (geen testje voor nodig) Als niet 80% minstens kiemt van de tuinkers, dan is bodem ongeschikt, wordt beweerd.....waarvoor ongeschikt dan? (Of het zaad niet meer kiemkrachtig genoeg ) Leuk detail.....Ik kweek mijn tuinkers-kiemgroente op de vensterbank op enkel vochtig keukenpapier....als het zaad goed is kiemt ongeveer 100% en groeit in ca. 7 dagen of wat langer tot een oogstbaar gewasje. (Na een dag of 7 a 10 begint het inderdaad om wat voeding te vragen, buiten wat in zaadjes zelf zit en stagneert de groei.....maar dan is ze al geoogst) Is dan de conclusie dat een keukenrol geen giftige stoffen bevat en goede grond is (met te weinig voedingstoffen)????? Misschien heb je wat meer aan dit instrument voor bodembeoordeling. (Helaas is site van de Bodemacademie al lang niet meer bijgewerkt en staat het eenvoudigste instrument om zelf je bodem te beoordelen als liefhebber niet meer online) http://mijnbodemconditie.nl/images/pdf/handleiding%20MijnBodemconditie%20BodemConditieScore%20Beemster.pdf

In mijn vorige reactie, Henk, beschreef ik hoe ik aan het einde van afgelopen extreem droge zomer, zelf ook getwijfeld heb over een dubbele aanpak: dus en compostlaag opbrengen en die laten freezen tot op 30 cm. en vervolgens meteen een laag compost daar bovenop. De compost die ik had opgebracht afgelopen winter en voorjaar leek er als een laag op te blijven liggen en er gebeurde zo weinig, leek het. Door die dubbele aanpak, dacht ik, zou het allemaal wat sneller gaan....alvast wat compost in de bodem...wordt ie misschien al wat luchtiger van...... Ik ben intussen teruggekomen op dit idee. In het najaar en nu, zie ik echter dat er terdege veel gebeurd is met die bodem en ik zie ik een groot verschil tussen waar ik 1 jaar en al 2 of 3 jaar een laag heb opgebracht. Dit nog los van wat ik in groei en gezondheid van planten meen waar te nemen. Het is duidelijk dat je het enkele jaren moet volhouden, maar dan ontstaat er terdege een teeltlaag van een 20 a 35 cm. diep, verschilt wat per plek.....en minder duidelijke overgang van rullere grond naar de duidelijke kleilaag. Wat ik ook zie is hoe weinig het eigenlijk uitmaakt op korte termijn (een jaar) als er alleen compost o.i.d. wordt ingebracht in de grond.....nee daarmee wordt je grond niet echt luchtiger en snel al een stuk beter, denk ik. Dan overschat je wat dat zou doen. Beide is nuttig, maar de inbreng-manier zal veel langer vragen voor een echt effect (en wellicht ook minder snel een bodemleven opbouwen, zoals ik het graag wil). Daarop baseer ik mijn (tot hier toe) conclusie dat zo veel mogelijk opbrengen het beste werkt en inbrengen een langzamere weg is. Voor mij is nog een belangrijk voordeel van het zo snel mogelijk krijgen van een losse teeltlaag, dat ik er veel makkelijker dan in de kleigrond kan wieden. Nu is mijn probleem vooral dat ik enorme hoeveelheden compost/organisch nodig heb. Op de milieustraat is er lang niet altijd, maar als het meezit lukt het me om 2 aanhangwagens (schat een 750 a 1m3 per keer) te halen per week....kar volscheppen....overscheppen in 12 a 14 kruiwagens....en dan zie ik wat voor een klein stukje van het geheel ik daarmee maar kan doen. (10 m2 of zo?) Nu heb ik een groot bosachtig stuk, waar al heel veel gebeurd is, als achterland en....dat ik er niet eerder opkwam...dat ik sinds dit jaar als bron van veel organisch materiaal gebruik voor het nieuw aan te leggen stuk "weiland". Alle paden zijn al diverse jaren bedekt met hakselhout, er is een heel groot gazon en een stuk ongerept wild bos zal over enkele jaren verdwijnen omdat daar de nieuwe woning van de eigenaar gaat komen......door de dikke laag bladeren van de paden en het gras met bladhark bij elkaar te vegen (en wat half verteerd hakselhout mag daarbij) en ook in het bos grond + bedekking te nemen heb ik ook extra aanzienlijke hoeveelheden materiaal om te composteren of direct te ontginnen grond mee te bedekken voorhanden...... Voordeel van dat spul is dat vooral bruin en schimmelrijk is (en al van allerlei bodemleven bevat)...en dat is voor een bostuin ideaal. (Voor een moestuin waaruit je echt oogst is compost veel beter!) Na een of 2 jaar compost (voedzamer, want meer stikstof) werk ik verder met dit spul, dat ook geschikter is voor vaste planten... Jouw probleem is vooral dat je echt in je handen moet spuwen en hard moet werken om een 10 of 20 m2 van die grond om te spitten om compost in te brengen. Ik heb zelf echt geen hekel aan een stukje spitten, maar in die zware klei die we hebben zou ik daar erg tegenop zien. Mijn oplossing nu voor het geleidelijk aanleggen van het enorm grote stuk, is een stap-voor-stap-aanpak die ik ook tegenkwam in de boeken van Martin Crawford. Je begint met stroken/plekken voor te bereiden en in te planten. Je krijgt dus enclaves waar de grond beter is, temidden van het geheel en elk jaar maak je die breder/groter door opnieuw organisch materiaal op te brengen en dan weer een stuk erbij en dat werkt wel goed...het gebied waar de grond al goed is en waar je bijvoorbeeld ook kunt wieden wordt steeds groter en de planten, struiken, bomen die daar groeien helpen al mee...ik kies (en experimenteer) daarvoor gericht met bepaalde planten om te zien wat werkt. Als ik me naar jouw situatie probeer te verplaatsen, zou je het volgende eens kunnen overwegen (beetje afgeleid van mijn werkwijze). In plaats van je hele moestuin-in-wording te bedekken of alles om te spitten......te werken in stroken of voren waar je de compost die je kunt krijgen/maken rijkelijk aanbrengt....een combinatie van er op en er in dus, maar dan niet overal....alleen waar je gewassen komen. Het enige waar je dan op moet letten is dat je nu al....een aantal maanden voor het echte kweekseizoen....deze teeltstroken alvast aanlegt, zodat de compost er nog gaan rijpen en de natuurlijke processen alvast op gang komen. Door zo elke winter je tuin een aantal jaren voor te bereiden...beetje plannen wat waar komt.....zorg je al voor wat vruchtbaarheid voor het moment, maar zal je hele tuin ook steeds beter worden......en je bespaart jezelf veel/hard spitwerk omdat je alleen die teeltstroken vrij ondiep hoeft te graven. Als je grond erg nat is en blijft, zou je zelfs kunnen overwegen om walletjes te maken van 10 a 15 cm. hoger, waarop je zaait en poot........

Wacht met snoeien tot begin mei zeker...zomersnoei is nog beter. (Pruim is erg gevoelig voor infecties bij snoei in winter!) Voor een zuilvorm (beetje ongebruikelijk voor een pruim, omdat ie van nature met een bolle brede kruin groeit, maar goed, ik neem aan dat je ze als een zuilvorm hebt aangekocht...?) moet je bepalen welke tak de hoofdtak wordt, welke steil omhoog mag groeien. Die groeit het beste als je ze jaarlijks 1/3 of 1/2 terugsnoeit (bij 1/2 sterkste hergroei!)....daardoor moeten er langs de stam meer scheuten worden gevormd. Die snoei je dan telkens terug op ca. 3 ogen...daar zou vruchthout moeten ontstaan. Ongewenste scheuten die concurreren met die die de hoofdtak moet worden, moet je helemaal wegsnoeien dan.

Misschien wat nuchterder ernaar kijken, Pippi? De gangbare manier voor klei is grof spitten in het najaar. Door vorst en weerinvloeden wordt de harde plakkerige grond dan kruimeliger. Met een cultivator en hark o.i.d. maak je de bedjes rond half maart dan vlak voor zaaien (op klei kun je voor april....zelfs half april nog heel weinig telen). Dan kun je ook een laag compost opleggen, wil je aan een andere manier van werken beginnen. Niet spitten en grond met compost bedekken is geen "heilig moeten", maar een andere manier van werken waarvoor je nog de eerste stappen moet gaan zetten en die je moet gaan opbouwen. Bovenstaande methode (spitten in najaar) werkte lange tijd voor veel mensen. Als je zo wilt werken als Pippi wil (en mijn ervaring is dat het zeker geen mindere resultaten geeft!) dan ga je omschakelen, naar een andere werkwijze. Je gaat je bodem voeden en investeren in bodemleven en bodemgezondheid. Het duurt een aantal jaren voordat je dan bereikt waar je heen wilt (waarin je wel al snel vooruitgang merkt!) Je gaat je bodem gedekt houden, liefst met compost als de ideale voeding voor het gewenste bodemleven. Als je dan blijft spitten, zou je steeds weer afbreken, wat je probeert op te bouwen. Het gaat dus niet om dat spitten op zichzelf iets kwalijks zou zijn en ook niet om dat bodem bedekt houden een doel op zichzelf. Spitten in het najaar is dus een manier om in het voorjaar een betere bodemstructuur te hebben. Probleem is dat dit maar heel tijdelijk is....de klei zal gedurende het seizoen door nat worden en uitdrogen (en evt. belopen) weer hard en compact worden. Door gedekt te houden met een laag compost en ontwikkeling van een rijk bodemleven ontstaat - beter en blijvend, zolang je niet gaat spitten - een fijne bodemstructuur op een natuurlijke manier.

Is er een probleem waarvoor dit dan de oplossing zou moeten zijn? Je zou zinkinfusies moeten toedienen aan een notenboom omdat er in een of andere extreme situatie een kans is dat kalium en fosforopname door die boom wat minder is? Maak je eigen compost, leg afgevallen bladeren onder je notenboom, mulch met hakselhout en/of grasmaaisel...kost niets.....en je hebt geen last van problemen die er eigenlijk niet zijn.

Het principe is hetzelfde als in de moderne voedingsindustrie algemeen wordt toegepast. Je peutert een natuurlijk geheel uit elkaar in allerlei elementen of ingrediënten die er in zitten, mixt dit tot een nieuw geheel met een goed klinkende naam bij elkaar, haalt de bijzondere eigenschappen die wel ergens aan enkele van die elementen worden toegekend naar voren om je nieuwe kluts te verkopen..... en je vindt allicht mensen die bereid zijn om er goed voor te betalen omdat ze denken dat het zonder niet zo goed zou gaan. Weer een oplossing voor een probleem dat eigenlijk niet bestaat. Aan ieder de keuze: Of je koopt een hele reeks elementaire natuurlijke voedingstoffen in pilletjes, supplementen en samengestelde prutjes omdat ze zo belangrijk en onmisbaar zijn (suggestie = Je zou een belangrijk voedingsbestanddeel wel eens kunnen missen...oei).... of.... je eet een appel

Dat idee klei herken ik goed, Henk. Ik beperk me nu dus even tot mijn ervaring daarmee... Op het stuk "bostuin" 2 km. van zee ook zeer zware jonge zeeklei....een lap van bijna 1 hectare groot is al vele jaren grotendeels onbewerkt, begroeid met gras en wilde planten, op de slechtere plaatsen kweek, distels, boterbloem e.d. Bovendien is die grond sterk gecompacteerd (samengedrukt) omdat het wel af en toe met zware machines bereden wordt (om te maaien e.d.). (Het andere deel van ruim 1 ha. is grotendeels een nogal eenzijdig begroeid bos). Met de schop kom je er nauwelijks in...in de zomer keihard, je zou een houweel nodig hebben....nu is het een zuigende, zompige massa. En op grond van ervaring (want het gaat niet alleen om theorie, maar een werkwijze die zo goed mogelijk werkt!) is mijn keuze toch om deze te bedekken met compost/blad, maaisel, houthaksel......omdat het beter en sneller werkt in mijn ervaring. De traditionele werkwijze op kleigrond is om in het najaar de tuin grof om te werken (diep ploegen voor de boer, spitten voor de tuinier). Daarbij wordt mest (stalmest o.i.d.) ingebracht. Door de winterkou en vocht verkruimelt deze grond en in het voorjaar, voor het zaaien gaat de boer er met een frees door....en dan nog de eg om het nog fijner te maken. En inderdaad hebben moestuiniers hier ook allemaal een freesje, waarmee in het voorjaar de grond wordt verlucht en dan lekker te bewerken is. Dit werkte redelijk omdat de grond zo jaarlijks bewerkt werd en inderdaad zullen slimme boeren tegenwoordig compost of gewasresten (in plaats van of naast die stalmest) inploegen en heeft een al klein percentage organisch materiaal een positief effect op de opbrengsten. (Die liepen terug door vooral kunstmestgebruik = uitmergeling, door compactie vanwege machines en nog een slecht effect was dat er een ondoordringbare korst ontstond (uitgespoelde zouten!) vlak onder de diepte waar jaarlijks geploegd werd.) Jouw werkwijze is een soort liefhebbers-versie van wat boeren doen. Zo een geploegd veld in najaar/winter of een stuk land dat in het voorjaar zaaiklaar ligt ziet er ook mooi en verzorgd uit. Waarschijnlijk mooier dan mijn moestuin, waar nog van alles te oogsten is en er - soms spontaan - nog groenbemester opkomt. Nog een opmerking: Afgelopen zomer was het in de bostuin extreem droog (droogte door grondwaterbeheer, wind, weinig regen in dit droogste stukje Nederland (!) en in het bosdeel bomen die veel verbruiken) de zomerse droogte is er sowieso een probleem. Ik zag de kurkdroge, gescheurde, ontoegankelijke bodem (zelfs waar compost of ander organisch materiaal was opgebracht....minder extreem, maar toch) en heb serieus overwogen om de werkwijze aan te passen en naast het opbrengen van compost e.d. ook een portie in te laten freezen in de bovenste 30 cm. bodem, op de stukken waar ik eerst verder wil om aan te leggen en in te planten. De eigenaar van de grond wil een aantal vrachtwagens compost kopen en laten bezorgen en voor een trekker is een aantal stroken freezen nog geen uurtje werk, dus kleine moeite (ik hoef niet te spitten hoor ) Intussen heb ik besloten om de vrachtwagens met compost die hopelijk komen (hoef ik niet steeds naar de milieustraat aanhangwagentjes vol te scheppen ) toch alleen als mulch te gebruiken. Want in het najaar, toen alles bijkwam van de droogte, heb ik het verschil gezien tussen waar ik met bodembedekking werk en de stukken (onder andere een randstrook die open moet blijven om sloot te kunnen maaien en omdat daar leidingen liggen, die jaarlijks bemest wordt, gefreesd en ingezaaid met bloemen) waar "traditioneel" beheerd wordt. De aanplant bestaande uit diverse struiken en (fruit-)bomen waar met bodembedekking wordt gewerkt stond beter, gezonder, geen uitval en de bovenlaag van de bodem is er vol leven en goede structuur....met duidelijk een veel groter effect en tot aanzienlijk grotere diepte waar dit al meerdere jaren gebeurt. Op de traditioneel bewerkte stukken overleven een deel van de planten, struiken en bomen het niet en is het beeld veel meer kwijnend. De grond blijft slecht, vol vervelend onkruid dat nauwelijks te wieden is. Mijn conclusie, mede op grond van wat ik op dit stuk zie, is dat als je een aantal jaren compost en ander organisch materiaal opbrengt je sneller en effectiever werkt. Ook door organisch materiaal in te spitten zal je bodem beter worden, maar het is veel meer werk en gaat langzamer. In de bodem kan er zich niet echt een bodemleven opbouwen (deels omdat het organisch materiaal diep zit, gedurende tijden van het jaar an-aeroob alleen maar vergaat en bovendien wordt dat steeds verstoord....) en voor de voeding van je gewassen zul je veel sterker afhankelijk zijn en blijven van extra toevoeging van mest. Beide werkwijzen hebben tijd nodig om effectief te zijn, maar ik zie (ook in mijn eigen moestuin) dat via voort-durende bodembedekking met compost het sneller gaat, betere resultaten geeft en minder werk en kosten meebrengt. Misschien moeilijk te geloven als je altijd anders hebt gedacht en gewerkt....maar ik zou niet meer anders willen. Maar...je houdt van experimenteren en je hebt alles om het te doen aan huis......waarom gebruik je een klein stukje van je grond niet eens om de methode van steeds mulchen met compost c.q. niet spitten eens uit te proberen naast je eigen werkwijze.....Ik ben dan erg benieuwd naar je bevindingen na 1,2...3 jaar.

Misschien zouden ze eens informeren bij hun toeleverende kweker, zodat ze hun ( meer kritische) klanten kunnen informeren over wat precies en waarom zo. Zou toch wat deskundiger overkomen.

Als de paardenmest echt oud = rot* is, dan kun je het beschouwen als compost en er ook zo mee werken. Dus ook dan advies om de bodem ermee te bedekken en de bodem verder zo veel mogelijk met rust te laten, zodat zich een rijk bodemleven kan ontwikkelen. Kerende bodembewerking (zoals spitten) verstoort de opbouw van het bodemleven steeds. Niet kerende bodembewerking verstoort in ieder geval de opbouw van netwerken van wortelschimmels (mycorhiza), die zeer nuttig zijn voor voeding en gezondheid van planten. Door bodem weinig te verstoren ontstaat vanzelf en veel effectiever geleidelijk een goede bodemstructuur en een ideale voedingsbasis voor je groenten. (* Je herkent dit aan dat ze rul is donkerbruin en keutels onherkenbaar. Evt. stro er in zal wellicht nog wat zichtbaar zijn, maar ook donker verkleurd) Als ze nog niet verteerd is, is het prima spul om (gemengd met een aanzienlijk deel "bruin" materiaal) te composteren.... daardoor behoud je de meeste voedingstoffen voor langdurige voeding van je bodem en bodemleven. Door te composteren, waarbij bruin (koolstofrijk) en groen (stikstofrijk, mest hoort daar ook bij) samen verteren wordt er geleidelijk iets humus-achtigs, stabiele verbindingen met stikstof en andere voedingstoffen voor planten, opgebouwd uit de ingrediënten. Deze worden gegeten door bodemleven en zeer geleidelijk beschikbaar gemaakt voor planten als voeding, maar daarmee vormt zich ook een goed bodemleven. Werken met onverteerde mest is vanuit ecologisch oogpunt achterhaald. Het verteren zelf geeft een aanzienlijk verlies in milieu van stikstof, fosfor en CO2. Via compostering wordt het afbrekende materiaal optimaal omgezet naar nieuwe complexe biochemische verbindingen. Die opbouw gebeurt bij compostering veel meer dan als je het "gewoon" laat verteren.