Ik heb een grootbloemige hibiscus die straks naar buiten mag ingekort en heb nu wat stekmateriaal over. Vorig jaar heb ik een afgebroken tak gestekt door hem in water te zetten tot er witte wortelpuntjes op tevoorschijn kwamen en vervolgens in potgrond te planten. Was een weinig overdachte stek, die toch gelukt is. Nu vraag ik me wel af welke methode de grootste kans op slagen geeft. In water stekken, of meteen in potgrond, en stekpoeder gebruiken? Iemand ervaring met deze plant?

Vorig jaar september heb ik verschillende stekjes meegenomen uit Spanje. Wegens het gebrek aan stekpoeder en goede stekgrond, heb ik die allemaal in water laten wortelen. De overgang vervolgens naar potgrond vonden ze niet leuk. Van de 5 stekjes heeft er maar 1 het gered (en ook die is nog niet gelukkig). Het kan natuurlijk ook te maken hebben met het moment van stekken (eind september) en een lange donkere winter in een te droge centraal verwarmde lucht. Maar dit jaar ga ik toch maar eens proberen om ze direct in stekgrond te laten wortelen in de hoop op meer succes.

Hibiscus wordt normaal vermeerderd door enten, op een onderstam, dit mij door een Hibiscus kweker verteld.

Als je gaat vermeerderen door zaad, of stekken krijg je minderwaardige planten.

Ik weet dat zaailingen er vaak heel anders uitzien dan de moederplant. We hadden thuis een tuinhibiscus en die leverde heel uiteenlopende zaailingen op. Maar de stek die ik vorig jaar nam was precies hetzelfde als de moederplant, met dezelfde bloemen en een gezonde groeikracht. Moederplant is ook niet geënt. Ik heb mijn stekken bij gebrek aan voldoende stekgrond en plaats voorlopig in water gezet. De blaadjes bovenaan gehalveerd om vochtverlies te beperken. We zien wel wat dat geeft.

Hoe gaat het ondertussen met de Hibiscusstekken?