Het waren weer echt winterse dagen. Dagen met winterse neerslag en wind, dagen met mist en heel af en toe een klein zonnetje.

Gelukkig worden de dagen weer langer, een teken dat we de goede kant op gaan.

Maar de plantjes staan nu even stil, veel groei is er niet.

Er zijn gelukkig wel klussen die ik prima met dit weer kan doen.

Een van die dingen is spitten. Dat gaat langzaam bij mij maar wel gestaag.

Het spitten wissel ik af met lichtere klusjes.

Er is niet zo veel eten meer van de tuin en gelukkig hebben we wat voorraad.

Ook kopen we soms wat bij zoals deze bloemkool bij de mais, bieten en aardappels van de tuin.

 

 

Ook oogst ik regelmatig wat pastinaak en palm of boerenkool.

 

 

Tijdens het spitten loop je tegen wat dingen aan. De look en uien staan toch wat te dicht op de aspergeplanten die nu volwassen worden.

Tijd voor een nieuw plekje dus. Ook pot ik nog wat pollen look op zodat ze in de kas vast uit kunnen lopen.

 

Op een lange rij zet ik de bieslook,

 

 

 

de Welsh onion die erg is teruggelopen,

 

 

 

 

de Chinese bieslook,

 

 

En de Berglook.

Die laatste houdt van kalk dus nog wat extra kalk er bij.

 

 

Het is een lange rij geworden aan de rand van mijn tuin, er naast heb ik de tomaten gedacht waarvoor ik de wilgenstokken voor het rek ook alvast kan schillen.

Ik hoop dat de tomaten straks wat minder overheersend voor ze zullen zijn als de asperges. 

 

De knoflook heeft gelukkig geen last van de kou.

 

 

Ik rij mest en compost uit en spit dat in. Gelijk haal ik de Heermoeswortels weg.

 

 

De tuin gaat er langzaam anders uitzien.

 

 

Een nieuw begin, het ziet er weer aantrekkelijk uit.

Ook komen de bestellingen van de vereniging binnen en die moeten verwerkt en rondgebracht worden.

 

 

Er zijn meer klusjes, ik wil gaan snoeien maar bleek de kettingzaag niet schoongemaakt weggelegd te hebben en daarna vergeten te zijn.

Die moet flink  gekuist worden.

 

 

 

Maar eerst maar een warme stoofschotel met pastinaak, aardappels en winterpostelein van de tuin.

 

 

Het spitten is een noodzakelijk kwaad, maar je blijft er wel soepel door.

Wormen die de mest voor mij in de grond werken heb ik bijna niet. Het roodborstje moet goed zoeken.

Al is het wel iets beter geworden door het inspitten van de organische mest.

Op ongeveer een vierkante meter kom ik er nu eentje tegen.

 

 

Wel zag ik een nieuwe gast. Bij het spitten in de buurt van de composthoop kwam deze flinke jongen naar boven.

Zo'n grote larve heb ik hier nog niet gezien.

 

 

Na wat speurwerk bleek het de larve van een neushoornkever te zijn. Die leven in compost en komt ook hier nog net voor.

Ze zijn wel zeldzaam en ik ben er trots op om deze op de tuin aan te treffen. Ik heb hem dan ook weer netjes begraven en niet opgegeten.

 

En nu maar afwachten tot de verpopping.

Dan wordt het zo eentje:

 

 

(Foto van Wikipedia)