Marinus Ros

Hoi, Welkom vanwege een andere nieuwkomer.

Hoi iedereen, Alvast bedankt voor het welkom. Idd. da's de Calendula Officinalis AKA de goudsbloem. Blaadjes voor in de sla en de bloemblaadjes kan je als saffraan surrogaat gebruiken tot je de Crocus Sativus zelf hebt staan... Heb trouwens je "peperkwekerij" draadje ook gelezen, best pikantig interessantig. Heb er trouwens elk jaar ook enkele van in de tuin staan. @Appelvrouw: De bedoeling is om er een soort van mediterraanse tuin van te maken in "English garden" stijl. Uit de foto blijkt overduidelijk dat het nog niet voor morgen zal zijn.... Toch misschien wat uitleg bij de foto bij gebrek aan een lijstje van wat er zoal instaat: Net achter de al vernoemde goudsbloemen staat een Pyracantha AKA Vuurdoorn met aan zijn voetje aan de linkerkant Satureja Montana Alterniposa (vroeger Spicigera) met daarnaast verder naar links gewone Satureja Montana (o ja, da's doorlevend bonenkruid die twee laatste) geflankeerd door een overenthoesiast groeiende Origanum Aureus. De Aurues staat al tot bij de voeten van de rozemarijn en daar houdt die niet zo van. Rozemarijn is net als zijn baasje een beetje een "Einzelgaenger". Er staan er daar trouwens een drietal veuls te dicht bij elkaar. Beginnersfoutje. Langs en achter de rozemarijn loopt een border (aan weerskanten maar dat zie je niet op de pic) van een halve meter vanaf de haag tot bij de ingang van de tuin (+/- 10m) met daarin naast enkele lavendelstruiken (de Munstead varieteit) ook nog kris-kras gewone wintertijm, wilde inheemse tijm (Thymus Serpyllum), een reus van een Salvia uit de Pupurascens groep, een gewone flinke Officinalis en helemaal vooraan melisse en ook nog enkele laatbloeiende en inheemse wilde origano en de schitterende Origanum Compactum. Voorts op de foto een Buddleia Davidii Albiflora (AKA de vlinderstruik) met daar rond omheen en achter nog een vijftal jonge telgen van het Marinus Rosgeslacht , enkele Santolinas AKA Heilgenkruid, rechts van de vlinderstruik nog meer rozemarijn, enkele Helichrysum Italicum (ofte currykruid) die bij warme zomeravonden sterk geurt. Voor die laatse staan twee Lavendula Stoechas of kuiflavendel die maar blijft bloeien en daar middenin nog een origaantje namelijk de "Thumble" varieteit. Meer vooraan staan nog enkle Thymus Citriodorus "Silver Queen", een Thymus Aureus of twee, een aantal "Doone Valley" tijmpjes en enkele uit de "Bertram Anderson" cultivar. Achterin zie je nog een Salvia Officinalis Lavendulifolia ook bekend als spaanse salie die sinds ie af en toe wat kalk toegespeeld krijgt uiteindelijk toch besloten heeft te groeien en zelfs te bloeien, en hoe. Op de voorgrond in de linkerhoek nog meer wilde tijm en in de witte kiezel nog een dozijn Thymus Praecox "Purple Beauty" en de Albiflorus, de witbloeiende varieteit uit de Praecox familie. Het is de bedoeling om de hoeveelheid witte kiesel te laten dichtgroeien, op enkele stappunten na, met nog meer kruip- en woltijmpjes. Rechts, niet meer op de foto staan, wat dacht je, nog meer rozemarijn, een krulhazelaar, de grote en oudste rozemarijn, een hulst, een wegelia, een drietal dragon (de echte franse uiteraard), een wijnruit, een drietal alsems, een zestal soorten munt* waaronder de fantastsich ruikende corsicaans munt (Mentha Requeinii dacht ik) en een drietal Perovskia "Little Spire". O, die was ik bijna nog vergeten, tegen de scheidingsdraad rechts in de hoek staan nog een bos Crocosmias (de rode "Lucifer") te verwilderen, een melisse of twee en enkele papavers plus nog een purperen salie, twee "Silverleaf" salies en twee van de "Berggarten" varieteit. In de rechterborder nog wat lavendel, heidekruid en azalea maar die laatste twee ga ik verkassen en de border opnieuw aanleggen met meer mediterra spul zoals Calamintha Nepeta (bergsteentijm), agastache, hyssop, e.d. Her en der staan ook wat bolgewassen die ik laat verwilderen, sterhyacinten, sneeuwklokjes, druifjes, crocussen allerhande en wilde bosnarcissen... Werk genoeg aan de winkel voor deze "dolce farniente" dus.... In de wachtrij (in pot dus) staat nog meer salie (eigen zaaisel van de Officinalis (42 stuks!! wat moet ik daar mee aan?) en nog enkele lavendelplantjes die spontaan in de tuin zijn ontsproten. De eenjarigen of koude gevoelige kruiden worden na de ijsheiligen in de tuin gezet, allerlei soorten basilicum, enkele pepers en mijne ouwe trouwe Oost-Indische kers. Kruiden die een rijke bodem of frequente bemesting vergen zet ik niet in volle grond, enkel in potten. * De munt behalve de corsikaanse die niet woekert, staan voorlopig nog ingegraven in potten. Volgende lente krijgen die een vaste en vooral ruimere stek rechtstreeks in volle grond. Woekeren wordt in toom gehouden door het omheen de plant aanbrengen van rubber afboording tot een diepte van 30 a 40cm. Later op de avond plak ik nog wel enkele oudere fotos. Dan zien jullie de "evolutie" wat beter. Nog bedankt voor het hartelijke onthaal.

Hoi, Dat is bij deze gebeurd: https://www.moestuinforum.nl/post62041.html#p62041 Blaas er gerust maar wat animo in.

Hallo iedereen, Ben via een link op Sanguisorba.be in aanraking gekomen met dit voor mij tot dan onbekende forum. Eerst een avondje rustig wat posts gelezen die mijn aandacht trokken en....besmet geraakt met het enthoesiasme virus dat hier schijnt te woekeren. Sinds een viertal jaren hebben we hier een tuintje dat oorspronkelijk alleen maar een groot grasperk was. Eentje van het soort dat alleen maar groen ziet als het onkruid niet in bloei staat..... Beetje bij beetje ben ik daar achteraan het "gras" gaan weghalen met de idee om daar wat kruiden te zetten. Tijm, wilde marjolein, munt en uiteraard een rozemarijn aangeschaft op de jaarlijkse plantenbeurs in het stadje hier dan ook nog een bloemenweide gezaaid. Een bescheiden begin van een tuintje waar nu nog nauwelijks wat anders dan kruiden groeien. Van het een is het ander gekomen en via veel lezen op het internet en enkele plantenboeken is de tuin ondertussen geevolueerd en vermoedelijk zal dat evolutieproces nog wel enkele jaren aanslepen... De grootste problemen hier, dat was met de bloemenweide al snel duidelijk, zijn de moerassige leembodem en de felle oosterwind. De planten zijn dus beter niet te hoog of ze waaien gewoon plat.. De bodem is ondertussen fel verbeterd door het aanbrengen van honderden kilo rijnzand, split, gravel en natuurlijke bodemverbeteraars. De voorliefde voor kruiden en dan vooral mediterraanse kruiden stamt uit mijn jeugd (veel vakanties in Spanje doorgebracht) en onrechtstreeks uit mijn voorkeur voor her "dolce farniente" en de zuiderse gerechten die daar bijhoren. De foto is een snelgenomen snapshot van het deel van de tuin toen ik daar klaar was met het aanplanten van de laatste aanwinsten, zo half november ongeveer: Bij interesse geef ik met plezier commentaar bij eventuele vragen.

Echt gerustellend allemaal. Leeft dit sterk in Nederland of zien jullie jezelf eerder als, hoe zal ik ik het stellen, een tikkeltje extreem? Hoedanook, ik ben aangenaam verwonderd over het feit dat er zoveel reactie en activitiet is. Dat doet echt veel "deugd". Overigens: heeft iemand ooit al de "Moro Sphinx" mot in de tuin waargenomen? (Ik weet het, dit is totally so off topic maar om klimatologische redenen immens interessant. Indien respons start ik een topic hieromtrent.... Dank en in het bijzonder 20 extra jaartjes aan va gewenst voor Kamila. (Het adjectief "charmeur" is me niet onbekend.

Een wijs man, die vader van je. Weet de man ook hoe heilzaam die kers wel is? Dank je voor je ondersteunend antwoord. De wonderbaarlijke voordelen van de "capucine" zal ik graag uitleggen als ik wat meer ben ingebed op dit forum...

Als je met kruiden aan de slag gaat weet je graag eerst de habitat van je kruid. Ph van de grond die je kruid wil, licht, zon, shaduw, half-schaduw, voeding, enz. Zo hebben zuiderse kruiden vaak liever een alkalsiche bodem (lees kalkrijk) die vooral goed doorlaatbaar is. Andere, die ik eerder als condimentaire groente aanzie (peterselie e.d.) hebben dan liever weer een rijke bodem en gedijen ook op neutrale tot zuurdere grond enz. M.a.w. kruiden, is een rekbaar begrip maar de habitat van de plant is wel zo belangrijk. Een te rijk gevoede rozemarijn sterf eerder af dan een voedselarme, gek maar zo is het wel. Anderzijds is het lastig prei groeien op een arme bodem. Tenzij je oerprei zet misschien... Een ander voorbeeld uit het mediterrane gamma: basilicum heeft graag een rijkere grond maar houdt niet van natte voetjes, wintertijm (en ik zet het voorvoegsel "winter" echt niet zomaar) heeft dan weer liefst schrale kalkhoudende grond. Tijm, salie, lavendel zijn planten die wel tot 3x zo snel en zo groot groeien als je ze op een "bute" zet op met rijnzand vermengde arme grond. Allemaal zijn ze echte "xeriscaping" planten. Er zijn er nog, maar alle drie uit het voorbeeld zijn slechte "verouderaars", dat heet dat ze graag ten gepaste tijde bij de kapper gaan en dus een groeistimulans vragen. M.a.w.snoeien doet groeien. Het kan paradoxaal lijken maar vele mediterrane kruiden verliezen aroma als ze te rijk staan. Rozemarijn krijg je in een wip kapot door zowel overbewatering als overvoeding bijvoorbeeld. Geen paniek als je denkt dat je grond te zus of te zo is, het kan verholpen worden en veel planten kan je mits wat truukjes om de tuin leiden...

Merkwaardig dat niemand de brandnetel vermeldt. Een van die "on"kruiden uit de lamiaceae familie waar ook vele zogeheten kruiden toe behoren dat in overvloed aanwezig is en dus ook niks kost. Uitstekende ontgifter. En zo zijn er nog wel meer... Minder gekend maar zeer effectief om de voor de lever negatieve effecten van o.a. alcoholgebruik te onderdrukken is ook de Maria distel. Iemand al van gehoord? Weegbree, nog zo eentje waar iedereen de hak in zet maar best een goed te gebruiken medicinaal plantje is. En de paardenbloem? De lijst is eindeloos... Mijn devies als sporter, maar het geldt zeker ook wel algemeen, is eerst die lever ontgiften, dan pas kwaaltje behandelen. Als het dan nog nodig is...

De ene rozemarijnsoort bevat al wat meer etherische olieen dan de andere, soms wat meer of minder van die of gene stof, maar je kan ervan uitgaan dat de intrinsieke medische eigenschappen over alle soorten heen bewaard blijven. Zo zal de ene soort al meer bloeien dan de andere, wat hoger worden of net wat lager blijven, enz. Overigens is er ook een uit Zuid-Duistland (Hegau) stammende soort die ongeveer net zo vorstbestendig is als de Arp variant. Ik vermeld hem hier wel als ik de naam terugvind. @geedee: Graag gedaan. Rozemarijn is echt wel niet te missen in de kruidentuin. Wel liever een plantje of stekje kopen in een betrouwbare kwekerij. Zaaien is niet echt productief en achteraf weet je nooit welke soort je nu wel hebt. De nomenclatuur is dan wel wat duidelijker als bij de verschillende tijmsoorten, het helpt niks als de heren verkopers om het even welk ras met het opschrift " Rosmarinus Officinalis" verpatsen.... Enfin, dat geldt voor vele plantensoorten. Kan ik me dus blauw aan ergeren. EDIT: voor het duitse ras: Rosmarinus Officinalis "Heilsberg" en googelen.

Wel, de gegevens die ik vermeldde zijn dan wel al 15 jaar oud, bij mijn weten is er in se nog steeds niks aan veranderd. Ik denk ook niet dat er hier iemand is die OI kers in de tuin heeft staan voor die specifieke medicinale eigenschappen. Zelf doe ik in de mooiere seizoenen veel aan duursport en af en toe enkele blaadjes OI kers hebben daar zeker niet bij geschaad. Bron van de medische eigenschappen: Journal of Antroposophical Medicine, Vol. 12 issue 4 Winter 1995. Titel: Original title: Portraet einer Heilpflanze. Tropaeolum majus L. - die Kapuzinerkresse. Ruth Mandera, Ph.D. and Ulrich Meyer, R.Ph.

Er zijn inderdaad heel wat verschillende rozemarijnsoorten naast de Rosmarinus Officinalis. Allemaal zijn ze een stuk minder vorstgevoelig dan laurier ( en dan hebben we het over Laurus Nobilis, toch?) die men meestal aangeeft als houdbaar tot bij -3 C. De meest winterharde rozemarijn die ik ken is de uit de USA stammende Rosmarinus Officinalis "Arp". Die kan tot -20C hebben. Hij is vrij makkelijk te herkennen aan zijn grijsgroene blad en kan tot 2m hoog worden. Wat rozemarijn vaak de nek omdoet is aanhoudende koude oostenwind bij een bodem die vervroven is. Dan gaan de takken uitdrogen omdat de plant geen sap meer daar naar toe kan sturen. Met wat geluk hou je dan toch nog enkele takken over... Verder houden ze van een luchtige, kalkhoudende bodem (bijkalken met kokkelieten ( fossiele zeeschelpen) kalk) en liest geen schaduw van nabije planten of struiken. Hier bij ons in de tuin heb ik er een dertigtal staan, allemaal onbeschut (omdat het niet anders kan) tot als het gaat vriezen. Dan bescherm ik waar mogelijk met vliesdoek de jongste planten. De oudste plant is ondertussen al hoger dan 2m en die heeft slechts een enkele stam. De overige stammen zijn dus het slachtoffer van de aanhoudende koude wind van enkele jaren terug ... Je kan rozemarijn, net als tijm trouwens, zeer goed tegen vorst beschermen door een mulchlaag van bonte kiezel (of witte, whatever) rondom aan te brengen van een vijftal cm. Alle beetjes helpen.... Kruipende rozemarijn (Boule, Capri, Prostratus, enz.) is ook een optie maar die is per definitie vorstgevoeliger. Afdekken dus.

Die laatste is trouwens minder interessant omdat het een eenjarige is. Ze ziet er trouwens ook anders uit, heeft een wat ronder blad zonder steeltje op de stengel zitten. Wilde marjolein (origanum vulgare) groeit hier in de streek (punt waar de provincies Vlaams-Brabant, Waals-Brabnt, Limburg en Luik zich treffen) nog vrij veel (is wel een beschermde plant) net als watermunt (in mindere mate) en tal van vele andere vrij zeldzame heelkundige planten). Als je eenmaal origano hebt staan (en dan heb ik het niet over de cultivars) dan heb je die na enkele jaren zowat overal in de tuin. Soms zelfs tot een tiental meters afstand van waar je eerste plant staat. Wat mij al is opgevallen is dat de bloemkleur kan varieeren van licht roze tot fel paars-lila. Ook zo in het wild, in de vrije natuur dus. Ook heeft de originele Origano wel de neiging om open te vallen in de tuin. In de natuur wordt ie vaak door hoge grassoorten e.d. die er om heen groeien rechtop gehouden. Veel van de cultivars doen het trouwens ook uitstekend hier. Mijn lievelingen zijn de Origanum Vulgare Compactum en de Aureus, eerder als borderplant en de laatste als attractieve bodembedekker. Overigens hebben de origanos net zoals bepaalde wilde tijmsoorten (serpyllum b.v.) liever een neutrale bodem dan een te sterk kalkhoudende... Volle zon is echter geen probleem, langdurig winternat is te vermijden.

De "kappertjes" van OI kers zijn uiteraard geen echte kappertjes, ze lijken er alleen een beetje op (met een grote dosis goede wil)... Wat in het filmpje hogerop wel wordt getoond maar niet expliciet wordt gezegd is dat je best zaden oogst die nog vrij jong zijn. Als je de zaden beroert en ze vallen op de grond dan hou je die beter als zaadgoed. Ze zijn vaak dan al te rijp en te hard van binnen om nog goed te smaken. Wat ik doe is veel minder omslachtig maar toch werkt het prima: geoogst zaad afspoelen en afdrogen. Ijskast open en zien of we daar nog een potje met wat zilveruitjes of augurkjes hebben staan. Da's nagenoeg altijd het geval en die azijn is vaak gekruid met koriander en weet ik veel wat. Daar gooi ik dan OI zaden in tot het potje vol is. Kruiden bijvoegen naar smaak. Het potje gaat weer de ijskast in en voila. Zo simpel is het. Potje blijft zeker een jaartje goed. Mogelijks zelfs langer. Wil je grotere hoeveelheden opleggen dan kan dat zeker zoals in het filmpje. Maar zouten en dan laten drogen? Ik zie daar echt niet het nut van in. Overigens, wat jullie wellicht wel al weten, van de OI is alles eetbaar behalve de wortels. Heerlijk gezond en een natuurlijk anti-bioticum (zonder de nadelen van het chemisch spul) en nog een mooie plant ook.

Heb precies hetzelfde probleem met onze laurier. Hij staat bijna noodgedwongen in de wind als hij buiten staat. Het waait hier bijna het hele jaar flink. De enige oplossing om op min of meer natuurlijke wijze de laurier van schild- dopluizen te ontdoen die ik gevonden heb op de site van een grote belgische laurierkwekerij gaat als volgt: -emmer water met een oplossing van natuurlijke zeep in gemengd. (de zeep is er vooral om de suikerachtige afscheiding van de luizen op het blad te verwijderen) -nagelborsteltje (handborsteltje waarmee je hardnekkig vuil van je afschrobt) - je legt de plant op zijn kant en dan schrob je alles af, ook de onderzijde van de bladeren en de stengels. - herhalen tot je geen luisje meer kan bespeuren. - de plant goed afsproeien tot er geen zeep meer op zit. - Indien nodig de behandeling bij hardnekkigheid herhalen. Als je plant binnenhaalt voor overwintering (en da's haast noodzakelijk), zet je hem op een koele plaats. Minder licht is niet erg. Zelf ben ik toch overgestapt naar een chemische behandeling omdat het me een nagenoeg hopeloze zaak leek om elk bladje schoon te gaan schrobben. Het is een produkt van Bayer dat je in het gietwater oplost en aldus in de sapstroom wordt opgenomen. Van onze laurier plukken we toch het komende jaar niet en als we er toch zin in krijgen schaffen we wel een nieuwe plant aan. Ah, voor ik het vergeet, liever 's morgens begieten in de zomer en niet met natte voeten laten staan (sclerotienrot). De aardkluit bewateren en dus liever niet de bladeren en dat vooral niet 's avonds.