Zo. Dat was een interessant jaar, dat 2020. Tijdens het warme voorjaar waarin we gedwongen thuis waren, hebben we heel veel in de tuin kunnen doen en een goede start kunnen maken. Een serieuze kennismaking met moestuinieren volgde. en wat was het leuk! Nu 2021 van start is gegaan en de grote sneeuwhopen zijn verdwenen, is het tijd voor een nieuwe start. Te beginnen met de planten die de koude en de vorst hebben overleefd. 

De kardoenen zijn nu bijna een jaar oud, en ze staan er prachtig bij. Ik had serieus niet verwacht dat ze die bak sneeuw aankonden. Geen geknakte bladeren, geen doodgevroren ledematen. Gewoon trots en mooi lichtgroen weer onder de gesmolten sneeuw vandaan verschijnen. Stoer hoor.

Tuinbonen (oktober gelegd, november uitgeplant) net zo. Ze komen allemaal vrijwel ongeschonden tevoorschijn. Wel maak ik me een beetje zorgen over de hoeveelheid water in dat deel van de tuin, het loopt daar niet altijd even goed weg. Dus de boel zou nog weg kunnen rotten. Misschien leg ik wat reservebonen, in een pot ofzo. Kan ik meteen zien wat het verschil is tussen vroeg en laat. 

Knoflook (meerdere soorten, oktober gepoot) ziet er wat sneu uit, verfrommelde sprietjes, maar ik heb me laten vertellen dat dit allemaal goed komt. Ok, ik heb vertrouwen. 

De preien worden al lekker dik. Het zijn mijn eerste ooit, hoe werkt dit? Oogsten als ik zin heb in prei, ze dik genoeg vind, voordat de boel verlept / opgegeten wordt / het te warm is? 

Binnen groeien de paprika's voorzichtig. Binnenkort mogen ze elk in hun eigen potje, dat voorkomt ruzie. De sinaasappelboompjes in pot staan weer buiten. Een beetje vorst konden ze hebben, nouja twee van de drie dus, maar de voorspelde -15 wilde ik ze niet aandoen, dus toen mochten ze binnen logeren. 

Ik zie inmiddels heeeeel veel onkruid... Komend weekend belooft het lekker voorjaarsweer te worden, dus dan gaan we op de knietjes een beginnetje maken met de eeuwige strijd. Heerlijk, heb er nu al zin in. 

Verder tuingenot: de vogels natuurlijk. Tijdens de sneeuw- en vorstperiode hebben we extra veel gevoerd, en dat leverde veel gasten op in de snackbar. Logisch, er was natuurlijk niks meer te eten door die witte deken. Inmiddels is het minder druk in de snackbar, maar ik ben nog steeds als een kind zo blij als er tien mussen zitten, of vijf mezen, of één puttertje. Zo leuk, en ze waarderen het echt dat je je uitgebloeide bloemen laat staan. Beestje kwam steeds terug, zit vaak te snacken van de zonnehoed.