Marinus Ros

Het is al wel eerder aangehaald maar alle citroentijmpjes zijn niet helemaal winterhard, vorstbestendig wel. De klassieke kruiptijmen zoals de Coccineus,, Purple Beauty, Creeping Red en consoorten zijn dat echter wel. Niet goed winterhard zijn de soorten tijm uit Spanje en Portugal. Die uit landen zoals Duitsland en noordoostelijker zoals de Balkan of Turkije zijn belsist wel winterhard. Pech dat net de meest ineteressante soorten voor de keuken net over de Pyreneeen te vinden zijn.... Voor de sierwaarde zijn er gelukkig ettelijke soorten die het prima doen in de tuin als de bodem maar voldoende doorlatend is en ze mooi in de zon staan. Wil je toch tijm in een half-shaduw zone dan opteer je graag voor duitse wintertijm. Die zet zich zelfs in het halfduister nog flink door.Hier heb ik er staan die dermate wordt overwoekerd door salie en oregano dat je de takken opzij moet duwen om hem te zien te krijgen maar overleven doet ie wel. @Bit: de latijnse naamgeving van tijm is een grote warboel. Laat staan de nederlandstalige. Dankzij DNA onderzoek van Margaet Easter in Engeland komt er zo stilaan licht aan het eind van de tunnel. De tijmpjes uit de Coccineus zijn wel degelijk winterhard tot -23 C. Bij mij zijn er enkele gesneuveld door dat het vliesdoek daar net de grond raakte, te lang te vochtig en te donker dus. Overigens kan ik eenieder woltijm aanraden (Thymus praecox 'Pseudolanuginosus') als siertijm. Het grauwgrijze blad contrasteert schitterend met het felgroene van een wilde tijm zoals de serpyllym Tabor bijvoorbeeld. Tijm vergt wel wat ondehoud maar loont beslist de moeite. De grotere tijmsoorten (20 a 30 cm) verhouten net zoals kerrieplanten, lavendel, heiligenkruid en dies meer. Tijm heeft makkelijk de neiging om schots en scheef te verhouten. Ttz de takken verhouten in een knik als de stengel zich zo heeft verwrongen op zoek naar licht. Eens dat is gebeurd dan is er geen corrigeren meer aan en dat gezicht van verbogen tijmtakken stoort uiteraard. O ja, kruiptijm en mieren. Die laatste zijn er dol op om nesten aan te maken in het hart van de plant. Ze stuwen dan aarde omhoog waardoor de plant onvoldoende licht krijgt en gedeeltelijk afsterft... Er volgen beslist nog wat photo's eens we uit het polaire klimaat zijn.....

@Bit: Serpolet is niet makkelijk om zo maar te verplanten, ettelijke natuurlijke afleggers zorgen er voor dat je al echt een flinke pol van een halve meter doormeter moet uitspitten . En dan is het nog maar de vraag of ie de transplantatie overleeft. Een weide met wilde tijm, als dat niet een god in Frankrijk gevoel is......

Ik ook niet maar het kan wel. De kans op rot is wel veel groter dan wanneer je gewoon in grond stekt. Wat voor beide methodes wel geldt is dat je jonge hielstekjes dient te gebruiken en geen verhoute want die slaan 9/10 niet aan. Traditioneel wordt door kwekers in stekgrond/zandmensel gestekt met een doorzichtig plastiek zakje over het potje dat 's avonds wordt dichtgemaakt. Tenminste zo heb ik het altijd zien doen.

Denk dat ook beter langer had gewacht om de verdorde takjes van de kleine kruiptijmpjes weg te snoeien. Sommige zoals de Purple Beauty zien er nu weer uit alsof er niks aan het handje was. De Serpyllum Albiflorus daarentegen ziet er best zielig uit... Wat ik niet goed snap is waarom je gewone tijm zoveel last heeft gehad van de vorst. Hier in de tuin heeft die absoluut geen schade geleden.Het is wel duitse wintertijm die ik staan heb maar ook de uit Italie afkomstige compacte tijm had geen sporen van schade. Niet afgedekte citroentijm wel maar die is er nu alweer flink bossig. De Praecox Pink Chintz is dan wel weer helemaal verdwenen... Heb je overigens ook Serpyllum (wilde tijm) in de tuin?

Alle citriodorus varianten zijn wel vorstbestendig maar zeker niet winterhard. Afdekken dus. Overigens beschouw ik beide eerder als siertijmpjes.

Des te ouder de turflaag des te donkerder ze wordt. Zwarte turf bevat het meeste koolstof (60%) en wordt in sommige landen (Schotland, Ierland) nog steeds als brandstof gebruikt. Niet erg ecologisch want door het steken van de turf verdwijnt ook een unieke biotoop voor diersoorten en planten die enkel daar gedijen.... Weg die turf dus.

Paradoxaal toch.... En hoe ver ga je in het sporten? Kruiden en groentes die ik graag gebruik als sporter zijn die die rijk zijn aan vitamines en mineralen (peterselie bijvoorbeeld), weerstandverhogend zijn ( oost-indische kers bv), schimmelwerend en /of ontstekingswerend zoals tijm. Anti-oxidanten vind je in munt enz. Da's dan maar een voorbeeld maar dan nog moet je wel weten hoe dat allemaal te doseren. Voor een normale doordedaagse sporter met een goed gevarieerde, gezonde voeding is dat allemaal voor niks nodig. Overdrijf je dan richt je eerder schade aan.

Turfgrond en kruiden gaan absoluut niet samen. Turf is erg zuur (Ph 3 a 4). Tijm en rozemarijn gedijen goed op een neutrale, eerder kalkhoudende, schrale bodem. Munt heeft graag een voedselrijke bodem en woekert als de pest. Kortom, dat allemaal in 1 en dezelfde bak kweken lijkt me niet zo'n goed idee. http://www.esveld.nl/codes/nederlands/aanwzure-grondplanten.php

Als je met "salie" Salvia Officinalis bedoelt, dan nee, die bloeit niet echt makkelijk. Er zijn ontieglijk veel salvia soorten, wil je een Officinalis die wel makkelijk bloeit dan raad ik bv de "Silver Leaf" variant aan. Daar heb ik er een vijftigtal van staan en door de heersende klimatologische omstandigheden staan die allen vol bloeiknoppen. Een betere weerman kan je niet hebben, de natuur is je beste waarzegger. De paarse varianten bloeien zelden of nooit, de rasechte Officinalis ook niet zo gauw en zeker niet als je hem elk jaar fel terugsnoeit. Zelf snoei ik salie om de twee jaar. Elk jaar snoei ik wel het dode hout weg. Voor keukengebruik en om tee van te maken is de spaanse salie (Salvia Angustifolia) het meest aangewzen. Weinig thujon, bloeit mooi in blauwe aren maar is geen makkelijke starter. Als ie eenmaal "vertrokken" is groeit ie prima. Bemesten of bewateren hoeft niet, enkel wat kalk af en toe.

Zwitserse munt vind je meestal onder de naam: Mentha x piperita "Swiss". Dat is wel degelijk een eigen munt en niet synoniem met een andere soort. Het schijnt deel uit te maken van het Ricola recept. Is wel vrij gevoelig voor roest. http://puur-aroma.com/index.php?page=kruiden&kid=72

Het is een mentha spicata, ik heb net dezelfde staan (die me overigens ooit is verkocht als marrokaanse munt maar dat is het niet). Wat mij betreft is het "de" mentha spicata maar wie kan het met zekerheid zeggen. Muntsoorten, tijmsoorten, rozemarijnsoorten, enz.: meer synoniemen dan een eenduidege naamgeving.

No probs.

Er wordt ook niet gezegd dat de springbalsemien geen springbalsemien is. Het gaat om de ondersoorten van Rumex en zo.

Hier zijn de meeste gewoonweg drooggevroren (zo bruin als wat). Van Thymus Coccineus (Creeping Red, Purple Beauty en Pink Chintz) blijft nauwelijk her en der een blaadje over. Ook de Thymus Serpyllum Albiflorus is zo goed als dood. De gewone Serpyllum en de Tabor daarentegen lopen terug uit alsook de Thymus Citriodorus type Lammefjord. De Minor en Elfin daarentegen hebben flink stand gehouden. Van de rozemarijnen (en er staan er hier nogal wat) is er een opgaande compleet dood, de andere hebben her en der wat vriesschade. Van de kruipende heeft een Prostatus en alle Capri het overleeft (eentje zonder vriesschade, drie met schade), een Corsica van de twee leeft nog, de andere is het hoekje om.

Dat is volgens mij de veldzuring. Die is zeker eetbaar. Wordt bv bij "paling in 't groen" geserveerd (al vermoed ik dat het hier om een in de moestuin gekweekte ondersoort zal gaan) en algemeen "zurkel" genoemd. Die met de rode nerven in het blad is de Rumex Sanguinosa. Die wordt vaak aangeboden door kwekers van "alternatieve" groenten en dergelijke.

Hier bekampen we drie grote woekereaars (de zichzelf uitzaaiende wintertijm en lavendel buiten beschouwing gelaten), wilde oregano, munt en alweer wilde oregano. Ik ben echt een watje als het om levende dingen gaat, te veel respect voor moeder natuur, net een slechte jager. Als het enigszins kan zoek ik steevast een plaatsje voor de woekeraars... Apres tout, geen mooier architect dan moeder natuur.

Er wordt ontieglijk veel verkocht onder een valse noemer. Zeker als het om kruiden gaat is het de "flou artistique general" en geen mens op de markten of tuincentra weet precies wat ie verkoopt, op enkele uitzonderingen na. Munt verbastert heel gemakkelijk en chapeau bas aan wie me met zekerheid kan garanderen dat a marrokaanse munt is en b spaanse. Enz. De zogenaamde chocolade munt zou dan weer die munt zijn die in After Eight chocolade snoepjes wordt gebruikt. Vermoedelijk sterk geconcentreerde extracten of gewoon synthetisch spul, who knows. Hoedanook, de smaak associatie is munt, niet chocolade.

Non, mon cher ami, excusez moi. Mieux vaut dire: "Veuillez m'excuser". L'on ne s'excuse pas soi meme, on prie aux autres d'etre excuse. Ainsi, je vous prie de m'excuser de cette intervention totalement hors sujet. Wilde zuring op de onderste photo. Een pest van een plant, diep wortelend en nog lastiger dan paardenbloem om er van af te raken.

De look (kraailook of wat anders) die we hier in Limburg in de bermen aantreffen groeit daar als enkeling en niet als pol. Je ziet hem niet zo gauw hier maar toevallig weet ik wel dat de boer die de omliggende landen bewerkt enkel organisch bemest. Op de enkele kilometers die naar zijn erf leiden vind je langs de weg honderd keer meer varieteiten aan planten dan elders. Dat gaat van wilde oregano tot duizendblad met roze-rode bloem tot ettelijke tientallen grassoorten en scabiosa en dies meer. Het verschil is soms echt schokkend. De beschrijving hierboven is de meer natuurlijke toestand. Wat je voor de rest te zien krijgt is wat ik benoem als industrieel platgespoten landschap. Nog net mooi genoeg voor de niets vermoedende toerist, I guess... Dat even terzijde....

@Jet: Mooi is ie wel. Is het de buitenzijde van het kelkblad wat rood is en de binnenkant dan wit? Of staan er ook gewoon witte mee op de foto. Overigens, naast de blauwe, witte en lila rode smeerwortel schijnt er ook nog gele te bestaan. Er groeien blijkbaar mooi dingen daar in N-O Frankrijk.

Het geeft wel een beeld van hoe de maatschappij de semantiek van het woord overwoekert. Ciao

Daslook kan je wel schrappen, dat is het met zekerheid niet. Eerder kraailook.

Dat herken ik. Groeit hier in belgisch Limburg in de bermen. Het ziet er uit als bieslook met een varkensstaartje en wat mij betreft smaakt het ook als bieslook. In eerste instantie dacht ik dat het wat was dat van de kar was gevallen bij het het oogsten. Waar ik het aantref zie ik vaak ook wilde oregano, duizenblad en een aantal andere zeldzame akkerplanten. Als het is wat ik denk dat het is, dan duikt ie vooral op als het mooi zomert. Andere jaren zie ik ze gewoon niet. Ik vermoed een allium soort maar wat het is?

Hier hebben we typisch limburgse leembodem: bij droog weer zo hard als beton, eenmaal nat net klei. Wat ik gedaan heb is de toplaag (20 a 30 cm diep) mengen met rijnzand en kleine kiezel (je kan ook betonzand gebruiken) plus minus 20kg per vierkante meter. Als bodemverbetraar kan je gedroogde koemest korrel toevoegen (de aardwormen zettern die om in humus. Nu, een jaar of twee later is de toplaag zwart gekleurd door de humus en is het geheel vrij goed doorlaatbaar. Bij het planten van spullen die een goed doorlaatbare bodem vereisen (zoals rozemarijn) , graaf ik een kuiltje dat minstens 2,5 keer zo breed is als het potje van de plant en 30 a 40 cm diep. De bodem flink los maken en mengen met wortelactivator (voornamelijk fosfor korrel, dacht ik). De plant wordt dan uit potje gehaald en het wortelstel wat vrijgemaakt zodat het niet in een cirkel om zichzelf heen groeit. De vrijgekomen grond van het kuiltje meng ik dan voor een derde met lava korrel. Die geeft langzaam voedsel af gedurende jaren en verbetert de doorlaatbaarheid aanzienlijk. Veel kruipende rozemarijnsoorten (en ook enkele semi-recht opgaande soorten) hebben de neiging de zijtakken die de bodem raken te gaan "afleggen".Daardoor wordt de plant extra vorstgevoelig. Je kan ze daartegen beschermen door rondom de gehele plant een flinke laag (3 a 5cm) kiezel aan te brengen. De bodem vervriest daardoor minder makkelijk en op de koop toe heb je ook alle andere voordelen van het klassieke mulchen. Ook bij kruipende rozemarijn verschilt de vorstebestendigheid van de ene soort tot de andere. Zoals zo vaak zijn de sterke groeiers en bloeiers het kwetsbaarst. Let er ook op om de plant voldoende ruimte te geven. Staat er wat te kort bij dan gaan de zijtakken daar tegenaan leunen en door de wind worden die dan kaal geschuurd. Als bescherming tegen de vorst met vliesdoek heb je al snel drie of meer lagen nodig. Altijd op minstens een halve meter van de te beschermen planten plaatsen en ervoor zorgen dat het doek in geen geval tegen de top van de takjes kan aanleunen. Bij hevige sneewval zakt vliesdoek makkelijk in. Ik overweeg zelf om, gedeelijk althans, een laag geperforeerd plastiek (kweektunnel spul) aan te brengen om de wind te breken. Door de perforatie blijft er toch nog voldoende luchtcirculatie. Ook ga ik kleine (180cm L x120cm H x 120cm H) fruitkooien gebruiken met vogelnet gaas omspannen zodat het vliesdoek steun heeft. Er zullen nog wel een aantal variaties zijn die zullen werken, maar goed, zo heb je alvast een idee. Overigens zie je op de onderste photo een beetje hogerop, een viertal kruipende rozemarijntjes staan. Prostratus, Capri en Corsica. De Capri heeft het best overleefd omdat die klein blijft, klein blad maakt en de zijtakjes eerder de lucht in steekt dan te laten afhangen. Het is echt zo'n bonsai rozemarijntje. Wat kalk betreft, maakt niet zoveel uit. Wat ik gebruik is fossiele schaaldier kalk. Geen idee of het wat uitmaakt. Rozemarijn lijkt me uit ervaring niet zo pietluttig wat de Ph waarde betreft. Goede doorlatbaarheid van de bodem is daarentegen wel essentieel. Als je wil bemesten, doe dat dan wel drie weken alvorens je bekalkt. Snelle groei is grote vorstgevoeligheid. Rozemarijn is per definitie een trage, compacte groeier. Zo overleeft ze in haar natuurlijke biotoop .

Een salie die het hier zeer goed doet is de Silver Leaf. Wil je per se salie in N.O. Frankrijk dan kan je truukjes gebruiken om de temperatuur bij vorst plaatselijk hoger te houden door U-vormige haagjes te bouwen met bladhoudende struikjes zoals buxus of liever nog taxus. De opening van de U wijst dan op het zuiden. Je kan daarbij zo creatief zijn als je maar wil , die U kan groter of net kleiner naargelang de hoeveelheid vorstgevoelige panten je er wil in onderbrengen. Salie mag altijd pal in de zon, nooit water geven tenzij jonge plantjes, Soms kan een bodem ook te kalkhoudend zijn waardoor zelfs kalkminnende planten het moeilijk hebben. Moet lukken ,