weknow

Moet een zeer vroege bloeier zijn. Normaal wordt Prune de prince (op zich een vrij matige pruim) daarvoor geadviseerd.

Nu snoeien is geen probleem bij kiwibes. Is prima tijd daarvoor.

@ Cupcakeje Het is zo te zien, vorm en grootte van het blad, inderdaad een kiwiplant en dus geen kiwibes. Het is wel familie van elkaar, maar kweek en groeiwijze is nogal anders. Succeskansen met kiwibes zijn veel beter in ons klimaat. En over kiwibessen, dus niet de grote kiwi's waarvan jij een plant hebt waarschijnlijk, gaat dit topic. Per ras kan bladvorm soms wat verschillen, maar ik denk dat het zelden lukt om het ras te bepalen van een foto van een blad....bij bijna geen enkele plant.

Er bestaat ook speciaal plastic folie hiervoor. Zijn diverse topics over op dit forum over waar verkrijgbaar e.d. Dat gaat echt veel langer mee dan die 2 jaar. Wordt gebruikt voor professionele folie-tunnels...is niet eens duur. Gebruik zoekfunctie rechtsboven en bijvoorbeeld zoektermen als "foliekas", "folie"+ "serre" o.i.d.

Als het wollige bloedluis is (of zwarte luizen, of groene) dan niet gaan spuiten, ook niet met zeepsop. Vanaf maart/april natuurlijke vijanden hun werk laten doen. zoals 1. Koolmezen (met jongen) in nestkasjes. 2. Lieveheersbeestjes (vooral de larven)....veel kruiden/groen/niet te gelikt....veel kans dat ze dan vanzelf komen. 3. Oorwormen (terracotta bloempot of zwart zakje met gaten gevuld met stro of riet oid). Zeepsop/groene zeep met spiritus is niet onschuldig, want niet selectief en doodt vriend- en vijand insecten. Meestal vooral die die jou helpen. Luizen krijg je eerder als je boom teveel "verwent" (mest of andere voeding met stikstof) en het kan ook duiden op een niet al te beste standplaats. Tochtig of erg heet bijvoorbeeld. Dan is er te veel groei en zijn de scheuten niet sterk van structuur...ideaal voor allerlei snoepers van de sapstroom zoals luizen.

Die kunnen allemaal Rob. Maar bijvoorbeeld sla zou ik naar zo een potje overplanten en dan later ter plekke. Zou er voor wortelvorming en voldoende luchtigheid nog iets van kokosvezel of zo door kunnen mengen en kies voor grover soort zand. Mag best een 20 a 30 % zijn. Probeer een bak te vullen met de potjes tegen elkaar. Hoe groter de bak, hoe makkelijker. Maak ze ook niet te klein en zet de bakken niet heel warm...in een kasje oid beter op de grond dan bovenin. Klein volume is heel kwetsbaar...dus met warm weer 1 a 2 per dag controleren of ze nog goed staan. In woonkamer is voor meeste groenten niet geweldig vanwege te hoge temperatuur en weinig licht. Dan kun je beter onder een afdakje of in platte bak/kasje buiten werken. Vind zelf 2x2 cm wel erg mini...beter bijvoorbeeld 4x4 of 4x5 om die redenen. Van perspotje naar perspotje overplanten is gedoe en zou zelf niet direct weten hoe je dat dan aanpakt. Voor heel grote aantallen en voor enkele soorten die moeilijker te verspenen/over te planten zijn, zijn die perspotjes wel handig, maar als je slechts tot enkele 10-tallen per soort opkweekt, is met (eventueel eerst zaaibakje en later) 6 a 7 cm vierkante potjes en later zonodig nog 9x9 in mijn ogen handiger.

Je pruimenbomen staan er echt prachtig op, op die foto's Tielse Flipje! Compliment! Heb je een verklaring voor het verschil in vruchtbaarheid van die twee Opal's, Flipje? Weet je welke onderstam die veel vruchtbaardere boom heeft? Mij lijkt het sterk dat alleen de onderstam zo een groot verschil zou maken. Aan de andere kant herken ik het ook wel dat de vruchtbaarheid van bomen, ook van hetzelfde ras en zelfs op dezelfde onderstam, nogal sterk kan verschillen. Af en toe heb je een fruitboom ertussen, zelfs van een vruchtbaar ras, die niet of nauwelijks wil dragen....zonder duidelijke verklaring in snoei, voeding, groeisituatie... Ik herinner me een Conference waarmee ik het na 5 jaar en 5 vruchten maar heb opgegeven (eerder een andere gehad die jaarlijks heel veel droeg...), een Jonagold die niet wilde dragen (temidden van 6 andere wel vruchtbare appels waaronder erg goede bestuivers) en twee dezelfde morellen waarvan een redelijk droeg en ik van de buur nooit een kers kon plukken.

Zo te zien, zaad van blauwe regen (Wisteria). Zoek op internet (zoekwoorden bijv: Wisteria + seed germination) naar geadviseerde zaaiwijze. Waarschijnlijk scarificatie en korte koude stratificatie nodig. Zaden die vrij vers zijn zullen dan makkelijk kiemen en groeien. Maar....zaaien is niet heel zinvol, aangezien gezaaide planten pas na heel lang tot bloei komen, als ze dat al ooit doen. In de handel zijn geënte cultivars van deze hardgroeiende klimmer te koop die en veel en binnen enkele jaren bloeien.

Zadenruilbeurs ‘Reclaim the seeds’ zaterdag 2 februari 2019 van 10.00 tot 17.00 uur Provinciaal Erfgoedcentrum Lotharingenstraat 1 9700 Ename (Oudenaarde) Vlaanderen Inkom: Leden Velt vzw of Tuinhier: 3 euro Niet-leden: 5 euro Kinderen zijn van harte welkom. Uitgebreide info: https://www.velt.be/reclaim-the-seeds

* Een aantal van de soorten die je noemt komen ook voor in een zgn. Zeeuwse haag, die traditioneel geplant werd rond erf en of weide. Precies als beschutting, om vee binnen de omheining te houden en belangrijk als landschapselement. Vee en hoogstamboomgaard ging ook vaak samen. Op sommige plekken is dit intussen beschermde natuur (in Noord-Frankrijk zag ik dit o.a. in enkele dorpen) omdat zo een rand leefplek is van nogal wat dieren (kleine zoogdieren,vogels, amfibieën en vele insecten). Wat er in zo een haag thuishoort kan per bron nog wat verschillen...ik denk in ieder geval aan meidoorn, sleedoorn, hazelaar en twee die je niet noemt, de gelderse roos. (geen roos maar een viburnum) en veldesdoorn. OOk egelantier, sleedoorn passen prima. Met eventueel wat discussie zouden daar nog bij kunnen soorten als cornus mas, cornus alba, krentenboompje, hulst, sering...of zelfs, mits ruimer geplant, een mispel of kwee of wilgsoorten. De meer traditionele zijn ook harde groeiers (en leverden na snoei hout voor bakken en verwarming). Keuze zou voor mij ook afhangen van je bodemsoort. Er zijn er die overal goed gaan, die goed gaan op armere zandgronden, maar de traditionele Zeeuwse haag was op jonge en vette kalkrijke klei. * Daarnaast noem je een aantal soorten die niet zo passen...niet alleen omdat ze vreemde natuur zijn (daarover kun je nogal discussiëren) maar omdat ze ook een minder passend groeigedrag hebben...niet zo gezond groeien altijd.......te klein blijven of langzaam groeien. Cornus kousa, appelbes, glansmispel bijv. .....zouden in een gecombineerde haag daarom zeker afvallen. Gaat het om vruchten.....overweeg dan een aantal doornloze bramen (veel kans dat bramen vanzelf komen). * Hou je ook rekening met de doornen van sommige soorten....(sleedoorn, egelantier, meidoorn)....als die lekker aan de groei zijn is snoeien en in de hand houden geen sinecure.

Ik lees ook maximaal 2 meter breed, want mag moestuin niet te veel beperken. Hazelaar en sommige andere genoemde zijn daarmee ongeschikt. Hazelaar groeit hard als ze na 2 a 3 jaar is aangeslagen en kan op zich uitstekend snoei verdragen (zal dan jaarlijks flink nodig zijn), maar zal dan niet dragen. 3 geheel andere suggesties (en toch wat realistischer ook wb slaagkans dan allerlei genoemde exoten...sorry hoor...daar is nauwelijks ervaring mee in onze contreien) 1. Appel in haagvorm. Je hebt 2 opties: a. een aantal verschillende rassen op zwak groeiende onderstammen. Plantafstand 0,80 a 1,20...kan met of zonder structuur-rek om te geleiden en geeft goede opbrengst bij kundige snoei. Hoogte tot 2,50 a 3,00 m en is prima in de hand te houden, fraaie bloei en volop fruit. Is niet wintergroen. b. Zuilappels. Plantafstand 50 a 75 cm. Vragen nagenoeg geen snoei. Hoogte aanvankelijk 80 a 100 cm. en groeien zeer langzaam...na 10 jaar of zo misschien 2,50 a 3,00 meter. Nadeel: Duur in aanschaf. Geen hekwerk oid nodig. 2. Cornus mas. Sterke struik/boom...inlands...prima te snoeien...niet wintergroen, maar wel winterbloei. Er zijn ook grootvruchtige soorten. Eetbare vruchten voor verwerking. 3. Geschikt voor allerlei grondsoorten en als haagplant is Olijfwilg of Eleagnus. Zeer sterk en verdraagt ook zeewind. De meeste soorten behouden blad en ogen meestal fraai in winter. De smalbladige soort (E. umbellata) met grijsgroen blad heeft eetbare vruchten...die in bergachtige gebieden van Turkije ook commercieel geteeld worden daarvoor. Maar er zijn ook erg mooie bladsoorten zonder die vruchten. Waaronder ook prachtige geelgroene bladcombinaties. Kijk bij Elaeagnus ebbingei als soort. Uitstekende keuze voor een haag, die niet volledig kijkdicht is en makkelijk te onderhouden en naar je hand te zetten.

Hier kort en duidelijk antwoord van Velt: https://www.velt.nu/vraag-antwoord/moestuinvragen/hoe-maak-je-potgrond

Ik heb niet meegestemd. Vanwege afstand toch zeer onzeker dat ik er bij kan zijn. Mocht het toevallig toch kunnen op de datum die jullie gaan kiezen (kan dat nu niet zien omdat ik niet stemde) dan is het des te leuker!

Al die scheuten op die niet gesnoeide takjes gaan in het voorjaar als een gek groeien. Het resultaat is een soort oerwoudgroei. Door op enkele knoppen terug te snoeien bevorder je dat er een beperkt en overzichtelijk aantal knoppen uitlopen en dat daaraan een beperkt aantal bloemtrosjes zich kunnen ontwikkelen die je overzichtelijk kunt onderhouden. Bijsnoeien tijdens die ontwikkeling zal normaal nog wel nodig zijn, maar door nu niet alvast te beperken wordt het een onoverzichtelijk geheel met veel groei en weinig kwalitatieve opbrengst. Dat is het idee.

Niet te moeilijk over doen, denk ik. Dit is al je 3e topic hierover. Twijfel...twijfel...twijfel....daar is bijna niet tegenop te reageren met uitleg. Soms gewoon proberen en doen. Waardoor zou de zuurgraad totaal moeten veranderen als er scheuren in zakken zitten?????? Onze regen is over het algemeen wat zuur (hoewel dat in een mate is dat het op een bodem vrij weinig uitmaakt, ook op den lange duur. Je zou eens moeten opzoeken wat dat betekent "zure grond" en PH = 5 bijvoorbeeld. )

De vijg stond in een stuk tuin dat is opgehoogd en dat terras is geworden. Daarin een stuk zonder tegels van ca. 2 m2 waarin die vijg dus bleef staan in een flink opgehoogd vak. Lijkt me dus geen heel andere situatie. De stam van de vijf/druif komt 40/50 cm. dieper in grond te staan. De keuze wat hij het beste kan doen, is natuurlijk aan Arnord. Wij kunnen maar ervaringen en mogelijkheden aangeven die hem misschien kunnen helpen bij zijn keuze.

Een aantal jaren geleden dezelfde truc moeten toepassen met een vijg. Terras een 40 cm. verhoogd en de vijg die daar erg mooi stond laten staan. Het was een gok, maar het ging uitstekend. Gevolg was wel dat de vijgenboom nogal opschot-scheuten maakte, maar daarvan hebben we er vele kunnen uitdelen aan vrienden en familie. Er moet bijgezegd dat een vijg goed droogte verdraagt, redelijk diep wortelt en ook makkelijk stekt (= nieuwe wortels maakt)....maar voor een druif geldt dat ook allemaal in meerdere of mindere mate. Ik geef je dus een goede kans dat de plant het goed overleeft...... Ik zou zelf de afweging maken of het eventuele mislukken opweegt tegen de winst van de ophoging die je wilt maken. De oude druif is mooi gegroeid...een proces van een jaar of 6 a 10 om weer iets soortgelijks vorm te geven...maar niet onvervangbaar lijkt me, mocht het misgaan. Behalve mooi is het ook een overweging hoe lekker deze druif is en hoe gezond/ziektegevoelig de soort.

Ik laat deze discussie of dit gesprek even voor wat het nu is. Alleen even een correctie Waaslander over bepaalde metalen die ook sporenelementen zijn. In zeer kleine hoeveelheden zijn ze nodig voor de planten en hun groei, als sommige van die sporenelementen echter in hoge doses voorkomen dan kunnen ze ook schadelijk worden....evenwichten of goede verhoudingen in de bodem gaan verstoren of soms zelfs het verbouwde voedsel minder gezond maken of zelfs giftig werken. Daarover zijn we het wel eens. Voorbeelden van die nodige (sporen)elementen die ook metaal zijn: IJzer, koper, magnesium, mangaan, zink. Maar daarmee zijn de sporenelementen die ook metalen zijn nog geen "zware metalen". Zware metalen zijn normaal geen sporenelementen en ronduit giftig voor bodem en vaak ook voor mensen. Lood, cadmium en arsenicum zijn voorbeelden van die zware metalen die je helemaal niet in je (moes-)tuin wilt hebben.

schreef Citroen. Die verteerde eikenbladen zullen zeer waarschijnlijk bijdragen aan een beter microleven en aan een tolerantere groeiomgeving voor je blauwe bessen. De planten kunnen symbiose aangaan met organismen in de bodem en daardoor beter groeien en zelf meer hun groeiomstandigheden regelen in samenwerking, bijvoorbeeld door bodemschimmels die hierin een rol gaan spelen. Dat de grond zuurder wordt erdoor is zeer onwaarschijnlijk. Ik zou ook niet alleen eikenblad gebruiken, maar een mengeling van overwegend bruin organische stof of (nog beter) compost die daarmee gemaakt is. Daardoor is er een minder eenzijdig product. Daarnaast zou je kunnen overwegen om een paar scheppen "Vivemus" (soort potgrond met toegevoegde bodemorganismen*) voor zuurminnende planten, DCM potgrond voor zuurminnende planten of wat turf toe te voegen. Hoewel, zoals ik al zei, niet zo ecologisch vanwege het turfgebruik, zouden deze wel mogen in een bioteelt omdat het om natuurlijke producten gaat. * Bij allerlei verkochte bio-tuinproducten wordt de suggestie gewekt dat er noodzakelijke aanvullingen in zouden zitten zonder welke je planten niet zo goed zouden kunnen groeien. Bijna altijd komen die aanvullingen, zoals hier bepaalde micro-organismen, van nature in je bodem voor en zullen ze floreren als je je bodem goed verzorgt met organisch materiaal. Vergelijk het met mensen: als die gevarieerd eten is aanschaf van allerlei voedingssupplementen overbodig.

Bij gebruik van behoorlijk wat compost is kalk eigenlijk niet of weinig meer nodig. Kalk, calcium, is een bouwstof van planten dus als die verteren is er kalk en ook die wordt mee opgeslagen in de humusachtige opbouw. Daarmee ook dat compost niet zuur zal zijn en eerder basisch. Het proces waarin verterende en verteerde organische stof wordt omgezet naar zeer stabiele nieuwe biochemische verbindingen en waarop de voedende werking van compost is gebaseerd heet "humificatie". Het tegengestelde proces, waarin die zeer stabiele verbindingen weer worden ontbonden heet "mineralisatie". Kalk toevoegen is een van de manieren om mineralisatie te bevorderen. (Daarnaast: bodem bewerken, warmte, en nog een aantal factoren). Is dit gewenst? Dat ligt een beetje aan de situatie. Maar eerst even een misverstand, of beter een te gemakkelijke gelijkstelling, in jouw verhaal. Houtas is de rest van organisch materiaal dat niet verteerd, maar verbrand en daarmee grotendeels de lucht in gegaan is in de vorm van gassen en warmte. Dit restje van wat dan nog van het organisch materiaal overblijft, bevat inderdaad ook kalk = calcium, maar daarnaast vooral veel kalium (even vroeg ik me af of je kalium en calcium verwarde...?) en relatief grote doses van diverse niet-verterende sporenelementen. Ik merk in je verhaal dat je het verstandig gebruikt en wilt gebruiken....dat wil zeggen: met mate. Want als toevoer van sporenelementen is houtas nogal eenzijdig en kan het doses in de bodem onverantwoord hoog maken, waardoor in de bodem minder gewenste processen of zelfs vergiftigingen kunnen optreden. De dosis van sommige stoffen die ook sporenelementen zijn, zoals een aantal metalen, ligt er in veel hoger dan gewenst. Voorzichtigheid en vooral grote matigheid in het gebruik is dus absoluut geboden. Zelfs wanneer er alleen zuiver en goed gedroogd hout in een kachel of vuur gaat is het restproduct een onvoorspelbaar goedje, waarvan niet goed te voorspellen is wat het met de bodem en het bodemleven zal doen. In de hoge doses waarin bepaalde bodem-eigen stoffen er in voorkomen kunnen ze gif of als tegenwerkende stof aan andere processen gaan spelen. Als het geverfd/behandeld en/of niet kurkdroog hout is of ander afval dat in een kachel wordt verstookt, en daardoor nog andere stoffen in voorkomen en verbrandingsprocessen niet op de ideale manier verlopen (want dat is wat dan gebeurt!) is de as zeker chemisch afval. Strikt genomen is het in ieder geval ook niet meer organisch afval, maar een gefabriceerde mengeling van allerlei chemische reststofjes. Sowieso is het verstoken van organisch materiaal intussen minder ecologisch gebleken als lang gedacht. Als ik zo op het internet rondkijk wordt er bovendien erg makkelijk en lichtvaardig geadviseerd dat hout-as een goed product voor je tuin is.....het komt me voor dat het vaak eerder een wensgedachte is of een goedpraten van het in je (zogezegd ecologische) tuin gooien van een vorm van afval waar je moeilijk van af komt. Je tuin en je bodem is geen chemiedoos, waar je je afval dumpt. Om terug te komen op je beginvraag: Is extra calcium in je tuin gewenst (en inderdaad in houtas zit daarvan ook best wel wat naast van alles anders) dan is mijn antwoord: Niet vanwege de zuurgraad. Wel kan het een stuurmiddel zijn om plaatselijk je bodem wat te activeren, vergelijkbaar maar met sterker effect met gergeld schoffelen, waardoor bodemleven actiever wordt en omzettingen versneld worden en voedingstoffen wat sneller beschikbaar voor je gewassen. Het nadeel is dat de opbouw van je bodemvruchtbaarheid juist wat minder wordt. Het is dus een kwestie van sturen van het gewenste evenwicht. Daarnaast kun je nog denken aan bepaalde kalkminnende gewassen die, zeker op jou zandgrond, niet slechter zullen groeien met een milde extra kalkgift af en toe...ik denk dan aan een kwart of hooguit de helft van wat wordt aanbevolen op verpakkingen en bij voorkeur met een mildwerkende natuurlijke kalkvorm. Je kunt dan denken aan sluitkolen inderdaad, knolselderij of bij fruit aan druiven of abrikozen. Maar door met compost je bodem te voeden, heb je eigenlijk al voor voldoende calcium gezorgd voor het gros van je voedselplanten.

Vraag je eerst af wat je precies meet als je PH wilt weten. Er zijn verschillende metingen, met uiteenlopende resultaten die ook heel verschillend gehanteerd moeten worden. Dat is werk voor vakmensen met dure, geijkte, professionele apparatuur. Het begrip PH is heel ingewikkeld omdat er vaak heel verschillende dingen bedoeld worden. Wat voor prijzen tot zeg 100 Euro voor liefhebbers te koop is is naast de vraag dat je moet weten welke soort PH ze precies meten en wat dit getal (een momentopname die nog veel kan schommelen) dan zegt over je bodem zo onnauwkeurig dat het weggegooid geld is voor metingen met dit doel. Als je globaal een idee hebt van de PH van de bodem (speelruimte mag gerust 1 punt zijn of meer) weet je meer dan genoeg voor de praktijk van je tuinieren. Mocht je het echt nergens kunnen achterhalen (buren, rapporten gemeente of van mensen die hun bodem lieten onderzoeken) dan kun je zo een druppelsetje van rond 10 Euro overwegen. Grondsoort is ook bepalend voor wat gewenst zou kunnen zijn binnen de heel ruime marges. Een tuin op zandgrond die PH van ergens 5.5. a 6.0 heeft is even goed in dit opzicht als jonge klei die rond de 7.0 zit als milieu voor zowat alle planten. Lees ook mijn reactie op je de andere vraag over verlagen PH die je tegelijk stelde. Die antwoorden hangen samen. https://www.moestuinforum.nl/ph-verlagen-in-de-grond-t24939.html Ik herken wat ik zelf ooit meemaakte en bij erg veel mensen zie gebeuren, die zich wat serieuzer met tuinieren gaan bezighouden en van alles gaan lezen en opzoeken. In oudere boeken en websites (en mensen die dat nog altijd aanhalen of blind overnemen ofin dat vroeger zijn blijven steken) wordt dan al gauw gesproken over bodemsoort en vervolgens de PH en daarmee dat dat belangrijk zou zijn. Er is sindsdien enorm veel veranderd in de praktijk van tuinieren (alleen al het heel terecht sterk verminderde gebruik van kunstmest met verzurende werking in hobbytuinen maakt een groot verschil) en in de kennis van tuinieren. Ik durf keihard te beweren: PH is een bijna niet meer relevant topic. Wil je verder komen, verdiep je dan in bodemgezondheid en bodemleven en vergeet het PH-verhaal gauw. Daarmee kun je echt een enorme verbetering van je groeiomstandigheden makkelijker en op natuurlijke wijze bereiken.

In iets andere vorm is deze vraag al heel vaak gesteld. Gebruik zoekfunctie rechtsboven eens. Kort antwoord: Meestal niet nodig of gewenst. Concentreer je niet te veel op PH. Is bijzaak!!! Globaal idee is voldoende. Bijna alle planten zijn zeer tolerant. Zorg voor een organisch-rijke en levende bodem en er zijn zelden/geen problemen. Verzuren bodem is globaal een benadering van 30 jaar geleden en met huidige kennis en meer ecologische benaderingen van tuinieren echt achterhaald. Uitzondering is enkele echt zuurminnende planten, die specifiekere omstandigheden vragen. Dat zijn er niet zo veel. Over het algemeen plant je beter wat voor jouw omstandigheden geschikt is. Omstandigheden persee veranderen is bijna ijzer met handen breken en kent altijd ook veel nadelen, niet in het minst voor je bodem en het milieu in en om je tuin. Verzuren bodem is zeer beperkt mogelijk, zeker op klei(achtige) gronden omdat ze enorme bufferwerking hebben en zuur snel neutraliseren. Middelen waarmee enig zuurder maken heel beperkt mogelijk is: - turf. Winning is niet erg ecologisch. Daarom afgeraden. - gebruik zuurwerkende traditionele kunstmest. (Compleet achterhaald in hobbytuin) - Bepaalde zwavelhoudende verbindingen. Hoewel zwavel in de natuur voorkomt en ook voedingsstof van planten is, verander je de omstandigheden voor je bodem drastisch en daarmee alles. Bovendien nogal tegennatuurlijk om je bodem met zwavel te overvoeren = vergiftigen. Je bodem is geen chemiedoos! Mocht je toch ergens persee een plaatselijk zuurder milieu willen, werk dan in een afgesloten stuk bodem. (grote pot, bak) bijvoorbeeld voor blauwe bessen oid. Voor zo een beperkte plaats kun je overwegen om turf/veen toe te voegen of koop een zak speciale potgrond voor zuurminnende planten voor die bak. Maar ik herhaal dat dit allemaal is op basis van afgegraven veen/turf en aan de aankoop hiervan kleven toch wel ecologische bezwaren.

Diverse planten die hier op lijken. Maar door de dichte groei vermoed ik dat het gezaaide of uitgezaaide kervel is. Pluk eens een blaadje en ruik er aan ...als het inderdaad kervel is dan is de reuk onmiskenbaar anijs/venkel-achtig. Buiten de moestuin denk ik vooral aan al uitlopend fluitenkruid of een andere schermbloemige als roomse kervel of dollekervel (zeer giftig die laatste). Fluitenkruid kun je identificeren door de lichtbruine dikkere wortel op te graven. Het blad en wortel ruikt wat worteltjes-achtig. (Is ook familie allemaal)

Ik hou de reactie nu verder kort, Waaslander. Raken zo wel ver van het onderwerp weg. Dit zijn methodes die worden toegepast door en beschreven in handboeken voor biologische fruittelers om den brode. Divirse aantastingen en ziekten in fruit kunnen door ziek (snoei-)hout, blad en vruchten die vallen worden doorgegeven. Bij krulziekte op perzik is nattigheid de eerste oorzaak en verspreiding gebeurt o.a. door de wind via sporen die rond mei/juni naar nieuwe haarden. Hier dus niet via resten op de bodem zozeer. Je zult je overwegingen hebben om met materiaal te mulchen in plaats van het te composteren. In het enorme parkbos dat ik beheer/aanleg is verzamelen en apart composteren ondoenlijk. Dus daar voed ik rondom bomen en struiken, waaronder zeer veel fruit, door blad, maaisel, hakselhout van ter plaatse direct rond de bomen te leggen. Wat onkruid-onderdrukking of bodembescherming (tegen erosie e.d.) is dan aardige bijkomstigheid, maar ik zie het toch vooral als de beste mogelijkheid om met beperkte middelen en beperkte tijd plaatselijk de bodemstructuur (en daarmee ook vochthuishouding) en bodemvruchtbaarheid te verbeteren op de jonge zeeklei aldaar. In een moestuin waarin je goed en regelmatig wilt kunnen oogsten, en waar dus hogere eisen aan bodemgezondheid en voeding worden gesteld om dit mogelijk te maken, zal ik niet gaan mulchen met maaisel e.d. Hier is compost de gangbare bodembedekking/bescherming en voeding voor het bodemleven. Grasmaaisel dat verteert geeft op dat moment stikstof vrij, maar juist de bodem-opbouwende processen ontbreken dan grotendeels en wat niet direct gebruikt wordt door de planten zal snel verdwijnen in lucht of wegspoelen/doorspoelen. M.a.w. nauwelijks een bijdrage gaan vormen aan leven en langdurige voedzaamheid van bodem. Daarbij komt dat het ook eenzijdig groen materiaal is, terwijl bodemverbetring een evenwichtigere opbouw nodig heeft. Goed gemaakte compost is niet een klein beetje maar enorm veel beter in het binden en vasthouden van voedingstoffen in stabiele humus-achtige materie.

schreef Waaslander. Mijn eerst reactie was..."Dan spaar toch wat langer....". Die bak of hoop hoeft niet in 2 maanden vol en klaar. Ik hou het niet precies bij, maar een jaar zal de inhoud van mijn (7) compostvaten er meestal wel minstens over doen voordat ik ze in de moestuin gebruik. Heb aan huis een moestuin van een 180 m2 en voor de helft is dit fruit. Daarmee alleen heb ik toch al voldoende afval voor 3 vaten van pakweg 300 liter gemiddeld. Wat zie ik over het hoofd als ik vanzelfsprekend denk dat een goede compostplek de kern van de gezonde en goed functionerende tuin is? En daarmee dus enorm belangrijk om precies dat deel goed te organiseren? En dat er niet alleen uit de tuin, maar ook uit de keuken, evt. van de kippen, een konijn, cavia....pony of grasmaaisel van de buren, blad in het najaar....vast voldoende te vinden is.... ? Als ik te weinig zou hebben, zou ik zelf zeker proberen om in de buurt aanvullingen te krijgen: meestal is het dan "Zij blij omdat ze ervan geraken en ik blij". Maar ik snap het misschien niet wat je vraagt: Welke ecologisch denkende tuinier plant er bijna alleen aardappelen en tomaten elk jaar en vindt het dan ook nog gek dat die dan ook nog ziek worden....? Die heeft heel andere problemen dan te weinig materiaal om deze bijna monoculturen mee te composteren, lijkt me.