borderrose

Ik lees al even mee hier op het forum maar had me nog niet voorgesteld. Ik ben Karin, borderrose is mijn kennelnaam, dus niet een echte passie voor rozen, hoewel ik ze wel mooi vind hoor. Ik heb al een tic van tuinieren vanaf dat ik kan lopen als ik mijn ouders mag geloven en mijn eerste herinneringen aan de moestuin zijn die van een zonnige dag met mijn vader op ons landje; de eerste keer dat ik mocht helpen om erwtjes te zaaien en ik nog geen drie jaar oud was... Thuis hadden we altijd een hele grote moestuin, groot gezin en nog wat extra bewoners thuis dus er werd veel verbouwd. Ben mijn vader altijd blijven helpen in de moestuin, ook toen ik uit huis ging, maar ik heb nu voor het derde jaar mijn eigen moestuin; 200 vierkante meter op een volkstuinencomplex niet al te ver bij me vandaan. Was in het begin even wennen, zoveel medetuinierders die het allemaal beter wisten dan dat 'beginnende vrouwtje' Inmiddels vind ik het er erg gezellig en ben er, ondanks het feit dat ik ziek ben (neuroborreliose oftewel de ziekte van Lyme) nog steeds zo vaak mogelijk te vinden. Ik was van plan er een makkelijk tuinjaar van te maken omdat ik de eerste maanden van het jaar nog echt heel erg ziek was, maar naarmate ik het beginnetje er weer heb gemaakt (met behulp van mijn vriend en mijn kinderen) is het een mooie vorm van therapie voor me gebleken (is het zaaiplan toch weer uit de hand aan het lopen) en heb ik steeds meer bakken op de vensterbanken staan met voorgezaaide groentes en kruiden. Wel herkenbaar denk ik? Nog even en dan kan ik de laaste dingen uitpoten in mijn tuin en dan staat ie echt weer boordevol; nu alleen nog een beetje zon zodat het allemaal lekker doorgroeien wil..........

Ik heb op dit moment een handig boekje thuis, dat heb ik via de bieb geleend; het heet 'ABC va het stekken' Daarin wordt heel duidelijk geschreven en getekend hoe je precies de stekken moet nemen en verzorgen.

Luizen kun je ook makkelijk en milieuvriendelijk bestrijden door mul zand tegen de plantjes aan te gooien op de plekken waar de luizen zich bevinden. Omdat de luizen plakkerig zijn nemen ze het zand makkelijk op zich en kunnen ze niks meer; bij een regenbui nadien ben je de meest dode luizen en het zand weer kwijt.