6 september.

4 januari, afgelopen winter dus, kwam ik een lavendel-zaailing tegen bij het wieden op de tuin.

Op zich hoeft dat helemaal niet zo héél bijzonder te zijn, ware het niet dat mij dat in heel mijn tuinleven nog nooit overkomen is. Grondsoort niet goed. Lavendels niet in het zaad laten komen, whatever.

Vorig jaar had ik hetzelfde dacht ik toen, bleek dat een Artemisia onkruidje te zijn. Beiden lijken ook wel echt heel erg veel op elkaar in dat stadium.

Deze keer kon het niet missen: het is Lavendel. 4 januari, dus vrij fris op de tuin en dan die geur tegenkomen ? Lavendelzaailing dus. Ik blij.

Dit is m inmiddels, paar keer overgepot en getopt dit seizoen. Mooi compact, mooi zilver en zéér geurig. Geuriger dan welke Lavendel variant ook die ik heb staan ( had er vorig jaar 7 varianten staan )

Volgend voorjaar ( maart, afhankelijk van de winter dan ) gaat hij de tuin op.

We zitten natuurlijk midden in het appel plukken. Ik heb vanmiddag bijna alle laatste appels geplukt, op de Witte Winter Calville na. Er hangen nog enkele appels van wat andere soortjes, maar het meeste is er af nu.

Vanmiddag mijn 1e Rode Herfst Calville geproefd:

Ik moet dit echt hier plaatsen. Buiten dat ik het een echt práchtige appel vind, blijkt hij ook nog eens de lekkerste. Wat een héérlijke appel

Ik moest hem echt langzaam opeten. Ik twijfelde of het nou mijn neus was die de appel zo lekker maakte, of toch de tong.

Absoluut een wat zoetige appel, maar niks melig of droog. Vólop zuren en zeer sappig. Zeker nooit schillen !! ik had echt het idee dat de schil heel veel uitmaakte.

Het was echt een rare ervaring: zó complex en rijk van en smaak en geur, sap en consistentie.

1 zo'n appel maakt al dat gedoe ( leuk gedoe hoor ) van die appelboompjes, meer dan waard.

Overigens had ik vóór de rode Calville al een Princesse Noble op, die is ook echt lekker hoor en was eigenlijk mijn faf, tot dit ene moment.

En dan was er trouwens nóg 1 die het met me eens bleek :