Woensdag 10 februari: Door het ijs gezakt. Twee keer!

Gisteren, de eerste keer. Aan de kant trapte ik op een zwak plekje. 20 cm diep, net genoeg om mijn hoge schoen te doen vollopen. Dat was hier:

^ Bruintjeskreek, ZW-zijde. Prachtig ijs. Op woensdag al 6 cm dik (is al genoeg), en hier -belangrijk!- wordt niet bemalen, want natuurgebiedje.

Woensdagochtend had ik al de ijsdikte op de kreek bij mij achter gemeten. 5 cm aan de kant, midden op 6 cm. Ruim genoeg voor één persoon van 65 kilo.

Woensdagmiddag laat wilde ik mijn schaatsen alvast even uitproberen. Ondergebonden, nietsvermoedend op het ijs gestapt.

Zonder een kraakje stond ik direct op de bodem (25 cm diep). Kletsnatte voeten, einde oefening.

Dikte was nog maar 3 cm, en fondant-ijs!

Oorzaak: Die gekken van het waterschap lijken keihard aan het spoelen te zijn: via inlaat- en uitlaatgemalen water door de primaire watergangen laten stromen. “Mijn” kreek is onderdeel van dat stelsel. Jammer hoor, is een leuk stukje, van 12 meter breed en 150 meter lang.

Zo zie je maar weer: “local knowledge” is heel belangrijk.

^ “Mijn” kreek.

Sneeuw ergernisjes

Smartphone. Met dit weer worden mijn vingertoppen wat droog en ruw. Op zich niet erg, geen echte winterhanden. Wel erg lastig om mijn smartphone met mijn vingerafdruk te ontgrendelen: “Vingerafdruk komt niet overeen”. Bah!

Met tuinklompen in de sneeuw. Die zijn op zich net hoog genoeg, maar binnen de kortste keren komen daar keiharde sneeuwklonten onder. Zo hoog dat je er haast niet meer op kan lopen, het is dan regelmatig zwikken. Bah!

De moderne “gewone” fiets. Die is absoluut ongeschikt om door ijzige sneeuw plakkaten te rijden. Belachelijk. Voorheen stond de voorvork (en daarmee het voorwiel) schuiner, meer naar voren. Dat gaf en geeft meer stabiliteit. Fietsen van vandaag de dag zijn nerveuzer, ook met schone fietspaden is het lastiger om met losse handen te rijden. Maar met sneeuw: de moderne fiets wil veel liever links de berm in, of rechts de sloot in, in plaats van gewoon rechtdoor. Bah! En dit van een voormalig amateur wielrenner, met toen een zeer nerveus fietsje, maar wel eentje waar je prima met losse handen op kon rijden: Beide handen omhoog aan de meet. Bah!