De wintermaanden zijn een ideale tijd om bomen te verplanten. Daarmee heb ik geluk. De tientallen bomen en struiken die ik snel moest uitgraven en ergens onderbengen kon ik nu ze in winterrust zijn in gegraven sleuven leggen, de wortels goed toegedekt met vochtige grond en compost en doeken. Zo heb ik enkel maanden de tijd om ze op een goede plek en weloverwogen goed verzorgd uit te planten. 

Het fijne van een nieuwe tuin en de noodzaak van bezigzijn in meerdere tuinen is dat ik  meteen kan zorgen dat alles goed en duidelijk is en blijft.. Veel te vaak heb ik het meegemaakt dat naamkaartjes verloren gingen of onleesbaar werden. De enige remedie is dan om het meteen goed aan te pakken.

Een goede plattegrond van de tuin, met genummerde plaatsen die terug te vinden zijn.

- Elke geplante boom of struik gaat meteen op de foto. Ik heb in whatsapp een groepje gemaakt (mijn lief is de ander, maar zij gebruikt het niet) en meteen na het planten stuur ik daarheen een foto met gegevens ( vak, rij, positie, precieze naam en evt. onderstam en grootte).  Zo krijgt elk boompje een eigen plek en identiteit en kan ik ook in de toekomst vrij precies de ontwikkeling volgen door ook bij verzorging, dracht, snoei, bloei enz. foto's te maken. 

- Elke individuele boom of struik krijgt een fiche met belangrijke informatie. Eigen foto's kunnen daarbij zodat de ontwikkeling te volgen is, maar ook informatie die ik verzamel van internet, zodat ik snel meer gegevens bij de hand heb over het specifieke ras en kenmerken die relevant zijn. Ik maak dat in een oude versie van Word en als zo een fiche klaar is, zet ik ze even om naar een PDF zodat ik ze ook op mijn telefoon snel even kan raadplegen.

- Natuurlijk maak ik ook een soort plattegrondje om snel te zien waar wat staat.

Door schade en schande wordt een mens wijzer en hoewel het veel werk is, maak ik van elke boom en struik ook een keramiek-naamkaartje. Die komt met een stukje bindbuis aan de stok of een stevige tak te hangen....dat is ook voor kijkers en bezoekers leuk. 

Mijn vrouw boetseert en draait met keramiek, meestal steengoed dat rond 1250 graden gebakken moet worden,  en heeft een oventje daarvoor. Haar afvalklei spaart ze voor mij op en ik pers daarvan blokjes. Met een houten pen kras ik daarin de naam van een boom. En natuurlijk boor ik een gaatje om het later te kunnen ophangen. Na een aantal dagen drogen en bijwerken vul ik de uitgekraste letters met een gekleurd engobe-mengsel. (Kleipoeder gemengd met zwart of ander donker pigment). Dat moet een paar weekjes goed drogen en wordt meegebakken in de oven tijdens een zogenaamde biscuitbak (900 a 100 graden). Dan is het al behoorlijk hard. Daarna wordt de voorzijde en achterzijde nog een keer bestreken met transparante glazuur en nogmaals meegebakken tot steen op 1200 a 1250 graden. Het is al met al veel werk, maar het resultaat is een naamkaartje dat bijna niet kapot kan en ook na vele jaren goed leesbaar blijft.  Zelfs als het valt op de bodem zal het zelden breken en door het gewicht ook niet wegwaaien.