We hebben veel rondvraag gedaan, ook bij kwekers en oude ras-specialisten over "perkels", maar zijn bijna niemand tegengekomen die ze kende. Daarom vind ik het zo leuk dat dit gesprek op dit forum staat!! Mijn vrouw had er vroeger thuis een en meerdere mensen in haar dorp in Zeeuws-Vlaanderen. Maar gaandeweg zijn ze verdwenen uit de kleine tuintjes.Een jaar of twintig geleden, vonden we na veel rondvragen een uitloper van de boom van een oude buur die naar het bejaardenhuis verhuisde. We waren er erg blij mee en hebben de scheut geplant in onze nieuwe tuin (kleigrond). Na 3 a 4 jaar is het boompje doodgegaan, maar het had 1x vruchten gedragen. We hebben toen de tuin veranderd en hebben de plek waar de perkel stond uitgegraven en opgevuld met zand om er enkele minivijvertjes voor kikkers en salamanders te leggen. Het jaar daarop is er spontaan nog een zaailing bovengekomen midden tussen de vijvertjes. Die koesteren we sindsdien . Het is een kleine en zeer sierlijke boom van ca. 3 meter met een volle brede kroon; die sinds 4 jaar vruchten draagt. De vorm en volle bouw en de rode tinten in de groene bladeren en in de twijgen maken het een sierlijke solitair midden in de tuin. Verleden jaar zijn er ca. 50 perkels gerijpt en dit jaar een 10-tal. De vruchten zijn zo groot als een pruim en onooglijk (groen met bruine vlekken)als je ze vergelijkt met een perzik. Maar het aroma is heerlijk. Om vers te eten of in compote. De boom lijkt beter bestand tegen ons klimaat dan de gekweekte perzik (daarvan hebben we er ook enkele en diverse gehad, zonder groot succes) en heeft minder last van ziekten/insecten. Soms in het voorjaar een lichte krul-aantasting. De vruchten vallen gemakkelijk af door de wind als ze rijp zijn. Die in het water vallen of door slakken worden aangevreten, laten we liggen tot het voorjaar en planten we dan in een ruime stenen pot die we ingraven. Tot hiertoe 4 zaailingen opgekweekt en doorgegeven. Ooit had ik een gesprek op een bankje voor een verpleeghuis met een oude Brabantse boer die daar verbleef. Die had blijkbaar verstand van zaken en vertelde dat perziken het beste groeien in arme grond. "Met mest vermoord je ze", zei hij. Sindsdien heb ik onze perkel hooguit soms wat kalk en compost gegeven, maar nooit bemest. Maar vermoedelijk is ook de Zeeuwse klei te zwaar en nat voor deze bomen. Het met zand opgehoogde stukje was toevallig de goede bodem voor de pit die - gelukkig toeval - nu als onze perkel in de tuin staat.
