Dit seizoen waag ik me aan de Peruaanse postelein. Begin maart heb ik wat knolletjes in aarde gepoot en op de vensterbank op het zuiden gezet. Inmiddels, begin april, is er teken van leven in twee van de drie potten.

 

 

Het lijkt me een heerlijke plant. Als snelle klimmer zijn de jonge scheuten of later de wat dikkige bladen (ik ben gek op bladgroente) ideaal als een soort spinazie. Aan het eind van het seizoen kan je de knollen opgraven en bakken. De luchtknolletjes schijn je ook te kunnen bakken.

 

Hoe het smaakt, ik heb nog geen idee. Dat hoop ik de komende maanden te gaan ontdekken. Ik zal hier een en ander bijhouden. Tot nog toe is er weinig over te vinden op het forum.

Ik volg je! Heb een klein knolletje maar die wil nog niks doen..

Tweeënhalve week later kan ik beamen dat het een snelle klimmer is. Man,man, man, wat gaat het ineens snel de hoogte in! Ik zal binnenkort wel weer eens een foto plaatsen.

 

Het is wel vreemd dat van de drie potten met P. postelein een hele verschillende opkomst is. In een pot is er niks te zien, de ander heeft drie scheuten die opkomen en de derde en laatste pot heeft een enkele opkomer. En ik heb geen idee waar het aan ligt, want de drie potjes staan gebroederlijk naast elkaar en krijgen dezelfde behandeling.

Bon. Bijna drie weken na de vorige foto in de post hierboven hebben we dit:

 

 

Ik volg dit even. Laat het plantje niet ontsnappen in je tuin!

Benieuwd hoe dit smaakt!

De P. postelein die in zijn eentje in een pot staat, groeit echt drie keer zo snel als de (vier inmiddels) die in de andere pot staan. Logisch natuurlijk, want meer ruimte, maar het begint wat krap te worden hier binnen.

 

Vandaar als tijdelijke oplossing een touwtje langs het raam naar beneden gespannen. Deze 'zaailing' meet inmiddels van kop tot staart bijna wel twee meter. Nog heel even en dan kan echt alles weer naar buiten!

 

Dit seizoen waag ik me aan de Peruaanse postelein. Begin maart heb ik wat knolletjes in aarde gepoot en op de vensterbank op het zuiden gezet. Inmiddels, begin april, is er teken van leven in twee van de drie potten.

 

 

Het lijkt me een heerlijke plant. Als snelle klimmer zijn de jonge scheuten of later de wat dikkige bladen (ik ben gek op bladgroente) ideaal als een soort spinazie. Aan het eind van het seizoen kan je de knollen opgraven en bakken. De luchtknolletjes schijn je ook te kunnen bakken.

 

Hoe het smaakt, ik heb nog geen idee. Dat hoop ik de komende maanden te gaan ontdekken. Ik zal hier een en ander bijhouden. Tot nog toe is er weinig over te vinden op het forum.

Ik volg ook, ben heel benieuwd!

De P.P. heeft alweer even zijn hoogtepunt in mijn kamer (het plafond) bereikt. Dus hij moet nu echt naar buiten. Zo'n lange, lange sliert is wat lastig verhuizen en afharden, dus ik ben aan het twijfelen wat en hoe ik het ga doen.

 

En het klimrek, dat moet ook ingenieus genoeg zijn om de groeikracht van de P.P. aan te kunnen. Ik vraag me af of hij zich goed heen en weer laat leiden. Want met de meerdere meters die de 'zaailing' nu al meet, is het lastig voorstellen wat ik over een maand in de tuin heb staan. Afijn, we gaan het zien.

 

Een verrassing was om te lezen dat de plant meerdere gezondheidsvoordelen heeft. Dat wist ik nog niet. Ik voel me straks heel goed tijdens of na het eten. https://www.herbsia.com/2017/10/anredera-cordifolia-health-benefits-to.html

Misschien toppen voor je hem afhardt? Dan kunnen de zijscheuten meteen tegen de zon. Ik heb een paar klokwindes staan die ik zo aan het afharden ben. Lopen intussen alweer uit.

Toppen is een heel goed advies, dank je! Ik denk dat ik ook wel wat zijscheuten kan gebruiken en minder hoogte bij deze plant.

De kat werkt tegen bij het naar buiten slepen van de laatste Peruaanse postelein. Gelukkig zijn ze inmiddels allemaal uitgeplant (veilig en wel) en is er een die een nieuw thuis heeft gevonden tijdens de 020-moesdag.

 

Na de laatste topsessie zijn de planten binnen no time weer verdriedubbeld in lengte en zijn er wat flinke uitlopers gemaakt.