In 2015

-ging ik het braambos te lijf. Best wel met spijt in het hart, want dit vormde ongetwijfeld een paradijs voor muizen, kleine vogeltjes & ander gedierte. Een winterkoning (of toch hazelmuis?)-nestje was hiervan het bewijs. Maar bon, hart werd steen. Braamkoepel werd kale grond.

- werden de hazelaars verjongd en werden bomen op de zuidoostgrens van het perceel gelicht. Van de takken maakte ik houtwallen.

- plantte ik elaeagnus ebbingei (zilverbes/olijfwilg). Al meteen een eerste aanpassing aan mijn originele opzet, want zilverbes is niet inheems. Maar:

- 1) Ik wou een haag die bessen geeft of zeer stekelig is, vooral vanuit ecologisch standpunt. Taxus & hulst is giftig voor de paarden in de buurt, cotoneaster, chaenomeles (dwerkwee), vuurdoorn en duizend meer zijn waardplanten voor bacterievuur. En dus geen optie gezien ik sws perelaars wou planten later.

- 2) Bovendien wou ik liefst een wintergroene haag. Als windbreker, maar ook om de tuin zoveel mogelijk te onttrekken aan blikken van wandelaars. Ik kan nl. niet zorgeloos in een marcelleke, met bouwvakkersspleet liggen ploeteren op mijn grond als er constant volk passeert.

...waardoor ik zowat automatisch uitkwam bij elaeagnus.

Pluspunten elaeagnus: - bloei van oktober tot december (laatste nectar voor late bijen), besjes in de lente (eetbaar voor mens en dier), strak scheren mogelijk (kwestie van minimaal plaats te verliezen), wintergroen, geurige bloesem, bloemetjes bruikbaar in likeur.

- nog een poortje op de kop getikt en tijdelijk prikkeldraad gezet opdat er niemand door de haag zou lopen

- maaide ik tweemaal (rond mei en rond september)

Aanwezige flora: zaailingen eik, wilgenroosje, één of andere bies- en varensoort, hondsdraf, zuring, witbol

En dat was 2015.