weknow

Ik bedoel dat als je wortels met gaas wilt beschermen tegen wortelvlieg, je tot oktober kans loopt dat er wortelvlieg-vraat komt in die wortels. Gaas blijft tot dan nodig. (Tenzij je de wortels al eerder oogst...zijn zomerwortels tenslotte....voor oogst in de zomer en niet om te bewaren)

Ja......tot oktober wel. (Hoewel...zomerwortels...worden die wel zo oud? )

Recept voor een potgrond voor "zuurminnende" planten(als je geen turf wilt gebruiken) zou kunnen bevatten: - Deel bladaarde en/of deel (blad-)compost (Veel plantenkwekers maken hiermee hun eigen potgrond sowieso) - zand - vermolmd hout of zeer fijne houtsnippers - een zuurminnende schimmelkweek (= tuingrond rondom zuurminnende planten die het naar hun zin hebben) Mocht je dit laatste (nog) niet hebben, dan zou je bijv. een keer een verpakking Myco-rodo kunnen overwegen om een start van de gewenste schimmels te krijgen. http://www.ecostyle.nl/_Uploads/dbsAttachedFiles/Hovenier_TF_Myco-Rodo_DEF_LR.pdf Misschien dat ook andere merken een soortgelijk product hebben. Dat laatste product bevat ook voedsel. Gebruik je alleen eigen producten dan kan het nodig zijn, afhankelijk van de planten die je in die grond zet, om wat (organische) plantenvoeding toe te voegen.

Knoflook (anders dan uien) drogen in schaduw en wind. De tenen worden opgesloten in het omhulsel dat verdikt en droogt en daardoor blijft hij vrij lang goed. Als alle bladstelen alleen maar knisperen, niets meer meegeven is ie droog. Moeilijk te omschrijven. Best hang je ze op in een streng op een vrij koele en droge plaats, evt. ook vrij donker...zelfs als ze niet 100% gedroogd zijn, drogen ze dan wel verder.

Gisterennacht vriespunt bereikt in Elsenborn (België, Hoge venen). Komt blijkbaar vaker voor in die streken: zeer plaatselijke nachtvorst in juli.

Die Bram...droomt echt van een Hof van Eden....die hij met niet verboden vruchten persoonlijk bij elkaar eet.

Eerder de droogte misschien? Of een middelvroege soort die al klaar is? Coloradekever (de larves) indien massaal, zou bladeren grotendeels weggevreten hebben en dat is blijkbaar niet zo. Als er geen bladgroen meer is, kan de plant toch niet meer groeien...dus dikkere of meer aardappels zul je niet meer krijgen. Dus zeker tijd om eens onder de grond te kijken en te oogsten (of als het er daar gezond uitziet kun je ook nog enkele weken wachten). Ben benieuwd wat je onder de grond aantreft.

Dan is er ook nog ophoogzand en speelzand en metselzand (bij de Gamma bijvoorbeeld). Niet heel fijn en ook niet heel grof. Ik gebruik dat ook gewoon voor mengen met andere grond...voor zaaien of stekken. Is ook goed om bij te mengen als je potjes perst...dan is het hele grove juist minder geschikt...valt te snel uit elkaar.

Veel (fruit)bomen, struiken en ook sommige meerjarige planten maken zaad dat pas kan kiemen na een aantal bepaalde prikkels of na een voorbehandeling (zoals door de spijsvertering van een bepaald dier gaan). Die zaden blijven "slapen", kiemkrachtig maar kiemen niet, totdat ze die prikkels gehad hebben en dan pas kunnen ze gaan kiemen. (De Engelse vakterm is "dormancy") Naast een bepaalde vochtigheid is het meestal een periode van kou en/of bepaalde warmte die de zaden uit hun slaap haalt. Het gericht toedienen van de benodigde prikkels heet "stratificeren". De functie in de natuur van dit slaapmechanisme is om een te snelle kieming te voorkomen (als ze meteen gaan kiemen is de kans bijvoorbeeld klein dat ze de winter overleven) en te zorgen dat ze pas gaan kiemen als ze een redelijke kans op succesvolle verdere groei hebben. (Meestal na de winter). Appelpitten hebben weinig prikkels nodig. Een "lichte dormancy". Een korte periode van kou - bijv. 2 a 4 weken - volstaat meestal. Perziken hebben een enkelvoudige slaap.....een periode van ca. 2 maanden kou (rond de 4 graden), zorgt ervoor dat ze kunnen gaan kiemen. (Zelfs al bij vrij lage temperaturen). Kersen hebben een dubbele dormancy. De beste kans op kiemen is er na eerst een periode van warmte (15-20 graden, licht vochtig, ca. 6 weken) gevolgd door een periode van kou (4 graden, 3 a 4 maanden). In de beroepsteelt worden 1000en pitten tegelijk gestratificeerd en dan gezaaid, bijvoorbeeld om te gebruiken als onderstammen om later op te enten. Die willen - om kosten te drukken - het liefst een slagingspercentage van 100% en door wetenschappers zijn de voorwaarden om dit zo goed mogelijk te bereiken natuurlijk onderzocht hiervoor. Zelf vermeerder ik sinds enkele jaren een oude wilde perzik die traditioneel in Zeeland veel voorkwam ("perkels" genaamd). In juni, toen we in Frankrijk waren, heb ik pitten verzameld van een sterke en lekkere zwarte kers. Die wil ik in maart/april 2016 laten kiemen en zaaien. In oktober gaan ze in een bakje met vochtig zand en dan rond half december gaat die bak ruim drie maanden in de koelkast om de slaagkansen optimaal te maken. Overigens weet ik goed dat de nakomelingen van die kers niet soortecht zullen zijn. Ze komen uit de boomgaard van een kersenmuseum waar vele oude rassen staan. Maar voor een bostuin vind ik een aantal van deze kersen wel de moeite waard om op te proberen kweken.

Met appel zou - soms - nog wel kunnen. Met kersen lijkt me erg sterk, tenzij je wat kunt toveren.

Ik denk dat je iets mist, Speets. Eigenlijk oogst ik zelden die bolletjes van Egyptische ui. Vooral het grote en sappige bieslookblad in maart/april gaat hier op grote schaal in salades en bij de boterham. Bovendien een grappig groeiende plant, die op een achterafplaatsje zonder veel aandacht, overblijft. Heeft nut en kost weinig moeite en ruimte...daarom heb ik hem al bijna 30 jaar staan hier.

Moeilijk op een statisch beeld. Kun je zelf zien of de hoofdstam nog groeit? (Zo nee, dan is ie getopt Inderdaad heeft een determinate tomaat de zijtakken (die je anders dieft) nodig om meer vruchten op te maken. De bloemen op de hoofdstam en op zijtakken zouden niet lang na elkaar open moeten gaan. Voor nu: laat groeien en bloeien wat er komt...dan heb je waarschijnlijk nog iets. Voor een ander jaar: overweeg eens een kleinblijvende struik (dwerg) die je niet hoeft te dieven, maar ook vrij bescheiden groeit en die misschien in een hanging basket kan of een pot. (heeft bijkomend voordeel dat je ze bij tomatenziekte-weer = vochtig en regen) eventueel zelfs binnen of onder afdak kunt zetten. Voor pot bijvoorbeeld Tiny tim of Balkonstar (laatste wel een stok bijzetten en beetje aanbinden). Voor een hanging basket vond ik zelf Outdoor girl (een F1) een lekkere en productieve keuze die lang gezond bleef. Al deze drie rassen zijn niet echt determinate, maar kunnen zonder dieven als struik groeien. De eerste 2 hebben een oogstspreiding van ca. 6 weken, de laatste gaat vrij lang door met bloeien en vruchten geven.

akelei Beter nu zaaien. Anders heb je volgend jaar nog geen bloei.

Het begrip "zuurminnend" kijkt heel sterk naar de zuurgraad van de grond en is daarom wat misleidend. Het is niet (alleen) een zurigheid die die planten meestal nodig hebben, maar vooral ook een bodemleven dat het hen mogelijk maak om voor hun goede groeiomstandigheden te zorgen. Het gaat dan vooral om zeer bepaalde (mycoriza-)schimmels die samen met de planten voor dat klimaat kunnen zorgen (en ook effect hebben op de zuurgraad...maar die is niet de kern!). Die worden voor plantsoenendiensten en dergelijke gekocht om de bodem mee te enten. Maar op kleine schaal kun je ze zelf mee-nemen als je de planten met iets van die bodem verplant. Sommige bomen en struiken hebben liefst mycoriza-soorten die specifiek bij hen horen (bijv. eiken en nog sterker: beuken) De meeste zuurminnende planten doen het goed met een minder specifiek soort mycoriza's die wel bij een wat meer zurige bodem horen. De kunst van een geschikte grond is dus 1. de omstandigheden te creëren waarin ook deze schimmels zich goed thuis voelen en hun weefsels door de grond makkelijk aanmaken en 2. je bodem op een of andere manier te enten met die schimmels als ze er nog niet zijn. Als je aan deze 2 voorwaarden kunt voldoen hoef je je in principe niet meer zo druk te maken over de zuurgraad van de grond, omdat de natuurlijke processen voor geschikte omstandigheden zorgen. (Zuurgraad is trouwens heel relatief, een voortdurend veranderende waarde en een momentopname...waarbij veel te veel naar een "getal" wordt gekeken) 1. Optimale groeiomstandigheden voor die meer zuurliefhebbende schimmels die het werk vooral doen om je bodem lekker te maken voor zuurminnende planten krijg je door aanhoudend te mulchen met bruin materiaal of compost waarin dit heel veel zit: Verterend hout en blad vooral dus. Als dat volop in je bodem wordt opgenomen ontstaat de voedingsbodem en de gewenste luchtigheid vanzelf in een dikke humuslaag. 2. De gewenste schimmels krijg je in je bodem (als ze er niet al zijn) door je planten te bekomen van goede, natuurlijk werkende, kwekers of tuiniers (die niet met kunstmest werken -want dat is funest voor het bodemleven! - maar hun eigen bodem maken die voor deze planten geschikt is...het zit dus mee in de pot of kluit dan) of uit een natuurlijke tuin of bostuin waar planten die van deze omstandigheden houden al een aantal jaren goed groeien in een humusrijke bodem. Als je iets van deze grond meemengt in de bodem van je planten, zou het vanzelf moeten gaan. Omdat ik zo weinig mogelijk gebruik wil maken van veenbodem of turf, pas ik deze ideeën toe in de bostuin waar ik op kalkrijke zware klei werk. Een lange rij rododendrons die al 10-talle jaren staan te kwijnen beginnen na een jaar en een gerichte snoei op te knappen en ik durf, op plekken waar ik de grond een jaartje voorbereid heb, ook meer zuurminnende struiken en bomen te zetten als lijsterbes, berk of blauwe bessen en de eerst resultaten vallen niet tegen.

Een aantal tomatenrassen stopt op een gegeven moment zelf met groeien en dan rijpen de tomaten die allemaal in vrij korte tijd gevormd zijn (3 a 6 weken) ook in een vrij korte periode. In het Engels heet dit "determinate". Deze kun je om een redelijke oogst te krijgen het beste niet of weinig dieven. Sommige tomaten die ook als struik geteeld worden doen dit niet...ze zijn smal of vrij klein en rijpen snel waardoor dieven niet zo nodig is om toch een goede oogst te krijgen, maar ze gaan wel door met produceren. En dan zijn er ook nog tussenvormen. Het Nederlandse woord "struiktomaat" is wat verwarrend dus..... Bij rassen/soorten die meer van dat "determinate"-type zijn, zal de groei van de plant dus meestal stoppen...dat wordt ook wel "zelf-toppend" genoemd. Dat kun je dan wel zien...de plant maakt geen nieuwe stengels, bloemen en meestal ook geen of weinig okselscheuten meer aan. Kan best dat dit voor jouw tomaten geldt. Misschien toch beter een gekend ras gebruiken, zodat je weet wat je kunt verwachten.... Wat je nog misschien net kunt proberen is een scheut van die slechtdragende tomaten te stekken in de hoop dat het nog een plant wordt die gaat bloeien en nog tijdig vruchten laat rijpen. Is kantje boord of dat nog lukt, maar wie weet....dan heb je er in ieder geval nog meer van dan nu.

Dikker is wateriger en mogelijk ook: er ontwikkelen zich pitten. Zijn ze groen en stevig: opeten. Kleiner oogsten is niet erg (plant wordt gestimuleerd om verder te groeien en bloeien). Je hebt dus speelruimte, maar beter te vroeg dan te lang wachten. Komkommers houden van voldoende vocht. Maar staan niet graag kletsnat. Stem het wat af op het weer/verbruik wanneer je giet. Is de bodem nog vochtig...dan uitstellen. Te veel gieten betekent ook dat de bodem uitspoelt...op een gegeven moment krijgt de plant misschien te korten om goed verder te doen. Neen. Doet de plant zelf wel. Niet voor de plant en vruchtzetting. Misschien wel om alles genoeg ruimte te geven en e voorkomen dat alles dichtgroeit of de plant gaat afbreken. (Maak zonodig ruimte of een constructie om ze langs te leiden). Wat in de weg zit, kun je wat snoeien. Ja. Aanvankelijk bijna alleen, later komen er meer vrouwelijke en minder mannelijke (meestal).

Waarschijnlijk betekent geen pluis in ieder geval: Geen agressief schimmel dat zich snel vermeerdert. Wat het wel is? Moeilijk te zeggen, de lijst met mogelijke aantastingen , belagers, gebrek of te veel van iets in de bodem op tomaten omvat vele tientalle mogelijkheden, waarvan bijna alles in het blad gediagnoseerd wordt en bovendien heel veel op elkaar lijkt. Veel daarvan is niet desastreus voor ons liefhebbers (in tegenstelling tot beroepsteelt, waar een kleine productievermindering al een grote schadepost kan betekenen). Daarom kun je beter niet te angstig zijn. Groeit je plant, blijven de tomaten goed ontwikkelen er rijpen en stort niet alles in elkaar....maak je dan niet te veel zorgen. Net als bij mensen tonen tomaten duidelijk allerlei verouderingsverschijnselen waarmee ze - gelukkig - niet meteen dood gaan. Ik heb zelden tegen half juli en zeker niet meer in augustus een kasje of veldje met tomaten gezien zonder gele/bruine/rode bladeren of vlekken op de bladeren of gekneusde en gedeukte planten, die weinig meer hebben van de frisse groene die je half mei of zo uitzet. Ook niet bij zeer ervaren liefhebbers die toch heel veel daarvan oogsten.

Ik weet niet of dit hiervoor geldt en of sommige rassen er zich beter voor lenen, maar kwekers leveren ook soorten aardbeien uit de koeling die later dit jaar nog kunnen dragen. (Geen doordragers) Dit wordt gedaan om een groot deel van het jaar, evt. jaar rond, onder zeer gecontroleerde omstandigheden kleine hoeveelheden verse aardbeien voor aanzienlijk hogere prijzen aan restaurants e.d. te kunnen leveren. Verleden jaar in juli gekochte planten van het ras Karona droegen zo in september van dat jaar nog op een bed buiten bij een aantal kennissen die samen planten inkochten. Of ze dit jaar ook weer in juni (redelijk) gedragen hebben weet ik niet. Betwijfel het ook sterk en verwacht dat ze pas een jaar later weer aanpikken dan bij de natuurlijke bloeicyclus. Maar blijkbaar is het mogelijk dus om (gekoeld en uitgesteld) ook later in het jaar aardbeien te forceren.

@ Erny. Je postte al een reactie terwijl ik schreef. Dat inkuil-topic gaat over oktober/november...dan gaat dat prima met een aantal gewassen. Maar nu zal dat niet echt goed lukken, helaas. Zie mijn berichtje hiervoor waarom.

Ik denk dat de 2 beste opties zijn: Ze in de tuin laten totdat je ze consumeert of ze bereiden en bewaren (vriezer, evt. zoetzuur). Uit de grond zullen ze vrij snel minder worden. Theoretisch zou je ze ook op de manier van een wintervoorraad kunnen bewaren (koel, in zand o.i.d. ontdaan van loof) maar dit is en geen late, echte bewaarsoort en in een soort kuil buiten krijg je op dit moment van het groeiseizoen niet een natuurlijke slaapfase van de plant en niet echt de gewenste winteromstandigheden om ze zo enkele maanden redelijk fris en goed te houden. Schimmel, rotting, hergroei en/of verschrompeling zal de bewaarmogelijkheden nu, zelfs in een koelkast, beperken tot hooguit enkele weken of zelfs minder.

Heb het enkele jaren geleden ook zo geprobeerd. Werd niet zo veel , inderdaad. Ik denk een combinatie van te warm (wortel is echt een plant voor de koudere grond), onregelmatig droog en vochtig in zo een betrekkelijk kleine pot en misschien inderdaad ook voeding. Een wortel vraagt weinig, maar een lichtvoedende bodem (bijvoorbeeld van rijpe compost die al even ligt en langzaam wat voedingsstoffen beschikbaar maakt) vindt ze toch wel lekker. Met een goed ontwikkeld bodemleven daarin kan een wortel op grote diepte en grotere afstand de gewenste voedingsstoffen verzamelen.... In de tuin, in de luwte en schaduw van andere gewassen, heb je veel meer succes met een teelt waarschijnlijk.

Er zijn meerdere vormen phyto en daarbinnen verschillende stammen actief. De meest schadelijke, wat latere optredende vorm, maakt vrij typische ringvormige patronen. Niet als op deze bladeren. Ik denk - ook gezien het weer- dat die nu nog niet zo actief is. Maar is allemaal vrij moeilijk te onderscheiden voor ons leken. De pluistest waarnaar Robo verwijst helpt...nadeel is dat je wel niet direct een antwoord hebt.

Leuk om te horen dat deze natuurmethode zo goed hielp! Zou natuurlijk helemaal geweldig zijn om in je tuin deze "pimpampoentjes"(zo worden ze in Zeeland genoemd, vind dat een leuke naam) als vaste bewoners te hebben.

Zoveel soorten (maten, groeivormen, trosvormen, wijze van ontwikkelen van de trossen) dat een algemene regel moeilijk te geven is. Er zijn (grote) vleestomaten waarvan 2 of 3 per tros een prima resultaat is. Er zijn ook soorten die trossen van 250 stuks kunnen maken. Ik zou per ras kijken....hoe groeit dat ras en wat zijn de kenmerken? "kerstomaat" zegt op zich weinig over de groeivorm, het is geen echte groep...eigenlijk net meer dan "een tomaat met ongeveer de grootte van een kersje". Die bestaan met (vele) trosjes van 10 a 12 of (minder) trosjes van heel veel, als enorme plant of als klein struikje...met lange trossen...of met brede trossen......sommige rijpen alle min of meer tegelijk, terwijl andere in de tros steeds enkele tegelijk laat rijpen..... Dunnen is alleen nodig als ze elkaar echt in de weg hangen, de tomaten daardoor beschadigen of ziek worden of de plant (die zou meestal gauw omvallen, dus een stok of draagconstructie is meestal nodig) kan dragen. De kunst is en blijft om in een beperkte tijd van deze vaste plant (!), in ons klimaat dat er eigenlijk niet geschikt voor is, een behoorlijke oogst te krijgen. Wat vuistregels kunnen daarbij helpen, maar de eigenheid van elke soort kan toch weer anders zijn, dus zelf waarnemen en je planten leren kennen is zeker een hulpmiddel hier.

Ik heb geen ervaring met deze soort. Waarschijnlijk wat kleinere plant dan een "gewone" aardbei? Hoe breed wordt jouw plant? Plantafstand is dan zo dat als de nieuwe planten uitgroeien ze ongeveer net tegen elkaar aankomen of ietsje tussenruimte houden. Even zelf rekenen....vermoed dat je met ca. 30 a 35 cm aardig in de buurt zit.