weknow

Och...tegen de tijd dat je meer dan 20 entingen per dag doet, kan dat wat uitmaken. Dat geldt ook meer bij het snijden van knoppen voor oculeren en chipbudden....hetgeen bijna altijd in de zomer gebeurt. Je kunt het zo duur maken als je wilt.

Ik ben het in grote lijnen eens met MSDG. Voor iemand die vaak en veel ent is het beste en duurste gereedschap zinvol. Voor iemand die begint en een paar stammetjes doet per jaar, kun je dat supermes beter onderaan je lijstje zetten. Het gaat dan ook best met een verwisselbaar stanleymesje of gewoon scherp tuinmesje. (Ik zelf maak jaarlijks pakweg 50 a 100 entingen, wel wel een speciaal mesje ooit voor een tientje op zo een cursus gekocht....merk weet ik niet, waarmee ik best tevreden ben...maar vind soms zelfs zo een wegwerk-stanleymesje of scherp keukenmesje ook handig....gebruik het dus wat naast elkaar en door elkaar enhoe het best uitkomt met de combinatie enthout en onderstam waarmee ik bezig ben). Ik doe het ook op mijn gemak...rustig en relaxed...dat helpt heel veel om het ook dan toch goed te kunnen doen...professionele werkers zitten op 150 en meer per uur (een snijdt, de tweede bindt dicht) en dan wil je inderdaad feilloos gereedschap.) Succes ligt niet aan dat mes in de eerste plaats, maar in oefenen...het doen...ervaring opdoen met allerlei verschillen...het een wat harder, dikker, schever, betere of slechtere knop en hoe je daarmee omgaat en de vaardigheid om een goede snede te maken. En ja ent-tape en (vaak vergeten!!!) een versteviging van de entplek in wat moeilijke situaties, goed binden en afdekken, het goede enthout leren zien en snijden en dat goed bewaren en goed omgaan met de enting na het snijden is minstens zo belangrijk allemaal als dat mesje. Ehhh...dat schuifje gebruik je soms bij oculaties MSDG en werkt alleen lekker als je onderstam goed aan de groei is om achter de bast te komen. Bij chipbudding heb je dat niet nodig, dan komt de knop niet onder de bast. 😉

hallo Angela, Ik probeerde je een prive-berichtje te sturen. Maar krijg dan de mededeling dat dat niet kan. Zou het kunnen dat je berichtenbox vol zit misschien?

Uit je eigen citaat blijkt al duidelijk van niet! Maar wat flauw zeg. Ergens een website van een of andere tuinvereniging via Google opzoeken en citeren tegenover een doordachte en zorgvuldige uitleg van mij. En het is duidelijk dat degene diewat jij hier aanhaalt op die website van tuinvereniging Pink zette het ook niet precies weet en `kennis` van lang geleden gebruikt die op een aantal punten achterhaald is met nieuwe kennis. Luister: Ik hoef geen gelijk te krijgen. Ik weet echt niet alles, maar dit is een onderwerp dat ik al 10 jaar intensief volg en alles wat ik vind van bestudeer en waar ik les over geef. Ik vind het belangrijk om hier op dit forum correcte en goede informatie te geven. Want op internet vind je die echt niet zo maar. En als ik me ergens in vergis, kost me dat echt geen moeite om dat toe te geven. Ik heb geen last van een reuze ego, maar hecht wel aan kwaliteit en eis die in de eerste plaats van mezelf. Wat jij voor jezelf doet...op grond van weinig kennis terzake dat wel...is jouw zaak. Maar waar ik van baal is als er op een forum als dit kletskoek wordt verkondigd. Ik kan het je nog eens proberen uit te leggen en hopelijk er aan bijdragen dat je zo iets leert en jezelf niet langer voor de gek houdt. Dat zou fijn zijn omdat je zo in ieder geval veel meer op een ecologische manier kunt tuinieren (dat mensen dat doen vind ik belangrijk, kan ik niet beslissen maar probeer ik te bevorderen door correcte uitleg over hoe het precies zit) en ik denk bovendien ook succesvoller. meer kan ik niet doen...als kennis en feiten er niet meer toe doen....en zoals jij nu doet....zwart gewoon wit wordt genoemd omdat het in jouw ogen toch op hetzelfde neerkomt, kan ik er ook niks meer aan veranderen. 1. Dit is de essentie van wat ik zeg. Bij wat jij doet zijn er 1. niet de ingredienten en 2. evenmin de omstandigheden om een stabiele verbinding van koolstof en stikstof (als belangrijkste, maar ook nog van andere stoffen die bij organische processen een rol spelen) te laten ontstaan. Zonder dat maak je dus geen compost....composteer je niet. Je laat je organische stof alleen vergaan en verteren....er worden geen stabiele verbindingen (humus heette dat,....maar dat is een nieuwe theoretische discussie en eigenlijk is er nog geen goed begrip voor die complexe biochemische verbindingen die een hoofdrol spelen bij het samenspel tussen bodem en planten, zorgen voor een optimaal bodemleven, langdurige bodemvruchtbaarheid en bodemgezondheid). 2. Hoezo vervliegen, vraag je. In het stukje dat je dan zelf citeeert staat het antwoord op die vraag...althans alvast het belangrijkste element, want er zijn nog meer stoffen die als gassen vrijkomen in het zeer complexe afbraakproces. Stikstof komt vrij als NH3...Ammoniak!!!...een minder gunstige gasvormige stikstof-verbinding, die een hoofdrol speelt in de huidige stikstof-problematiek. Daarnaast spoelen fosfaten voor het overgrote deel door naar diepere bodemlagen. Ja...er blijft wat organische stof over en dat helpt de bodem een beetje....dat schreef ik al. Maar wat dus zo goed als NIET gebeurt met jouw werkwijze is dat (vooral...er zijn ook nog andere stoffen) stikstof en koolstof NIET worden gebonden aan elkaar zoals in goed gemaakte compost en dus =- want vertering is een soort verbranding!...als CO2 en als vluchtige stikstofverbindingen in het milieu verdwijnen, terwijl als je op een goede manier compost maakt, het overgrote deel van die stikstof en koolstof en ook andere stoffen voor heel veel jaren aan de bodem worden gebonden en over heel veel jaren, langzaam, door samenwerking met een goed bodemleven ter beschikking komen aan je planten. Kortom: Op een zorgvuldige manier compost maken is een regelrechte vermindering van milieuprobelemen en een actieve bijdrage aan milieuproblematiek, waaronder opwarming. Je keukenafval op de bodem pleuren en laten vergaan is niet alleen GEEN bijdrage daaraan, het is zelfs schadelijk voor het milieu. Het enige waarom het ietsje minder schadelijk is dan het op een andere manier wegdoen, is dat de bodem wat verbeterd wordt door de er in aanwezige organische stof....maar nogmaals dat is marginaal! Ter informatie: Ik heb ik mijn vorige uitleg een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de meer stikstofrijke (in composteringstermen: "groene") materialen waarvoor het bovenstaande verhaal vooral geldt en de koolstofrijke ( "bruine") materialen (die nauwelijks dat probleem opleveren) en die voor het laten ontstaan van compost (dus die stabiele verbindingen die je alleen met een gerichte aanpak kunt maken!) in een min of meer goede verhouding essentieel zijn. Keukenafval zal voor het overgrote deel stikstofrijk zijn, net als mest en veel vers tuinafval....dus daarvoor is composteren vele malen beter. (Fijngemaakt) onbehandeld hout, herfstbladeren en in mindere mate ook strosoorten (hooi dus niet!) bestaan vooral uit koolstof....door die op een bodem te laten verteren is er geen milieuprobleem. Soms is het ook makkelijker zoals in een park of bos of in een zeer grote tuin in plaats van het te verzamelen...en omdat het pas zal omgezet worden met stikstof (uit bodem en via organismen ook uit de lucht) zal het - veel langzamer dan via compostering, dat wel - toch wel langzaam aan kwaliteit van de bodem en vorming van stabiele verbindingen et stikstof bijdragen. Tot slot nog een opmerking bij je gedachtengang, welke heel aardig lijkt, maar als je even doordenkt juist het tegendeel oplevert...en wat zo natuurlijk aanvoelt juist een effect heeft dat tegennatuurlijk is. je noemt het "natuurlijker"om je keukenafval en tuinafval gewoon op de bodem te gooien en laten verteren. Ik maak eerst een wat sterkere vergelijking om het probleem van wat je hier doet duidelijker te maken: Het zou heel veel natuurlijker zijn als we geen WC's gebruikten. Vele eeuwen gebeurde dat ook. Iedereen plast en poept lekker natuurlijk ergens in de buiten, want dat is natuurlijk spul en zal best verteren. Klopt....zolang het om weinig mensen gaat. Want als iedereen dit zou doen, zaten we met een immense natuurramp....bovenop andere rampen die ook al aan de gang zijn. Het is niet voor niks dat er vanaf de 19e eeuw, eerst in de steden en geleidelijk overal, een goed rioolsysteem kwam en wc's die daarop werden aangesloten....want met zoveel mensen als nu zouden er heel veel ziekten, overal stank en viezigheid zijn. De natuur die we hebben kan zo veel "natuurlijk"afval niet verwerken en gooit het als het ware in ons gezicht terug. Misschien minder duidelijk en iets minder hevig: Voor jouw voorbeeld geldt precies hetzelfde. Als groenafval en organisch afval niet (grootschalig) werden verzameld en verwerkt, zo mogelijk in grote installaties, gecomposteerd was dit een groot milieuprobleem. Jij hebt misschien een tuin waar je jouw beetje afval zonder al te veel problemen kunt laten vergaan, maar waar moet dat van 17 miljoen mensen naar toe: het zou een rottende en stinkende berg organisch afval worden met een immense uitstoot van ammoniak en andere gassen en massa's fosfaten in bodem en oppervlaktewaters en nog veel meer ellende. Naast die door de overheid georganiseerde grootschalige verwerking, deels compostering, heb je met een goed opgezette compostbak of composthoop met wat eenvoudige basiskennis van hoe dit proces werkt (!!! zoek dat eens echt op...want blijkbaar weet je dat dus niet!) echter wel zelf een manier om een groot deel van je eigen organische afval op een manier die niet alleen niet schadelijk is voor het milieu, maar zelfs milieu en natuur een stapje vooruit helpt, te verwerken. En toevaliig is dat precies ook nog een perfecte bijdrage aan de bodem (en daarmee de gezondheid en groeizaamheid van veel van je planten) in een tuin. Ik laat het hierbij. Ook in deze draad. Heb het duidelijk en zorgvuldig uitgelegd in een eerder stukje en hier nog eens ingaand op jouw onjuiste verhaal. Ik heb mijn best gedaan. Ik wil graag luisteren en verder praten naar wie met kennis van zaken wat te vertellen heeft of probeert het te begrijpen. Ik kan zeker wat bijleren, maar dan graag met informatie van kwaliteit en zal proberen iets waar ik enig verstand van heb zo duidelijk mogelijk uit te leggen om anderen verder te helpen.

Mooie grote vruchten, Angela. Meestal zijn die veel kleiner. Heb je een bepaalde varieteit misschien? Kon je er ook iets mee?

Schors verteert langzamer dan de meeste houtsoorten. Maar....waar haal je schors vandaan? Industriele producten kopen om ecologisch te tuinieren klinkt me wat tegenstrijdig? Heb je geen kringloopbronnen ter beschikking die je beter ecologisch kunt inzetten hier? Vaste (groenten) en ook fruitbomen en -struiken hebben op goede grond in principe voldoende aan mulch. Als je geregeld oogst van fruit en zeker als je een minder goede bodem hebt van nature, is mulchen met compost af en toe wel heel zinvol. De voedende waarde voor je bodem en zo indirect ook voor je planten die je daarmee opbouwt is toch aanzienlijk groter dan allen met mulchen. Nogmaals: door mulchen met stikstofrijk materiaal zal overgrote deel van potentiele voedingswaarde vervliegen en niet gebonden worden zoals in compost. Ik denk dus dat dit geen compostering is! Liever het woord composteren gebruiken voor wat het wel is. Lees even mijn reactie hiervoor voor genuanceerde uitleg! Ik zie het natuurlijke niet van je keukenafval in je tuin te droppen eerlijk gezegd. Echte compostering bevalt mij na 45 jaar dat te doe uitstekend. maar 10 jaar niet meer spitten e.d. en systematisch mulchen met goed gemaakte compost zie ik hoe echt ecologisch tuinieren op een veel hoger plan is gekomen.

Mijn reactie zal niet verwonderen. NEEN. Het is niet even goed als een zorgvuldig opgebouwde composthoop-bak-ton. Het is zelfs inferieur....heel veel minder. Het verdient het woord compostering ook helemaal niet, want dat is het niet. Noem het wat het is: oppervlakte-vertering of oppervlakte-rotting. Om het heelkort te waarderen. Bijdrage van compost = 9 op schaal van 10. Bijdrage van oppervlakte-vertering = iets in de orde van 3 op 10.....dat kun je zien als goed. Ik zie het vooral als jammer en een gemiste kans. Ik zal uitleggen waarom: Ik wil daarmee niet zeggen dat het niet kan en dat het niet mag. Beter organisch materiaal hergebruiken en recyclen dan afvoeren of vernietigen of - van de gekke in mijn ogen - verbranden, zoals nog veel te veel gebeurt. Door het ter plekke te laten vergaan, komt er ook wat organische stof in de bodem terecht en wat uitgespoelde afbraakproducten die ook voedingselementen bevatten en waarvan een klein of bij momenten heel matig gedeelte (afhankelijk van bijv. weer en bodemstructuur) ook door planten wordt opgenomen. Waarom het helemaal niet klopt dat het een soort compostering zou zijn of gelijkwaardig daar aan: 1. Het proces zelf gebeurt niet alleen ongecontroleerd, maar her resultaat is iets volkomen onvoorspelbaars en 99% zeker verre van compost. Als compostering niet gebeurt in een min of meer goede verhouding van koolstof en stikstof-bevattende ingredinten en een voldoende vochtige, maar niet te natte omgeving dan gaat erg veel verloren en verdwijnt als ammoniak, vluchtige stikstof en fosfaten in bodem en lucht. Precies wat je als je ecologischer denkt niet wilt. Dus het proces is veel schadelijker voor milieu en er verdwijnt een groot deel van wat je zo graag in je tuin wilt in deze aanpak. 2. Als het niet zorgvuldig gebeurt is het een proces van vergaan en afbraak niet een proces van omzetting en opbouw...precies wat je met composteren wilt en de uitzonderlijke kwaliteit aan goed gemaakte compost geeft. Hetgeen dat zich - onder gecontroleerde, maar helemaal niet moeilijk te maken omstandigheden - in compost opbouwt....de stabiele bindingen tussen koolstof (minder CO2!!) en stikstof (minder stikstof-probleem) en andere biochemische bindingen zullen er bijna niet of zelfs helemaal niet zijn bij deze oppervlakte-vertering. De grote bijdrage van goede compost aan een gezonde bodem en een goed bodemleven waarmee de planten samenwerken en zo ook gevoed worden, zal je via oppervlakte-vertering nooit bereiken. Wel zal de organische stof die aan de bodem wordt toegevoegd vast een beetje aan bodemstructuur e.d. en een zekere bescherming geven, zoals allerlei mulch, tegen erosie en wegspoeling. Dat is een voordeeltje.... waar je met een andere aanpak van hetzelfde materiaal ook veel effect kunt bereiken. Ik heb in andere bijdragen op dit forum al uitgelegd dat juist in een ecologische moestuin e.d. waar productie van voedsel voorop staat, compost zo ideaal is en mulchen dat nooit kan vervangen. Je onttrekt veel meer aan de bodem , dan je teruggeeft. Dat kun je dan wel aanvullen met kunst- of organische mest, directe voeding van planten maar geen structurele en bodemopbouwendebijdrage, maar met compost kun je een gezonde en voedzame bodem opbouwen die zeer vele jaren in samenwerking met je planten zorgt voor voeding, bodemgezondheid, bodemstructuur en een zo natuurlijk mogelijk tuinmilieu en dus ook ecologisch top. Om diverse redenen ligt dit in een voedselbosachtige setting of in permacultuur die met vooral vaste en meerjarige bomen, struiken en planten werkt iets anders. De vraag zal nu komen: waarom in een bostuin en in permacultuur-achtige aanpak wel mulchen met blad, stro (hoewel ik die al bedenkelijk vind.......die heeft betere toepassingen denk ik) of gehakseld hout...dit is toch hetzelfde? De reden waarom deze zogenaamde "bruine" ( = koolstofrijke) organische stof wel kan en niet de bovengenoemde ecologische nadelen heeft is dat die geen problematische uitspoeling of afgifte aan de lucht geven van stikstof-verbindingen en fosfaten. Ze vergaan, weliswaar minder gericht en veel langzamer dan bij een goede gecontroleerde compostering, worden wel omgezet naar iets humusachtigs en bodemvoedends naar de mate dat ze stikstof in de bodem vinden. Langzamer en minder efficient werken ze dus dan in dezelfde richting als compost en dat is in een minder intensieve setting als voedselbos of permacultuurtuin voldoende.

Verwelkingsziekte is zo een typische bodemziekte die je als je zorgt voor een bodem met volop bodemleven, bijvoorbeeld door het opbrengen en jaarlijks bedekken van je bodem met een laagje compost, eigenlijk niet meer hoeft te vrezen. Dat is voor mij de normale situatie. In de hedendaagse wisselteelt-aanpak of gevarieerde beplantingsmethoden in een ecologische (= biologisch met extra aandacht voor duurzaamheid in alle opzichten) is er daarom geen enkel probleem met deze afwisseling of zelfs het combineren van beide 😉

Ja hoor, kan.

Oculaties in de zomer op kiwibessen lukken hier beter dan (spleet-)entingen, omdat je wat langs de holte in de takken kunt werken en zo meer stevige basis hebt. Als je ent is een spleetent inderdaad voor de hand liggend omdat je een voeg maakt en daardoor aan 2 zijden steun vindt rondom het holle binnenste. Maar het blijft gepriegel. 😜

Een jaar of 4 terug heb ik in het Verenigd Koninkrijk wat zaden van de Pseudocydonia sinensis gekocht. (De naam betekent Chinese schijnkwee). De zaden kiemden voorspoedig en de boompjes die ik over hield voor mezelf kwamen verschillend terecht. Vandaag heb ik er 3 bij elkaar in mijn fruittuin nummer 3 uitgeplant en me verwonderd over hoe verschillend van elkaar ze er nu uitzien. Deels kan ik dat verklaren vanuit hun standplaats....maar toch zijn de verschillen veel groter dan je op grond van relatief kleine verschillen zou verwachten. Op foto 1 zie je een exemplaar dat ik in oktober terug heb uitgegraven in mijn voormalige tuin. Hij stond daar op een groot open veld in volle zon en volle wind. Nu ziet de plant er smal en kaal uit. Nog geen beweging te zien in de bladknoppen en een prachtig glanzende bruine stam. Op foto 2 zie je een exemplaar dat in een grote pot (30 liter of zo) op ons terras stond sinds drie jaar. Al 2 jaar met een enkel donkerrose bloempje in het voorjaar. Maar door de mooie olijfgroen met wat rode en tegelijk ook lichtergroen glanzende bladeren en vooral ook door de vorm IIk heb ze ieder voorjaar licht bigesnoeid voor deze vorm, wat ook de sterkere groei zal verklaren) vonden wij hem erg mooi. Nu wordt ze langzaam te groot en komt er wat anders voor in de plaats. Maar zie dat over over de takken en twijgen al het groen van zich openende knoppen te zien is. Of er weer bloemen gaan komen (tegelijk met ander fruit...ergens in april) durf ik niet te zeggen. Ik zie nergens duidelijke bloemknoppen, maar dat was voorgaande jaren evenmin zo. Ook de bast is geheel anders dan bij nummer 1 en 3. Ruwer en meer grijs dan bruin, met een fraaie tekening. Op foto 3 zie je een exemplaar dat nog in pot ergens in de halfschaduw in de moestuin stond. Deze is veel kleiner gebleven en zit nog vol bladeren die er zelfs nog behoorlijk fris en fruitig uitzien. Het begin van het schuiven van nieuwe bladknoppen is op dit plantje net zichtbaar hier en daar. De bast van deze lijkt goed op die van nummer 1, bruin glanzend en glad. Maar door het blad een geheel andere verschijning dan nummer 1. Ze staan nu naast elkaar. En nummer 2 is de winnaar van alle fruitbomen dit jaar als het gaat om vroeg uitlopen van de nieuwe bladeren. Wat meer over deze plant: Pseudocydonia kan ook een fraaie zijn voor in een esthetische leeftuin. Ze is goed winterhard en kan volgens beschrijvingen tot 10 meter groot worden. Maar als dat al gebeurt, zal ze daar heeel lang over doen. eerlijk gezegd is een meter of 3 hoog en 4 breedwaarschijnlijker in mijn verwachting. Ze laat zich ook goed vormen. Voor er aan deze zaailingen echt vruchten gaan komen zal - zoals vaak bij gezaaid of gestekt fruit - nog wel enkele jaartjes duren. Die vruchten zouden het aroma en de bruikbaarheid hebben van kwee, maar dan kleiner zijn. Ik ben benieuwd. In tegenstelling tot een Japanse sierkwee hebben deze geen doorns.

Ja zeker. Als je bomen zo plant krijgen ze het meeste licht en zon. De zon schijnt vanuit oost in de ochtend tot vanuit west in de avond en staat tussen april en augustus ook vrij hoog. Die halve cirkelbeweging beschijnt dus tot rond 14.00 uur in de middag in de zomer vooral de bovenzijde en ene kant van de bomen en daarna de kruin en andere zijde. Fruit wordt beter van kwaliteit met volop zon. Ook voor een moestuin is orientering van rijen zo het gunstigste. Het stuk grond waar mijn fruit nu staat in tuin 3 was ooit deels in gebruik als ook groententuin. Er waren al een aantal vakken, met wat verschillende grootte, waar de bodem beter verzorgd was. Daartussen stroken met gras en weideplanten ingezaaid dat door maaien kan worden bijgehouden. In het vak (nr 1) dat ik als voorbeeld mee postte op foto, kwam rij 2 wat breder uit dan strikt nodig voor de fruitbomen die ik daar zette. Door wat zigzag te planten daar konden ze wat dichter in de rij en kon ik 2 of 3 bomen meer kwijt in die rij. In de klassieke moestuin waarin vakken vaak gevuld werden met 1 gewas kon je ze ook optimaal ruimte geven door in verband uit te planten. Bijvoorbeeld 24 kolen zet je niet als 3 x 8 naast elkaar, maar door 2 buitenrijen af te wisselen met een tussenrij waarin de koolplanten niet naast maar halverwege de andere rijen staan heeft elke plant in hetzelfde gebied wat meer bodem ter beschikking.

Als ik dat lees gaat het niet zozeer om het waardeloze van Lubera, maar over het tegenvallen van Ribes aureum als eetbare plant in de tuin. En m.i. kan ik een heel rijtje noemen van besjes en fruitjes die in de voedselbosmode naar voren geschoven worden als "eetbaar" en "lekker" die toch wel veel of weinig overroepen zijn. Eigenlijk doen alle kwekerijen daar wel min of meer aan mee. Van Vreeken tot Jan Sterken en van Fruitbomennet tot De Batterijen en van Aatree tot Eetbaargoed om er een paar te noemen uit de veel grotere rij.....wat ze verkopen wordt aangeprijsd. Slim dus om je toch even goed te orienteren voordat je iets aanschaft omdat het ergens wordt aangeprezen. Smaak, bewerkelijkheid om vruchten te kunnen oogsten, weinig opbrengst, vele werk.....en nog andere redenen waardoor het niet is wat je hoopte bij aanschaf. Ook eventuele sierwaarde en het concept van je tuin spelen mee natuurlijk in een beslissing wat je aanplant en of dat echt de moeite waard is. Hoewel dit voor een stuk persoonlijk is natuurlijk, valt voor mij de Gele ribes ook in dat rijtje, zoals in dat draadje ook mensen vertellen. Ik heb er een paar staan, enkele rassen zelfs, maar het doel is niet vruchten te oogsten maar om onderstammen te kweken voor Aalbessen en kruisbessen op stam. Ik herken overigens de kritiek op Lubera . Ik vind ze niet goedkoop en twijfel over wat je koopt heeft me tot hier laten besluiten om er niets te bestellen. Met wat verder kijken en zoeken vind je vaak hetzelfde beter/duidelijker/betrouwbaarder voor minder geld en weet je wel wat je hebt.

Vraagsteller vroeg naat biologisch. Beide methoden zijn daar eigenlijk niet mee te rijmen! Daarnaast....als je kleigrond of leem hebt zal zelfs een hele lading afgegraven veengrond (die in miljoenen jaren is ontstaan en weer evenlang nodig zal hebben om weer gevormd te worden...afgraven is dus zeeer on/ecologisch!) zeer weinig effect hebben op de zuurgraad op dat moment doordat deze grondsoorten zeer veel zuur kunnen en zullen neurtaliseren in korte tijd en als het al een beetje effect heeft, zal dat in enkele maanden weg zijn. Overigens kan ik je ook alvast zeggen dat houthaksel of dennennaalden e.d. geen wezenlijke invloed op de zuurgraad hebben. Ook zo maar wat zwavel, een natuurproduct kan dat zijn inderdaad (alleen in bepaalde vormen echter!!!) en het kom tn zeer lage mate voor in de bodem (grote doses zijn giftig en schadelijk voor veel planten!) zal je zuurprobleem echt niet oplossen. Op zuurgraad van de bodem heeft het nauwelijks effect. Hier een link naar een artikel over vormen van zwavel en het effect op de bodem, dat wat ik hier vertel verduidelijkt. Het is een artikel uit de gangbare landbouw waarbij men denkt planten en bodem te moeten verzorgendoor van allerlei stoffen aan de bodem toe te voegen. https://www.akkerwijzer.nl/artikel/132785-hoe-werkt-zwavel-in-de-bodem/ Een biologische benadering zal dit grotendeels via compost e.d. doen....die zorgt voor een ideale zuurgraad voor bijna alle planten, maar niet voor de extremezuurgraad die blauwe bessen het liefst hebben Wel kun je door voeding van je bodem met organische stof en zeker ook compost gaandeweg de tolerantie van blauwe bessen voor minder extreem zure groeiomstandigheden wat versterken, dus ook die is aan te raden op een aanplant van blauwe bessen/ Kortom Haplo....ik gaf mijn antwoord aan Korenbloem, zo als ik het gaf, zeer goed overwogen! Mocht je dan toch een klein beetje turf willen gebruiken voor een ideaal zuur milieu voor enkele blauwe bessen, dan kun je het effect daarvan sterker en blijvender maken en de hoeveelheid die je gebruikt enorm reduceren door blauwe bessen in ingegraven potten van 50 liter of meer (bijv. speciekuipen met gaten in de bodem) in een grond met ca. 30 a 40 % turf te planten. Daardoor wordt het snelle neurtaliseringseffect aanzienlijk minder. Lijkt me dan nog veel verstandiger dan het advies dat Haplo geeft.

- Voor blauwe bessen moet je bodem van nature aan de zure kant zijn. Dat is meestal zo bij veengrond en arme zandgrond. Heb je zo een bodem niet, dan kun je die op een echt biologische manier niet maken. Dan kun je die soort beter niet zetten. Alternatieven kunnen zijn om te kiezen voor enkele honingbessenstruiken (je hebt er enkele nodig die elkaar bestuiven om vruchten te krijgen) of bijvoorbeeld een tayberry (lekkere braamachtige waarvan de grote bessen smaken als een betere framboos) of een soort als Gele kornoelje (ook 2 struiken nodig voor bevruchting) te overwegen. Allemaal soorten die het goed doen in een biotuin. - Zwarte bessen en kruisbessen gaan prima. Een soort met een grote opbrengst die makkelijk groeit is een jostabes....een kruising tussen precies die 2. Met een struik heb je na enkele jaren een mooie opbrengst. - Andere soorten om eens te overwegen: Kiwibes Issai (best langs een hekwerk van minimaal 1,5 x 1,5 meter), een stukje met eigen aardbeien misschien toch? (aardbeien uit de winkel staan helaas bol van het gif)...of een dwerg-fruitboompjes (appels? peren? pruim. Kers? abrikoos?) Voor blauwe bessen kies je best voor enkele goede rassen bij een gespecialiseerde winkel of online. datzelfde geldt zeker ook voor honingbessen en gele kornoelje. Zwarte bessen en kruisbessen en Jostabes en tayberry, de Issai, goede aarbeisoorten of dwergfruitbomen kun je in een goed gesorteerd tuincentrum ook wel terecht, maar bij een goede, ecologische liefst, kweker (waar woon je? kan nu niets noemen eventueel in je buurt.....ook terecht) en noem ik enkele gespecialiseerde online adressen waar je zou kunnen bestellen die, denk ik, geheel of overwegend biologisch/ecologisch denken en werken in Nl. Als we een idee hebben van je omgeving kunnne we ook meer plaatselijke adressen noemen meer in je buurt zowel in Nl als in VL. - Kwekerij arborealis https://www.arborealis.nl/ - eetbaargoed https://www.eetbaargoed.nl/ - de batterijen https://www.batterijen.nl/?gclid=Cj0KCQiA_c-OBhDFARIsAIFg3ezKBUiAmUuDA__TM0Q7VXJD7q_KHn6pSkpNbYTl4sBvG1wDpl_mu6QaAo4oEALw_wcB Aanvullend op Martijn....als het goed is zie je helemaal boven rechts op elke bladzijde van dit forum een zoekvakje. Als je daar bijvoorbeeld kruisbes intypt vind je op dit forum ook heel veel informatie over het kweken van dat fruit. Met een of twee woorden kun je zo al heel veel vinden over jouw vraag. Het forum bestaat al 10 jaar en in die tijd is het gevuld met heel veel informatie van vaak heel kundige mensen, 😉

Zo op een rijtje best ook een bewogen jaar in je moestuin met tegenslag en hoogtepunten.....geen tijd om je te vervelen! Hoop dat in 2022 de te waterige en koude extremen zich niet meer gaan aandienen!

In dit geval niet zo erg, AshaiRey, aangezien het informatie oplevert en de zoektocht naar deze en andere perkel-achtige misschien weer wat leven inblalast en verder brengt. Ik heb intussen wat contacten benaderd in de streek van Den Dungen...St. Michielsgestel...ben benieuwd of dat misschien wat oplevert aan bomen, ent/oculeerhout of pitten voor of na......

De wintermaanden zijn een ideale tijd om bomen te verplanten. Daarmee heb ik geluk. De tientallen bomen en struiken die ik snel moest uitgraven en ergens onderbengen kon ik nu ze in winterrust zijn in gegraven sleuven leggen, de wortels goed toegedekt met vochtige grond en compost en doeken. Zo heb ik enkel maanden de tijd om ze op een goede plek en weloverwogen goed verzorgd uit te planten. Het fijne van een nieuwe tuin en de noodzaak van bezigzijn in meerdere tuinen is dat ik meteen kan zorgen dat alles goed en duidelijk is en blijft.. Veel te vaak heb ik het meegemaakt dat naamkaartjes verloren gingen of onleesbaar werden. De enige remedie is dan om het meteen goed aan te pakken. Een goede plattegrond van de tuin, met genummerde plaatsen die terug te vinden zijn. - Elke geplante boom of struik gaat meteen op de foto. Ik heb in whatsapp een groepje gemaakt (mijn lief is de ander, maar zij gebruikt het niet) en meteen na het planten stuur ik daarheen een foto met gegevens ( vak, rij, positie, precieze naam en evt. onderstam en grootte). Zo krijgt elk boompje een eigen plek en identiteit en kan ik ook in de toekomst vrij precies de ontwikkeling volgen door ook bij verzorging, dracht, snoei, bloei enz. foto's te maken. - Elke individuele boom of struik krijgt een fiche met belangrijke informatie. Eigen foto's kunnen daarbij zodat de ontwikkeling te volgen is, maar ook informatie die ik verzamel van internet, zodat ik snel meer gegevens bij de hand heb over het specifieke ras en kenmerken die relevant zijn. Ik maak dat in een oude versie van Word en als zo een fiche klaar is, zet ik ze even om naar een PDF zodat ik ze ook op mijn telefoon snel even kan raadplegen. - Natuurlijk maak ik ook een soort plattegrondje om snel te zien waar wat staat. Door schade en schande wordt een mens wijzer en hoewel het veel werk is, maak ik van elke boom en struik ook een keramiek-naamkaartje. Die komt met een stukje bindbuis aan de stok of een stevige tak te hangen....dat is ook voor kijkers en bezoekers leuk. Mijn vrouw boetseert en draait met keramiek, meestal steengoed dat rond 1250 graden gebakken moet worden, en heeft een oventje daarvoor. Haar afvalklei spaart ze voor mij op en ik pers daarvan blokjes. Met een houten pen kras ik daarin de naam van een boom. En natuurlijk boor ik een gaatje om het later te kunnen ophangen. Na een aantal dagen drogen en bijwerken vul ik de uitgekraste letters met een gekleurd engobe-mengsel. (Kleipoeder gemengd met zwart of ander donker pigment). Dat moet een paar weekjes goed drogen en wordt meegebakken in de oven tijdens een zogenaamde biscuitbak (900 a 100 graden). Dan is het al behoorlijk hard. Daarna wordt de voorzijde en achterzijde nog een keer bestreken met transparante glazuur en nogmaals meegebakken tot steen op 1200 a 1250 graden. Het is al met al veel werk, maar het resultaat is een naamkaartje dat bijna niet kapot kan en ook na vele jaren goed leesbaar blijft. Zelfs als het valt op de bodem zal het zelden breken en door het gewicht ook niet wegwaaien.

Nog een aanvulling of verbetering misschien. Waar ik er van uitging dat een marketon (merketon is misschien dezelfde in Brabants dialect?) hetzelfde is als wat ik ken als perkel, doet de link die Jane Doe plaatste naar een oud gesprek op internet me daarover twijfelen. Het zou kunnen dat de merketon zoals die rond Den Dungen, bij Den Bosch, gekweekt en zelfs 10 jaar gelden misschien nog daar op de markt verkocht werd een plaatselijk ras is. http://www.cascade1987.nl/merketon-melocoton/ Ik ken enkele fruitliefhebbers uit Den Dungen en anderen uit die streek en ga zeker eens verder informeren over wat ze daar weten........ Verzameltuin t Olde ras in Doesburg wordt genoemd als een die deze 10 jaar geleden nog verkocht. Ik was daar najaar 2020 in de buurt op vakantie en heb toen gevraagd naar de verkrijgbaarheid van deze boom. Kreeg van de beheerdster toen als antwoord dat ze deze voorlopig niet meer zouden verkopen.......

Maar nu we het er toch over hebben, kan ik heel duidelijke antwoorden geven. Een perkel (...dat is de meer zuidelijke naam in Vlaanderen en Zuidelijke Nederlandse provincies....) ofwel een marketon (met een a vaak dus en meestal niet met een e) zoals in Noordoost Nederland wordt gezegd....is niet een bepaalde varieteit van een perzik. Het is een verzamelnaam voor de (gratis) perziken die vroeger...zeg tot een 40 a 50 jaar geleden en lang daarvoor al, vrij algemeen stonden en die dan wel spontaan of bewust daar geplant uit pitten waren vermeerderd. Zo een boompje dat op vrij arme grond kon groeien op een nutteloos achterafplekje (op boerderijen, in volkstuintjes, in gewone tuinen) zorgde sommige jaren voor een gratis opbrengst aan fruit...die soms heel groot kon zijn. En door de mooie en vroege bloei was het ook een prachtige voorjaarsbode. Het gaat dus om talrijke verschillende variaties en soorten van perzik. Maar door de vrij lange traditie van aanplant van deze perkelbomen is er wel een soort selectie gebeurd. Bomen die ongezond waren, weinig of geen smakelijke vruchten gaven waren vast geen lang leven beschoren. De lekkerder en meer vruchtbare soorten aan gezonde en gemakkelijk groeiende bomen bleven staan en de pitten daarvan werden weer doorgegeven. In tegenstelling tot het meeste andere fruit is een perzik vaak zelfsbestuivend, waardoor de kans goed was dat je met een pit van een goede boom weer dezelfde of ongeveer dezelfde soort doorgaf. Hoewel het bij de perkel dus in feite om genetisch gezien verschillende soorten gaat en DE perkel of DE marketon helemaal niet bestaat, is er wel een zekere overeenkomst: Het ging meestal om rijkdragende, gezond-sterke, niet te grote bomen waaraan vrij kleine, grauw/groen/bruingele perziken kwamen met een zoet naar bittere smaak. Ik ken perkels uit mijn jeugd in Limburg, waar ze naast eetfruit vooral gebruikt werden voor inmaak (al of niet met suiker) om te dienen als bijvoorbeeld bijgerecht bij vlees of voor op de vla (voor Hollanders: vlaai...maar wij als Limburgers zeiden "vla"! en niet vlaai...dus mij verbeteren is niet nodig!) We kochten bij een boer wel eens een paar kisten ermee (net als met peren, pruimen enz.) en dan werd er door het hele gezin een grote voorraad ingemaakt. Toen ik intussen 36 jaar geleden naar Zeeuws-Vlaanderen verhuisde stonden er bij mijn schoonmoeder in de tuin en nog her en der ook perkelbomen. Toen mijn schoonmoeder verhuisde - ik denk dat dat rond 1990 was - hebben we geprobeerd een stek van haar boom mee te nemen naar onze tuin. Die is nooit aangegaan. Enkele jaren later kregen we van iemand uit haar kennissenkring alsnog een boompje, dat een aantal jaren heeft gedragen in onze tuin en toen plotseling doodging. Een van de pitten van de gevallen vruchten is het jaar daarop nog spontaan bovengekomen en daar begint het verhaal over de perkel in topic over perkels dat ik in het berichtje hiervoor noemde. Vanaf ongeveer 2010 ben ik dit boompje bewust gaan vermeerderen uit pitten en verdelen onder liefhebebrs (ook meerdere mensen op dit forum) uitdrukkelijk met de bedoeling om een oude soort en traditie in leven te houden. Want over perkels was intussen ook onder fruitkenners en bij pomologische verenigingen eigenlijk weinig of niks meer bekend of te vinden. Hier en daar had iemand er nog van gehoord.....maar mijn rondvragen en schrijven op zoek naar informatie leverde zo goed als niks op. Juist de verhalen van al wat oudere mensen....die ze nog kenden van vroeger. De kwaliteit van de soort die ik zelf had en uitdeelde was/is overigens niet de beste. Deze was niet ongevoelig voor krulziekte, gaf geen enorme opbrengst en smaakte nogal bitter. Ik zoek nog steeds naar betere en heb er nog enkele...onlangs mijn enorme grote perceel helaas kwijtgeraakt een aantal achter moeten laten....maar van de tot hier toe beste (een witte uit de tuin van het opgeheven museum in Aardenburg) en een die uit West-Vlaanderen komt heb ik wel weer boompjes mee kunnen nemen. Mocht Tuinelf Francien er nog een over hebben of willen kweken, dan heb ik daarvoor zeker belangstelling. Ik ben ook heel benieuwd naar haar beschrijving van het exeplaar dat ze in Brabant hebben. Ik vind nog steeds dat de betere/lekkerdere perkels die misschien hier of daar nog staan zeer de moeite waard zijn om als een soort cultureel erfgoed te bewaren en aan te planten. Bij Fruitbomennet en andere kwekers of fruitboomverkopers moet je echt niet gaan zoeken naar perkels. Daar zijn ze intussen te zeldzaam voor. En de verwijzing naar een platte perzik is ook wel heel erg grappig, want dat heeft er niets mee te maken. Een of ander reclamebureau voor fruit heeft bedacht dat platte perzikken beter verkopen als je ze presenteert als iets ouderwets, wild en natuurlijks en nbedacht de naam "wilde perzik". Er is niks wilds aan een platte perzik, ookal wordt die misleidende naam intussen bijna overal gebruikt. Noem het platte perzik...dan weten we waar we het over hebben. Hoewel ook een perkel niet een echt wilde perzik is, is ze inderdaad minder gecultiveerd. Maar omdat het niet om een soort gaat, maar een verzamelnaam voor allerlei ongeclassificeerde varieteiten zou je op zoek moeten naar een lekkere en gezonde moederboom en daarvan de pitten zaaien. Wil je een soort perzik die buiten in onze contreien sommige (!!!) jaren een goede oogst van lekkere vruchten geeft, dan kan ik zo een platte perzik afraden (die is minder geschikt in ons klimaat en normaal ook ziektegevoeliger) en adviseren om te gaan voor een van de inlandse rassen die een behoorlijke afweer hebben (immuun bestaat niet!!) tegen krulziekte, bijvoorbeeld Avalon pride of Benedictine.

1. Als je zo een vraag stelt, kun je best eerst even op dit forum zoeken. 😜Want daar vind je de informatie waar in dit topic naar gezocht en geraden wordt.....

Pawpaws staan nu in alle 3 de tuinen. Laat ik er maar een artikeltje aan besteden in dit eigen blog. Want in deze wintertijd heb ik weliswaar werk genoeg, maar oh zo weinig om hier op het forum te laten zien al.

Misschien toch wel handig, dit forum om eindelijk soms iets te kunnen delen van waarmee ik zoal bezig ben. Sinds kort zal dat zijn in 3 tuinen. Tuin 1. De tuin aan huis.....sinds ruim 35 jaar onze achtertuin van ca 350 m2....waar we graag vertoeven....en net als je het poortje uitloopt een moestuin van 180m2 die sinds 2012 is aangelegd geinspireerd door de No-dig benadering van Charles Dowding. Tuin 0 Helaas is de grote bostuin van 2 ha., welke ik gedurende 9 jaar voor een ander bijhield maar waar ik ook veel ruimte had voor het ontwikkelen en uitproberen van een eigen ecologische aanpak en experimenten met bodem, droogte, schaduw en heel veel fruit, sinds enkele maanden weggevallen. Daar stonden intussen 100en struiken en bomen en heel veel fruit. Een klein deel gekocht, maar het overgrote deel via enten, stekken en zaaien met materiaal dat ik met mensen overal en soms over heel de wereld kon uitwisselen zelf opgekweekt. Daarin zat veel tijd, liefde en vriendschap. Een collectie met van alles dat me bijzonder genoeg leek om mee verder te experimenteren of in stand te proberen houden of om mee nader kennis te maken. Door voortdurend respectloos gedrag van de eigenaar van het gebied ben ik er met veel pijn in het hart weggegaan en heb ik maar een deel mee kunnen nemen....vooral de dingen die me het meest aan het hart liggen en wat niet te groot en met een kleine aanhanger te verplaatsen was. Ik heb een lijst gemaakt van de planten die ik moest achterlaten waarvan ik binnenkort nog een keer enthout of stekken wil gaan nemen om daarmee nog een nieuw begin te kunnen maken. Dan sluit ik er voorgoed een gordijn voor. Ik heb veel geluk gehad, dat ik snel enkele fijne mogelijkheden heb gevonden om op kleinere schaal, maar wel voor de langere termijn, weer iets op te gaan bouwen in 2 nieuwe tuinen...nr 2 en 3. Tuin 2. Een kleinere beschutte tuin van 300 m2 waar ik o.a. fruitbomen kan planten en onderhouden inhet dorpje Groede. De eigenaren hebben geen tijd om iets in hun tuin te doen en de afspraak is dat ik fruitopbrengst met hen zal delen. Een mooie plek voor o.a. wat meer warmteminnende soorten. Verbeteren van de bodem zal er nog tijd en werk vragen, maar er is een mooi begin op een stukje grond dat al een langere tijd nogal ecologsich is gebruikt. Tuin 3. Maar ik sprong helemaal een gat in de lucht toen ik de kans kreeg om bij een gekend Michelin-sterrenrestaurant op een 8 km. van mijn huis een stuk van hun grond te gebruiken voor aanplant van fruit. Bij het restaurant hoort een tuin waar ze op biologische wijze groenten, bloemen en kruiden kweken voor hun gerechten. Maar die was groter dan ze aankonden en een stuk lag al enige tijd ongebruikt. Daar kan ik naar eigen inzicht een fruittuin inrichten en onderhouden. De verwachtte tegenprestatie is klein, maar de verwachte samenwerking erg leuk. Er staan een 30-tal appel en perenboompjes en een 25-tal bessenstruiken die nauwelijks zijn onderhouden....die moet nieuw leven ingeblazen worden zodat ze weer voor het restaurant gebruikt kunnen worden. Een aardje mijn mijn vaartje natuurlijk. Bovendien zijn de chef en zijn koks nieuwsgierig naar wat mijn tuin gaat brengen en opleveren...niet om het te gebruiken zozeer, maar meer om nieuwe soorten, smaken, culinaire mogelijkheden te ontdekken. In "mijn" gebied daar, van een 1400 m2, ben ik sinds een aantal weken druk bezig met verhuisde en ook wat nieuw aangekochte boompjes die in dit concept passen een nieuw paradijsje te bouwen. De nadruk ligt op wat minder bekend is vooral en culinair interessant zou kunnen zijn. Hoewel ik zeker geen chef-ambities en laat staan die kwaliteiten heb, hoort het bereiden ,proeven en iets lekkers maken van wat ik kweek bij mijn passie. De tuin ligt heel open, enkele honderden meters hooguit van de monding van de Westerschelde op goede zware Zeeuwse klei, maar is met goed verstand voorbereid (goed gedraineerd en bodem verzorgd met ingezaaide klaversoorten en wilde bloemen) en daarmee prima om te toveren tot een echt ecologische, gezonde en vruchtbare bodem. Heerlijk om er te vertoeven en een hele fijne samenwerking. Wordt vervolgd met verhalen en foto's!

De volgende boeken zijn besproken uit het eerste overzicht: - Belgische en Nederlandse hoenderrassen - Maak het zelf - Fruitvarieteiten van verleden tot heden - Gezond pluimvee - Tuinieren op de vierkante meter

verouderd