weknow

Dat gaat tegen alle goede adviezen in. Welke webwinkel zegt dat? Of tot eind april a begin mei wachten, best. Zal toch weinig mee gebeuren tot dan. Neen, ik denk dat je weinig kunt doen en het zo moet laten. Verzorg je boom goed....dan gaat het grote kans toch wel goed.

De vraag onder je foto snap ik niets van. De vraag boven je post, kan ik wel wat over zeggen: Of deze plekken bacteriekanker zijn? Dat kan misschien, ik denk eerder aan andere schimmelinfecties en ja...als die uit de hand lopen kan je boom er soms ernstig onder gaan lijden. ......maar eigenlijk is de angst die uit die vraag klinkt niet zo terecht. De schimmelziekte bacteriekanker is niet te vergelijken met de ziekte kanker die we bij dieren en mensen kennen. Dat woord komt uit een tijd dat nog heel weinig over kanker bij mensen bekend was. Als bij bomen plosteling lelijk-uitziende zieke plekken ontstonden die soms snel op vele plekken in de boom voorkwam, werd daar - eigenlijk uit on-kennis - ook het woord kanker (een akelige, snelle, dodelijke ziekte zo beleefde men dat) aan gegeven. Vruchtboomkanker komt vooral voor bij appels en peren....en meestal is die wel te behandelen. Hier gaat het om zogenaamd steenfruit uit de Prunus-familie (Pruim, perzik/nectarine, abrikoos, kers e.d.) De schimmels die daar zeer veel schade kunnen geven zijn vooral bacteriekanker, gomziekte. loodglans, monilia. Bij bacteriekanker sterven bladeren en takken in een stuk van de boom binnen enkele dagen geheel af. Dat is hier niet te zien...dus daarvan nu geen syptomen. Wat ik zie is links een wonde van een vrij grote zijtak die is weggesnoeid. Veel te diep is gesnoeid, waardoor door inwerking van vocht er een soort rotting in de diepte is ontstaan. Leerpunt: Als je van prunus-soorten takken wegsnoeit (overigens is dat meestal beter, dan een tak in te snoeien bij Prunus) laat dan een stompje van 1 a 2 cm. staan....als het dan indroogt beschermt het stompje tegen inwerking van vocht en ziektes die daar uit voort kunnen komen. Een stukje hogerop zie ik iets soortgelijks, maar daar is niet de rest van een weggezaagde tak meer te zien. Daar kan een tak gezeten hebben of een andere beschadiging zijn geweest. Het stompje rechtsonder is weer wat te lang gelaten....veel kans dat daar alsnog nieuwe uitlopers gaan ontstaan....is nu niet gebeurd...of zie ik daar al een bladknopje dat uitloopt? En aan de achterzijde een nieuwe twijg, die beter al veel eerder zou zijn weggesnoeid, want die zit op een zeer ongewenste plaats of kan zelfs opschot van een onderstam zijn. Op zich zijn alle wonden nu droog en zie ik geen actieve zieke plekken. Dus heel veel zorgen zou ik me daarover niet maken. Maar het is wel door verkeerd snoeien (het verkeerde tijdtip en op de verkeerde manier) dat de kansen van soms dodelijke schimmelinfecties in Prunusboompjes veel groter worden.,,,nu lijkt het bij lelijke wond-littekens te blijven voorlopig. Snoeien van een nectarine doe je altijd in de periode tussen na de bloei (eind april) en half september....waarbij late zomer de voorkeur heeft. Een enkel knipje voor die twijg aan de achterkant nu zal wel geen ramp worden...een paar twijgjes enthout knip ik ook wel eens in december of januari. De wonden zijn klein....maar geheel zonder risico is het niet. Succes.

Leem is GEEN klei. Eigenlijk is leem een onduidelijk woord en spreekt men van 3 basis-gesteenten waaruit grondsoorten zijn opgebouwd. Grof is zand, nogal fijn is zilt en zeer fijn is klei. Vaak wordt zilt ten onrechte leem genoemd. Maar bijna altijd is een bodem een mengeling van deze 3 en zo een mengvorm, zou je dan moeten aanduiden met het woord "leem". Bodemkundigen gebruiken overigens veel genuanceerdere bergippen zoals zand-leem e.d. Ik denk dat pawpaw overigens op de meeste grond wel kan, inclusief veen (daarvan is het belangrijkste ingredient dan organische stof die eeuwenlang van zuurstof is afgesloten geweest)....een luchtige en goed doorlatende en voedzame grond (daaraan voldoet leem dan prima) zou het meest ideale zijn. En die kan prima ook aan de wat zurige kant zijn. Ik denk op vele plaatsen in het land van nature te vinden. (Zoals er ook kalkrijk en duidelijk niet-zuur zand bestaat, wat veel mensen niet weten). Jouw toevoegingen, ook de dennenresten niet!, zullen de bodem niet extra zuur maken. Compost zal bovendien bijna altijd juist basisch zijn... Maar richt je niet te veel op de zuurgraad als een op zichzelf staand gegeven dat je hier apart zou moeten aanpakken......Op de eerste plaats is de toevoeging van organische stof op de bodem een mogelijkheid voor planten om een samenwerking op te bouwen met het bodemleven waardoor ze zich veel meer kunnen aanpassen aan allerlei omstandigheden en veel minder bepaald door de zuurgraad van een bodem. (Dat helptzelfs bij blauwe bes, die liefst een heel veel zuurdere grond nog hebben dan pawpaw, al een stuk!) Dat je bodem luchtig, vochtvasthoudender en toch goed doorlatend is, liefst tot toch zeker een 60 cm, is veel essentieler voor pawpaw.....en daar draag je ook aan bij. Bij mij staan een aantal pawpaws op jonge zeeklei die ik wel ruim van te voren heb voorbereid tot een behoorlijke diepte. Als ze aanslaan...niet altijd...dan gaan ze prima. Deze bodem heeft een PH van 7,5 a 8.0. Het is van het soort waar je bij droogte zelfs met een pikhouweel nauwelijks doorkomt. Ook omdat de klei van nature zeer vruchtbaar is, gebruik ik bij de pawpaws niet zo veel compost en zorg ik wel dat rondom voortdurend een dikke laag mengeling van verterend herfstblad, vooral hakselhout en ook soms gras en plantenmaaisel ligt. Intussen nog een 30-tal planten klaarstaan om in het voorjaar te planten in plantgaten die ik dit jaar al heb voorbereid. (Uitgraven tot 60 cm., grondboor om door ploegzool heen te gaan tot ca. 1 a 1,2 meter diepte. Gaten vullen met mengsel van bladgrond, klei en grond uit het bosdeel van het parkbos.

Op de website pawpaw.be van Johan van Driessche uit Oosterzele kwam ik deze UITSTEKENDE korte aanwijzingen tegen over hoe je ze plant en verzorgt. Omdat er veel onzin of nogal uit het verband gerukte informatie rondgaat op internet en ik meen dat dit de echt relevante informatie is, ben ik zo vrij om het in dit draadje over te nemen. Wat je best weet wanneer je pawpaws wil aanschaffen: Algemeen : - de boomvorm lijkt op hazelaar - grootte blijft meestal beperkt tot 5 à 7m - winterhard tot -25°C - geënte planten bloeien soms reeds na 3jaar, zaailingen na 5 jaar - vruchten niet laten groeien vooraleer de plant 1m hoog is. Dit voorkomt takbreuk en bevordert de groei - minstens 2 planten nodig voor vruchtzetting - pawpaw is niet 2-huizig waardoor beide planten zullen vrucht dragen - twijgen bevatten anticancerogene stoffen - kent geen ziektes Vruchten : - fruit rijpt van september tot oktober naargelang variëteit - supperlekker met mango/banaansmaak - vruchten kunnen tot 300 gr wegen Planttips: - zure grond is ideaal - plantafstand bij voorkeur 3m - pawpaw houdt van een zonnige standplaats - grond moet goed waterdoorlatend zijn. - jonge planten beschermen tegen felle zomerzon en slakkenvraat - beste plantperiode is rond half april als de plant begint uit te lopen - planten in pot hebben de grootste overlevingskans bij het uitplanten - breek de wortelkluit niet bij het uitplanten ! Overwinteren: - planten in pot vorstvrij in een koele plaats bewaren - planten in de grond uitgeplant, zullen niet bevriezen Bemesting : - vermijd kunstmest. Wortels zijn zeer gevoelig. Zeer kleine dosis mag. - geteerde organische mest of humus in winterperiode rondom de stam aanbrengen. Vermijd direct contact met de stam. De bron = http://www.pawpaw.be/

Winterstek van half-verhoute goed groeikrachtige scheuten gaat vrij gemakkelijk. (Wilgenwater kan geen kwaad, maar zal weinig uitmaken. Dosis stekhormoon daarin is zo extreem laag dat het helaas niets zal toevoegen, hoewel het hormoon inderdaad in wilgen volop aanwezig is. Ook zoder toegevoegd hormoon uit bijvoorbeeld stekpoeder zal vlier makkelijk stekken.

Klopt dat er ook en vaak werd geploegd. Ik beweer nergens dat dat niet zo zou zijn! Ik reageerde op dat jij schrijft over het voedselweb negeren en dat je met spitten aan een goede structuur zou werken. Zoals ik zei heb ik meer dan 30 jaar ook vooral zo getuinierd, dat was normaal en gebeurde bijna al om. Toch zijn er vele redenen, dus.....zoals de landbouw zelf nu ook steeds meer doet.....niet vanzelfsprekend ieder jaar je bodem op zijn kop te gooien. Kun je door te spitten redelijk succesvol tuinieren? Tuurlijk! Gaat het met niet-spitten slechter? NEEN!!! (Hoewel er nogal wat dingen anders gebeuren en een andere methode moet je ook leren). En er zijn een aantal erg goede redenen om die andere manier te doen. Ecologische en milieu-redenen zijn erg sterke argumenten. Waarschijnlijk ook besparing van kosten en werk....maar dat is ook afhankelijk van hoe je dat berekent en van wat je een goed en tevreden gevoel geeft door in een moestuin te werken*. (Zal er hieronder nog iets over zeggen) De kennis en inzichten over bodem-biologie zijn vrij nieuw, maar zonder wetenschappelijke kennis van nu net zo goed al in de geschiedenis van de landbouw terug te vinden als de ploeg-traditie, die jij noemt. Maar dat iets altijd zo gedaan werd is op zich geen goed argument voor of tegen iets, dus daarover ga ik niet verder discussieren. Vanaf dat landbouw meer een wetenschap werd en gestuurd vanuit bedrijven die de benodigdheden daarvoor verkochten, ontwikkelden en monopoliseerden is stapsgewijs een heleboel veranderd....Ik zou deze ontwikkeling aan het begin van de vorige eeuw willlen laten beginnen, maar deze verliep echt stormachtig vanaf de 2e wereldoorlog met de promotie van kunstmest en andere chemische "hulpstoffen". Landbouw werd steeds meer vechten tegen en onderdrukken van natuur. Het gaat om steeds meer industriele "landbouw" met oa. een enorme schaalvergroting, vervanging van mensen door machines, werken op krediet waarbij boeren vooral nog uitvoerder werden van middelen (leningen bij banken, zaad & plantgoed, bestrijdingsmiddelen, mest e.d., gespecialiseerde loonbedrijven enz.) waarin ze direct van anderen die aan hen verdienden afhankelijk werden gemaakt. Spitten/ploegen is daarbij overigens een detail...dat is wel steeds nodiger en intensiever r geworden vanwege een aantal effecten op bodem die deze industriele landbouw had: verschraling/uitmergeling van de bodem, erosie door wind en water, compactie, bodemziekten, uitbannen van natuurlijke middelen en herstelmechanismen. De vergelijking van deze industriele landbouw met wat tot voor de 2e w.o.bestond (hoewel ook daar al ontwikkelingen waren, zoals specialisatie en grotere percelen en de eerste lichte mechanisatie) laat 2 werelden zien die weinig op elkaar leken: Gemengde bedrijven, lichte materialen, meerdere teelten op kleinere oppervlakten, veel meer kringloop en werken met natuurlijke middelen materialen, veel minder intensief en veel handwerk. Dat was de landbouw van voor 1950 nog vol op. Ik zeg niet dat het toen beter was of dat alles ideaal was, maar wel lag landbouw veel dichter bij de natuur en de mens landbouwe r en was de impact op het milieu ook veel minder en was er veel meer wisselwerking. * Spitten of niet is een keuze, die ook sterk aansluit bij een werkwijze en een zienswijze en ik vermoed ook vaak bij een beleving. Persoonlijk voel ik me bij mijn keuze goed, met de kennis die ik heb en de resultaten die ik zie zelfs heel veel beter, dan ik me ooit voelde. Dat ik al tuinierend bijdraag aan een gezonde bodem, natuur een kans geef, enorm veel zie aan een veel rijker dieren en plantenleven, dat het allemaal niet netjes en clean op rijtjes moet, dat ik soms lekker lichamelijk bezig ben maar ook veel kan kijken, mijmeren, genieten van wat ik zie en wat er gebeurt en dat het lekkere dingen opbrengt waarvan ik weet dat het nog gezond en vrij schoon voedsel is dat in mijn paradijsje is gegroeid.....dat voelt goed. 😁Te weten dat mijn bodem veel gezonder is dan voorheen, rijker, levender is (en dat ook te zien als ik er bezig ben, met wat ik tegenkom en in wat ik er aan oogst uithaal) is een belangrijk onderdeel van dit verhaal. Ik kan jouw beleving of die van andere mensen die wensen te spitten niet invullen, maar denk ik terug aan 30 jaar tuinieren met spitten dan zie ik in mijn "tuingeluk" toch wel een grote toename. Toen was tuinieren toch veel meer zorgen dat je op tijd en netjes een aantal dingen gedaan had, hard werken vaak...als ik goed werk is mijn tuin netjes en krijg ik grote opbrengst-gevoel...dat was de voldoening. Nu is de voldoening veel meer dat de tuin een plek is waar ik me goed en rijk voel, geniet, kijk, proef, ruik en ook laat gebeuren en waar verrassingen uit komen die mijn leven mooier maken...zoiets. Van een heerser en concurrent kan ik nu veel meer een deelgenoot en bewonderaar zijn. Zoiets. Dat mijn bodem gezond, levend, rijk, grotendeels zelfverzorgend is en mijn planten er - zelfs als ik weinig of niks er aan doe - er prima groeien, dat hoort bij dat plaatje. Natuurlijk moet ieder een eigen keuze maken...mag ook...maar het moge duidelijk zijn dat ik aan mensen die tuinieren toch heel graag het geluk adviseer en gun dat ik er in vind...de stap om niet meer te spitten ongeveer 7 jaar geleden was daarbij een scharniermoment en een nieuw begin.

Ik doe het op een soortgelijke manier als Jorg, van wie ik een jaar of 7 a 8 geleden dit enook de benadering van Charles Dowding leerde kennen. Sindsdien alleen maar meer overtuigd, zowel door meer kennis op te doen over bodem, vruchtbaarheid en bodemgezondheid als ook door ervaring onder zeer verschillende omstandigheden. Los van het milieuaspect voor ons als liefhebber (wij kunnen veel gemakkelijker dan een landbouwer ecologischer, gezonder en bijdragend aan de natuur tuinieren...wat heeft het voor een zin om de grootschalige landbouw met alle problemen die daar spelen te gaan imiteren.....???) zie ik ook in vele opzichten daarmee uitstekende resultaten en opbrengsten met deze werkwijze. De goede structuur van een bodem ontstaat precies door deze manier van werken. Niet tijdelijk even zoals door n grondbewerking (spitten, laten bevriezen evt. en daarna freezen) maar blijvend door de biochemische activiteit van bodemleven en verbindingen die hierdoor ontstaan tussen bodemgesteente en organische stof. Bijkomende blijvende voordelen zijn een aanzienlijk lagere voedingsbehoefte van vele gewassen (symbiose bodemleven met planten en het zogenaamde bodemvoedselweb nemen dit geleidelijk voor een groot deel over ); een aanzienlijk betere weerbaarheid tegen bodemziektes en een regulering van water in de bodem (snel de grond in, geen plassen, minder wegspoeling hierdoor en tegelijk een veel hogere opslag van vocht en zuurstof in de bodem in een vorm die voor plantenwortels bereikbaar is, waardoor droogte en te nat veel minder een probleem zijn). Maar als je zo werkt en denkt als jij lange tijd gewoon bent, Patrijs (En ook dat was 30 jaar en meer mijn achtergrond en manier van werken!!!) dan kan ik misschien toch je nieuwsgierigheid wekken door er op te wijzen dat precies in de gangbare landbouw dezelfde veranderingen aan de gang zijn. Boeren die niet meer ploegen, maar hun grond oppervlakkig schrapen en krabben...de bergen compost die tegenwoordig worden opgebracht...en nog een aantal veranderingen die intussen ook voor niet-bio boeren gewoon worden en er op gericht zijn om de bodem gezonder te maken/houden (en ook aan milieu-eisen: uitstoot stikstof en fosfaat verminderen te voldoen). De bodem in Nederland verliest sterk aan vruchtbaarheid en boeren halen steeds minder of alleen met steeds hogere kosten nog evenveel opbrengst. De grond werd uitgemergeld, leeggezogen en verziekte door een aantal decennia alleen nog maar diep ploegen, veel mesten met vooral kunstmest en kalken om de verzuring die hierdoor mede optrad tegen te gaan en de laatste vruchtbaarheid er uit te persen. Landbouwers, niet de groene maar gewoon de boeren, zagen zelf duidelijk dat dit soort veranderingen nodig zijn, willen ze kunnen blijven produceren en hebben een aantal praktijken overgenomen die in ecologsiche kringen al langer heel gewoon. Deze zin klopt feitelijk niet!! Die manier van werken is er vanaf na de 2e wereldoorlog en hangt nauw samen met enorme toename van kunstmestgebruik, chemische bestrijdingsmiddelen en mechanisatie en schaalvergroting, waardoor er nu grote problemen zijn voor de landbouwers die hun grond snel zagen verlechteren.

De kaki´s zullen sowieso altijd geent zijn. De virginiana ook als het een ras is. Aan de naamgeving kun je zien of het een interspecifieke soort is. Die heten dan `Diospyros virginiana x kaki`. Dat is de correcte wetenschappelijke schrijfwijze. Maar bij vele verkopers is die naamgeving een zooitje, Fruitbomennet verkoopt, als ik hun website raadpleeg, van de D. lotus en D. virginiana alleen een wilde vorm. Geen rassen. Voor de vruchten beveel ik die niet aan. Er zijn van D. virginana wel goede rassen te krijgen. Ze hebben ook geen interspecifieke soorten!!!! Hun rassen kaki zijn heel beperkt en ik adviseer je voordat je deze rassen koopt, toch even goed te onderzoeken of ze HIER goed kunnen rijpen (sterke twijfel over sommige!) en of ze wel winterhard zijn (ook twijfel, want het kan per ras schelen) en ook niet hoe het met de astringentie zit. ik vind hun infromatie bij de rassen zacht gezegd minnetjes. De prijzen bovendien extreem hoog. Elders kun je voor 20 a 25 Euro een beter assortiment met betere informatie vinden. Kijk eens bij De Batterijen, Eetbaar goed, De Zoetewei in Vlaanderen of zelfs Vreeken (die verkoopt het assortiment van de Zoetewei) is mijn advies.

Winterhardheid is ook afhankelijk van ras. Wil je op safe spelen dan adviseer ik een van de kruisingen van Diospyros kaki met Diospyros virginiana (zoals hiervoor genoemde Nikita's gift). Die worden aangeduid als D. kaki x virginiana. De virginiana is sowieso winterhard. Bij dit soort interspecifieke kruisingen wordt uiteraard geprobeerd om de meest gunstige kenmerken van beide soorten te combineren. Voor ons klimaat is winterhardheid een belangrijke, naast relatief vroege rijping en geen of voorbijgaande astringentie. Als een kaki hier niet op D. virginiana (minder groei!) of D. lotus is geent, zal ze niet veel kans maken om lang te overleven.

Lotus is in mijn ogen in ons land geen eetbare. Zeer kleine vruchten die niet rijpen en zelfs rijp niet echt lekker zijn. De boom groeit ook veel sneller dan van kaki. Het goede nieuws is dat je op een lotus best gemakkelijk een kaki kunt enten, waardoor de kaki meteen wat minder vorstgevoelig zal zijn. (Hoewel dat een probleem blijft, zeker in het noorden en oosten van ons land). Entenj gaat op dezelfde manier als met bijvoorbeeld appel of peer: een plakent of spleetent met slapend enthout dan in de winter is gesneden. Omdat de kaki toch wat vorstgevoelig is, kun je best tot mei of zo wachten voordat je de enting maakt, tenzij je de onderstam of plant waarop je ent in een kasje of zo kunt houden...dan kun je in maart of april al veilig enten.

Twee jaar terug heel veel moeite gedaan om wat informatie te vinden over het enten van kiwibes. Er is heel weinig over te vinden en al zeker nergens een soort stap-voor-stap-handleiding. De periode om het te doen is juni tot augustus. Warmte is gewenst. Een plakent of spleetent o.i.d. is kuasi-onmogelijk echter omdat de twijgen zeer breekbaar zijn en vooral omdat ze ook hol zijn. Je krijgt er geen stevige verbinding mee gemaakt. Ik heb toen een oculatie geprobeerd, ook dat was behoorlijk frunniken, maar is toen wel goed gelukt. Omdat je een bladknop in een gleufje in het hout van een andere plant steekt is de verbinding stevig. Omdat mijn mannelijke plant veel te groot werd, heb ik alle groei boven pakweg 1,30 m nu laten overnemen door een van de vrouwelijke planten. Verleden jaar groeide de oculatie enkele decimeters. Dit jaar is ze meters verder gegroeid.

Zo te zien is het geen fruitmot. Ik zeg dit omdat fruitmot de meest waarschijnlijke schadedoener zou zijn....zeker in appel en peer. Die zou vooral vraatsporen achterlaten in en vanuit het klokhuis. Bijna zeker is het het werk van een rups van een vlinder, nachtvlinder of mot. Welke kan ik zo niet met zekerheid bepalen. Het zou een bladroller of een perzikroller kunnen zijn, maar ook een soort uit de familie van de uilen )dus een vlinder die zo heet, niet de vogel'. Als je kunt bepalen welke soort het is, zou je aan feronoomvallen kunnen denken die specifiek voor een soort werken. Dat gebeurt in professionele teelt...duur voor liefhebber en waarschijnlijk ook alleen beschikbaar voor iwe spuitlicentie heeft. Er bestaan ook middelen (een bacterie en ook een nematode) die alle rupsen doden. Dus ook die die geen schade geven of zelfs zeer gewenst zijn in een natuurlijke tuin. Als het niet je brood is, zou ik wat ik kan van de volgende dingen proberen: - Nu alle aangetaste vruchten opruimen, want daarin kunnen insecten overwinteren. Composteren, verhakselen met een maaier, aan de kippen of geiten voeren...allemaal goed. - Vanaf mei/juni geregeld boom inspecteren op rupsen en deze wegnemen. (Als je de slechte soorten herkent, des te gerichter kun je te werk gaan). - In winter af en toe kippen onder bomen laten scharrelen (ruimen insecten op die onder de bomen in grond en soms in bast overwinteren) - Vanaf eind oktober lijmbanden rond je bomen. - Planten die roofinsecten schuilplaats geven, onder of bij bomen planten of zaaien. (Oost-indische kers zou bijv. een goeie kunnen zijn hiervoor) - Nestplaatsen voor vogels (mezen!!!) en vleermuizen in de buurt ophangen. Helemaal geen aantatsing zal wel niet lukken. Maar de aantatsing laag houden zou zo wel moeten lukken. Door het terug te dringen, zal het acceptabel blijven. Het gaat bij dit soort aantatstingen niet om massale invasies, maar om hooguit enkele dozijnen vlinders e.d. die dit veroorzaken. Ook wat minder heeft dus al veel effect. Je fruit is in principe eetbaar....ziet er minder smakelijk uit en bruine plekken kunnen vies smaken (bevatten uitwerpselen van rupsen) maar als het niet te veel is, kun je het wegsnijden en de rest gebruiken.

Lijkt me overduidelijk als ik - naast VELE ervaringen op internet - ook van diverse betrouwbare en kundige mensen persoonlijk verhalen hoorde over wat tegenkwamen bij Alpine plants. Ik zal iedereen luid adviseren: GA NIET IN ZEE MET DIT (schijn-) BEDRIJF. Heel kort komt het op 2 dingen neer die vaak gebeuren: - Reclame voor of beloftes over de verkrijgbaarheid van allerlei speciale rassen of soorten die er zouden zijn. Meer dan af en toe wordt dat nooit geleverd en na lang aandringen zogenaamd wel, maar is het goedkoop en gewoon vervangend spul dat na zeer lang wachten komt...als het ooit komt. - Bij grote bestellingen wordt een vooruitbetaling gevraagd en vervolgens is het wachten en wachten op of er ooit iets komt. Soms wordt een klein beetje geleverd.....maar kan gerust meer dan een jaar duren.....soms ook nooit meer geleverd. - Verkoper reageert nooit of als mensen zeer hard druk zetten en er werk van maken ontwijkend en met nieuwe beloftes en hetzelfde gebeurt opnieuw. Ik heb er zelf nooit gekocht. Was er wel dichtbij...want kreeg de mooiste lijsten van allemaal soorten en dingen die ik heel graag zou willen. Toen ik dit doorgaf aan diverse kennissen en vrienden in tuin en fruitland kwamen de verhalen over de erg slechte ervringen met Alpine plants los. Ik heb er toen van afgezien. Sindsdien...sinds een jaar of drie...hoor ik dezelfde verhalen van weer andere bedrogen klanten steeds weer van steeds andere mensen. Dus, Limoncello, ik vind het uitstekend dat je er iets aan probeert te doen!! Top! Gelukkig zijn er ook veel wel bonafide verkopers. Niemand heeft Alpine plants nodig.

Foto zou hier veel helpen!

Mijn 5 jaar ervaring met vele zaailingen is intussen dat er veel geschreven wordt over pawpaw's dat niet helemaal zo is...... De beschutting heeft vooral te maken met UV-gevoeligheid van jongere planten. Zelfs daarover hoor ik ervaringen en zie ik dingen dat die gevoeligheid - althans hier - wel meevalt. Ik krijg de indruk dat een open minder beschutte plek voor veel fruit nog niet eens zo slecht is... Er is soms wel windschade (bijvoorbeeld op peren die door de wrijving wa zwarte bladeren maken of een uitbrekende tak of een boom die scheefwaait) maar andere problemen zoals ziektes e.d. heb je veel minder. Met vele druivensoorten, abrikozen, perzik en ook meer gangbaar fruit lijkt het hier prima te gaan. Mijn pawpaw's groeien langzaam en ik heb er intussen al dozijnen uitgeplant de afgelopen jaren.....waarvan er een deel het niet haalde. Maar daar zie ik de wind niet als oorzaak van, maar eerder een zware kleibodem. Als ze er het eerste jaar doorkomen en de kwetsbare wortel zich kan vestigen lijkt er weinig probleem meer...ook niet met wind. Vergeet niet dat sinds 10 jaar het klimaat hier al behoorlijk snel en veel is verschoven.

Bomen die bladverliezend zijn verplant je best vanaf november-december....dan zullen ze meestal in rust zijn en de bovengrondse processen stoppen maar de wortelontwikkeling is er wel nog wat omdat de grond nog niet heel koud is op enige diepte. Zo een boom kan zich dus al ondergronds voorbereiden op de ontwikkeling van nieuwe groei in het voorjaar. De verkoop van bomen e.d. op blote wortel bij kwekers begint daarom ook meestal vanaf half november en loopt tot ergens in maart. Vaste planten wacht ik meestal mee tot het vroge voorjaar. Ze beginnen dan net uit te lopen en zijn makkelijk te scheuren. In tuinieren is er weinig dat moet....op andere tijdstippen zal het meestal ook wel lukken...vraagt het misschien wat meer oplettendheid en ondersteuning.

De struiken (vlinderstruik, akebia) zullen het zeker wel overleven, maar je hebt wel kans dat ze (meer) opschot gaan maken omdat er nieuwe groei kan komen op de plekken waar stammen en scheuten onder de grond komen. De meeste andere zijn meerjarige of vaste planten. Tijdens de winter opgraven, zoals harms ook al aangeeft. Zeer veel kans dat ze het goed overleven. Eventueel kun je ze scheuren meteen (als je ze uitgegraven hebt, lijken ze afgestorven in de winter, met een scherpe spa of een groot mes snij je de wortelkluit in enkele stukken...elk stuk wordt een frisse nieuwe plant als je ze weer uitplant). Pioenroos zal wat moeilijker zijn....wat lastiger te scheuren en houdt niet zo van verplanten. Nu er ruim rondom steken alvast met een spa - stimuleren zo dat ze alvast nieuwe jonge wortels maakt - en van de winter in die schacht opgraven, geeft een betere kans dat ze na herplanting terug aangaat. 15 a 20 cm. is zo veel dat een aantal van die planten kan gaan verstikken door de hoeveelheid grond die er op komt, andere zullen er wel door gaan piepen en hogerop nieuwe wortels gaan maken....wat onvoorspelbaar. Je hebt nog een optie met 99% kans van slagen......doe het ophogen geleidelijk. Van de winter een 4 a 5 centrimeter. Als alles lekker aan de groei is, mei-juni, nog eens zo een laagje en volgende winter weer. Op die manier kunne de planten zich geleidelijk inpassen aan de hogere bodem.

Hoihoi...leuk dat je er weer bij bent!

Als het om het zaad van Vreeken gaat, wens ik je alle succes. Daar verleden jaar een zakje Toona sinensis besteld als `kiemgroente` (dus dan verwacht je dat toch wel 99% van die zaden het zal doen...) ...met zeer zorgvuldige zaaiwerkwijze heb ik van de ruim 200 zaden naar schatting 3 exemplaren boven gekregen. Als ze eenmaal boven zijn groeien ze goed. Een tip Jane Doe...om misverstanden te voorkomen...gebruik als je kunt de Latijnse naam. Ik antwoord nu voor de Maggiboom ofwel uiensoepboom (Nederlandse fantasie-namen...leuk om te gebruiken als het echt duidelijk is over welke plant het gaat) ookal omdat je zojuist een bericht over je bestelling bij Vreeken plaatste, maak ik die link. Patrijs antwoordt hiervoor voor de maggiplant ofwel lavas, die Levisticum officinale heet. Met de Latijnse naam erbij, zodat je vraag helemaal duidelijk is, doet niet een van ons iets overbodigs.

Ieder jaar als ik bij de lIDL kom een keer een doosje. Moet er eerlijk bijzeggen, meestal na pasen als ze voor de halve prijs zijn. Tja...wij mannen.

Die yumyum´s. 😁 Zuurkool opgebakken op witbrood. 😜 Wat ben ik dan saai. Mijn dagelijkse boterhammetje met kaas en appelstroop? Mijn dagelijkse boterhammetje met pindakaas en honing?.....of pindakaas met hagelslag soms?....het liefst dan hagelslag met allerlei van die kinderverrassingen er in: Funnies, lettertjes, ik probeer ze allemaal....en dat mag zelfs met van die kunstmatige kleurtjes. Hier in Zeeuws-Vlaanderen nergens een Coop, maar was een tijdje terug in Limburg en daar hadden ze een Coop waar deze rood-wit-blauwe hagelslag met oranje chocoladestukjes er in verkocht werd. 🤩 Mierenzoet....veel te....maar toch erg lekker. JAMMIES! Binnenkort nog even met de caravan weg.....wie weet zien we weer ergens een Coop! 🤗🤗

Ik denk dat ik hem heb geidentificeerd. Niet het gewone wilgenroosje of knikkend wilgenroosje Chamerion angustifolium, die ken ik wel goed. Wel een soort wilgenroosje dat ik nog niet bewust had waargenomen, namelijk het zogenaamde harige wilgenroosje ofwel Epilobium hirsutum. Gezien de latijnse naam wel een nauwe verwant, maar zeker niet dezelfde plant. Net als Appelvrouw deed het blad me toch denken aan het knikkende wilgenroosje, dat hier vol op staat, en zeker ook aan teunisbloemen....ook heel algemeen in mijn streek. Ik ben dus via wikipedia langs gegaan welke andere planten uit die familie hier voorkomen en kwam zo op dit artikeltje met foto....denk dat het hem is. Weer wat bijgeleerd...soort inheemse plant die ik nog niet kende. 😁 https://nl.wikipedia.org/wiki/Harig_wilgenroosje

Zelf heb ik in mijn kas geen speciale grond gebracht en gewoon grond uit mijn (natuurlijke) tuin gebruikt. Die wordt al 30 jaar gevoed met blad, hakselhout en compst en is kleigrond, die redelijk veel organische stof bevat. Natuurlijk komt er dan spontaan wel eens wat uit zaden of wortels die er nog inzitten, maar echt hinderlijk was dat niet. Af en toe eens wieden of wat uittrekken volstond (moet sowieso wel eens). Dus als je zo behoorlijke tuingrond die je kent ter beschikking hebt is dat misschien nog wel de beste optie van alles. Als het van elders moet komen zou mijn keuze zijn (ook gezien de prijs): Schone tuinaarde, liefst met ook klei ingemengd voor betere waterhuishouding, ca. 2% compost in volume en lichte organische (!) bemesting (wat afhankelijk ook van wat je gaat telen en wanneer je begint). Jaarlijks ca 1% volume aanvullen met goede compost. Paar zakjes potgrond kan soms even handig zijn als je iets plant. Door deze aanvulling met compost zal de bodem steeds beter worden en ook enige ziektebescherming geven als je bijvoorbeeld weinig variatie in jaarlijkse beplanting hebt. 25 cm. diepte is overigens bepaald niet veel. Voor sla of radijs geen punt, maar de meeste groenten willen van nature toch dieper kunnen zoeken met wortels naar wat ze nodig hebben. Maar als ze kunnen doorwortelen in het zand is dat minder een probleem...eventueel ga je (geleidelijk) iets dieper en meng je wat van dat zand door de teeltlaag. Pas op met mest die te veel zouten achterlaat. Overweeg groenten die jaarlijks terugkomen in hetzelfde gebied (voor mij met tomaten en meloenen) in grote potten zonder bodem of met veel gaten in de bodem te zetten om ontwikkeling van bodemgebonden ziekten (vele!) te voorkomen. Die geef je jaarlijks nieuwe grond in de potten. "Bemeste tuinaarde" (Ik bedoel de goedkoopste zakjes met iets grond-achtigs in een bouwmarkt of tuincentrum) is geheel ongeschikt. Potgrond meestal nogal zuur (rond 5,5 PH) en vol kortwerkende kunstmest en bovendien kostbaar als basis-bodem. Tuinaarde zoals hoveniers die ook bestellen als ze borders aanleggen is uitstekend als je het kunt kopen ergens.

Niet geheel juist, roeier, in ieder geval wat betreft de kleine, de Vinca minor. Komt weliswaar oorspronkelijk ooit uit het gebied rond de Middellandse Zee (daar komt onze halve moestuin vandaan!), maar wordt al lang beschouwd als een inheemse plant. Zo zeer zelfs dat ze als kernsoort thuishoort in een eiken-beukenbos!!! Staat in Belgie nog op de Rode lijst van beschermde planten en was dat in Nederland tot een paar jaar geleden ook nog. Ik heb alleen ervaring met deze minor en vind het in het oude deel van het parkbos, waar ik ze een jaar of 7 geleden op enkele plekken heb aangeplant, een zeer dankbare bodembedekker die zowel in winter als in zomer er mooi groen opstaat. Ookal is dit parkbos erg droog en houdt de V. minor eerder van wat vochtig.....ze houdt het goed vol waar diverse andere bosbewoners soms moeite hebben om te overleven bij mij vanwege de droogte.

Hier doe ik ze op goede olijfolie, met look en kruiden enzo, maar dat is behoorlijk kostbaar...in een pot of drie giet je makkelijk voor heel wat eurootjes olie bij. Invriezen is makkelijk en goedkoop en wat ruimtebesparend ten opzichte van hele tomaten of sap of saus.......dat zit er ook in. En de potten met tomaat op olie bewaar ik voor de zekerheid toch ook maar koel....de olijfolie wordt dan halfhard en cremekleurig. Eerlijk gezegd durf ik het niet aan om ze lang te bewaren op een andere manier. Ben bang dat ze dan snel bederven. De smaak van droge is veel intenser en dat is zeker een voordeel. Ik kocht van de zomer een droogapperaat bij de Lidl (voor 40 Euro, ze zijn nog verkrijgbaar in de online-shop) ...een echte Stockli is wel erg duur. En het bevalt me goed en op de 5 platen kun je heel wat kwijt. Terzijde: Wat erg lekker lukte waren vroege peren, die maar heel kort bewaren en dan al melig worden. Tegen het rijpe aan gaven ze een heel lekker en aromatisch resultaat. Appelvrouw...hoe lang had jou van alles mengsel van tomaten nodig om goed droog te worden? En hoe dik zijn je stukjes? (Als ik het goed zie zijn het allerlei gehalveerde tomaatjes in kersformaat tot pruimformaat??) Ik gebruikte alleen tomaten nog die uit zichzelf vrij droog zijn en veel vruchtvlees en weinig sap bevatten en sneed ze in schijfjes van ca. 3 mm. Drogen 12 uur bij 70 graden. Opbrengst = 2 potten met olie en nog wat in de vriezer van 1 droogsessie van die tomaten...het hele rek lag vol.