roeier

Leuk om dit te volgen. Er lijkt me trouwens helemaal niets mis met jouw analyse van waarom die ene ontploft is. De eerste gedachte die ik had toen ik die foto zag was van ja, er kwam ineens even een bak regen - afgelopen vrijdag vooral - nadat het lang droog was geweest. Alhoewel ik zo'n barst-effect dan meer van tomaten ken, de doorsnee pompoen zie ik het nog niet zo snel doen. Ik ben zelf fan van de pompoen, al gaat het me helemáál niet om groot. Geef mij maar die handzame pompoentjes van 1½ - 2 kg of zo, en dan lekker lang laten rijpen: heerlijk, en super makkelijk te bewaren. Het is leuk om te zien hoe ze zich langzaam ontwikkelen aan de plant. Ze komen ook in veel verschillende vormen en kleuren en zijn haast altijd mooi om te zien. En je ziet de bijen lekker rollebollen in de bloemen of er een middagdutje in doen. Een geweldig gewas.

Ik lees in een noordelijke krant dat het een uitzonderlijk goed pruimenjaar is; de omstandigheden voor bestuiving eerder in het jaar zijn ideaal geweest. Het was mezelf ook al opgevallen; in de buurt op een boerenerf waren zijtakken van een pruimenboom gestut, anders zouden ze door het gewicht van de pruimen afknappen. Toen dacht ik ook al dat ik nog nooit zoveel pruimen aan één boom had gezien. https://www.lc.nl/friesland/tytsjerksteradiel/De-pruimen-vallen-as-kometen-van-de-bomen-24711420.html

Ze hebben ze gewoon nog niet binnen nu, maar dat zal wel snel gebeuren, of misschien dat je wel kunt voor-bestellen of zoiets. Maar het is nu nog walgelijk vroeg om te poten, en de kweker zal op dit moment een uitstekende bewaarplaats voor de knoflook bieden.

Zijn we alweer aan een knoflook seizoen 2019 - 2020 toe? Je kunt het beste in knoflook groepen denken; er zijn 10 groepen, en ieder ras behoort tot één van die 10 groepen (daar is ook wel weer discussie over, maar dat even terzijde...). Van die 10 groepen doet de Artisjok groep het betrouwbaar goed in het Nederlandse klimaat. Die Franse knoflook die je had behoorde tot de Artisjok groep, en de Fransen doen veel Artisjokken. Past hier goed, en wordt ook veel aangeboden. De Creole groep is het minst geschikt voor hier, en past beter in een Mediterraan klimaat. Daar worden het mooie grote bollen, hier blijven ze vrij klein. Morado is een Creole. Het zou kunnen dat mensen in het zuiden van Nederland, of Vlaanderen, al betere resultaten met deze groep boeken. Ik ken niet alle groepen uit ervaring, maar heb de indruk dat de meeste groepen het aardig doen in Nederland, maar wel wat groter worden in een klimaat met langere, koudere winters. Die meeste andere groepen maken ook bloemstengels. Silverskin maakt geen bloemstengels als ik me niet vergis, maar die groep ken ik helemaal niet, zou best wel eens geschikt kunnen zijn voor Nederland. De Aziatische groep maakt zwakke bloemstengels, en ik krijg de indruk dat die voor hier goed geschikt is, maar mijn enige ervaring is met het ras Wonha, en ik heb gemerkt dat die een heel ander tijdpad bewandelde dan alle andere knofloken. Ik weet niet of alle Aziaten zo doen als de Wonha, maar dat kan dan even wennen zijn - ik ging zelf de mist in het eerste jaar, maar afgelopen seizoen ging het goed. Aanbieders vermelden de groep er altijd wel bij, dus daar zou ik vooral op letten - de verschillen tussen de groepen zijn vrij groot, maar binnen een groep wat groei-gedrag betreft niet.

Dit heb ik ook niet eerder gehad, maar het lijkt dat de schil van de pompoen daar niet mooi is gevormd of beschadigd geraakt, en er nu geen bescherming meer is tegen schimmels en dergelijke. Dit bederf zal doorgaan, dus ik ben bang dat je deze pompoen snel moet oogsten, of hij bederft gewoon verder. Bij een beetje omdraaien zou ik altijd bang zijn dat het steeltje knapt. Wat ik wel eens doe is de pompoen optillen en ondersteunen met een zware kei; als hij maar wat hoger komt te liggen scheelt dat al. Trouwens, in eerste instantie ging ik over tot de keien omdat steen warmte langer vasthoudt en het de rijping van de pompoenen ten goede zou komen, maar daar merkte ik weinig van.

Neusrot wordt veroorzaakt door te veel of te weinig water, dus in potten is het sneller een probleem dan in de volle grond - in een pot droogt de grond sneller uit, terwijl als er veel water wordt gegeven dit water niet makkelijk weg kan komen. Bij uitplanten in de volle grond, en dan lekker diep, kan het probleem zich niet zo makkelijk manifesteren. Een bijkomend gevolg van neusrot is dat de tomaat niet meer in staat is om calcium op te nemen. De plant als geheel kan dat nog wel, maar een aangetaste tomaat niet. Lang is gedacht dat een gebrek aan calcium de veroorzaker was van neusrot, en ook de beeldenbank waar Gianni1234 naar linkt noemt nog calciumgebrek als oorzaak van neusrot, met het daarbij behorende advies van een calciumgift. Dit is gebaseerd op verouderd inzicht; neusrot leidt tot calciumgebrek, niet andersom. Dit is waarschijnlijk de reden dat jullie nog steeds neusrot krijgen; de bemesting, of het gebrek daaraan, was nooit het probleem.

Het kan inderdaad zijn dat de bijen de weg naar jouw beschutte tuintje niet weten te vinden. De makkelijkste manier om zelf de bevruchting te doen is om een mannelijke bloem met steel en al af te knippen, dan alle bloembladen verwijderen - kun je opeten - tot je een soort stuifmeelstokje overhoudt. Daarmee ga je de vrouwelijke bloem in en rommel je rond de stamper. Je ziet dan stuifmeel op de stamper belanden; dat is wat je wilt. Op deze foto heb ik net een pompoen gedaan. De avond ervoor speurde ik naar zowel een vrouwelijke als mannelijke bloem die op punt van opengaan stonden. Een wasknijper op de punt houdt de bloemen dicht. Dan de volgende dag knijpers eraf, bevruchten, en de vrouwelijke bloem kan weer afgeloten worden met de knijper. Ik gebruik de knijper zodat er geen 'vreemd' stuifmeel bij kan en ik zeker weet wat de vaderplant is. Ik wil namelijk het zaad overhouden voor volgend jaar. Bevruchting is geen probleem voor mij want er zijn bijen zat, maar ik weet niet wat voor stuifmeel ze aan hun pootjes hebben hangen, dus daarom doe ik een paar pompoenen zelf. Als je geen zaad wilt overhouden is in elk geval een knijper op de vrouwelijke bloem niet handig, misschien nog wel op de mannelijke bloem, zodat het stuifmeel beter bewaard blijft. Als een courgetteplant al langer staat en al heel wat bladeren en bloemen heeft gemaakt wordt die steel wel telkens langer. Je hebt ook altijd wel wat genetisch verschil tussen de ene plant en de andere, dus het is normaal dat de ene plant zich wat meer uitrekt dan de andere. Ik zie in elk geval niks ongebruikelijks op de fotos. Het kan wel makkelijk voorkomen dat er verkeerde zaadjes in het pakje zijn gekomen, maar dat zie ik hier niet.

Dat zul je toch echt aan die vorige eigenaar moeten vragen, of iemand die weet wat hij of zij verbouwde. Er zijn ongelooflijk veel rassen die dit soort gele rassen opleveren. Van die rose rassen zijn er minder, zou Sarpo Mira kunnen zijn, maar dat is een vreselijk late aardappel, dus als het loof al was afgestorven kan dat hem volgens mij ook niet zijn. De struiken van Sarpo Mira zijn fors en de aardappel is wit van binnen.

Nog even de grootste opgemeten voor de volledigheid; diameter 4,6 cm. Er waren er meer die daar tegenaan zaten.

Zo, de laatste week eindelijk een temperatuurtje op mijn tuin waar de plantjes zich een beetje gelukkig bij voelen. Veel tomaten doe ik hier niet in het noorden, want het wordt vaak niks, en bij het uitkiezen van rassen let ik alleen op koude-geschiktheid. Twee rassen heb ik op het zelfde moment gezaaid, verspeend en uitgeplant: Alaska en Quedlinburger frühe Liebe. In het begin leek Alaska het ietsje beter te doen, maar de rassen gingen vooral gelijk op, en de eerste kleuring richting rood was bij een tomaat van het oude DDR rasje, Quedlinburger frühe Liebe dus. Dat tomaatje lijkt nu oogstbaar, maar ik laat het lekker hangen voor het zaad; kans dat de vroegte-genen vooral in de vroegste vruchtjes zitten en minder in de latere. Die Quedlinburger frühe Liebe maakt groter blad dan de Alaska en zal daardoor ook beter bestand tegen de droogte zijn: grotere bladen betekent grotere zonneschermen.

Gewoon potjes met metalen deksel werken goed. Als het past in een kleine pot vind ik klein beter, omdat je niet gelijk een grote hoeveelheid gebruikt. Net als bij jam maken gaan de potjes bij mij altijd eerst even in kokend water, om later bederf te voorkomen. Maar bederf is toch al onwaarschijnlijk; suiker en azijn hebben beide conserverende eigenschappen. Als je overal wat anders leest over hoe het moet, zal dat in dit geval betekenen dat het niet zo precies komt.

Ja, ik zie je ook geen boer worden, Mellie, maar ik haal dat voorbeeld maar even aan zoals het is, en het werd hier dus door een boer gedaan, en die hield het werk vooral in eigen hand. Het is allemaal erg veel werk, maar daarmee wil ik niet zeggen dat de aktie van één persoon er niet toe kan leiden dat het toch gebeurt. Daar heb ik het perfecte voorbeeld van. Een middelbare schoolkind in Franeker, begaan met vlinders, las in de krant dat de Vlinderstichting nog één vlindertuin ergens in Nederland wilde realiseren. Hij zond een verzoek in om het in Franeker te doen, begon een Facebook pagina, benaderde de gemeente, en om het verhaal kort te maken; nu ligt er dus een vlindertuin van een paar hectare aan de rand van Franeker. Als maar genoeg partijen het zien zitten en meedoen krijgt dus een kind het voor elkaar, terwijl dat kind er nu verder geen werk van heeft. Dat werk wordt gedaan door de gemeente en de Vlinderstichting, die hebben voor de aanleg een loonbedrijf ingehuurd, en zullen misschien vaker derde partijen inschakelen. De grondprijs hoeft niet relevant te zijn voor het begin van zo'n project; grond kan ter beschikking worden gesteld. In het geval van de vlindertuin bij Franeker stelde de gemeente grond ter beschikking. In principe maar voor 5 jaar bij die vlindertuin, voor een bos heb je daar niks aan, maar misschien dat meer mogelijk is. Medewerking van de overheid heb je toch nodig, wat je ook wilt, dus natuurlijk ga je onderzoeken hoe een gemeente bereid is mee te doen. Het kan ook op particuliere grond, met medewerking van de eigenaar. Zo'n soort regeling is getroffen voor de volkstuin waar ik op zit, lang geleden. De grond was eigendom van een boer. Op een gegeven moment is op papier gezet dat het volkstuin kon blijven zolang er een volkstuinvereniging was. Per jaar wordt een symbolisch bedrag aan huur aan de boer betaald en dit bedrag mag ook niet worden verhoogd. Die boer leeft al lang niet meer, een dochter is nu beheerder, maar de regeling bestaat nog steeds en kan alleen beëindigd worden als de volkstuinvereniging ermee ophoudt. Er zijn hier en daar boeren die stoppen en geen opvolgers hebben, en er zijn meer grondbezitters die niet goed weten wat ze met hun grond aanmoeten. De prijs van de grond is dan niet relevant, dan kan het er puur om gaan dat mensen je idee zien zitten, en er zijn dan dus duurzame constructies mogelijk. Ik zou zeker in Nederland, lokaal, mogelijkheden gaan aftasten.

In de zomer van 2015 heb ik vrij lang op een veehouderij gewerkt in Galloway, Schotland, waar men in 2002 op een deel van het land een bos had aangelegd. Meer dan 20 vrijwilligers hebben zich met het planten bezig gehouden. Die woonden of kampeerden daar zolang, er werd voor ze gekookt en het was een erg intensieve periode voor het boerengezin dat het initiatief had genomen, vooral vanwege de zorg voor al deze vrijwilligers. 13 jaar later, toen ik er dus was, waren de bomen nog altijd klein, maar het begon langzamerhand op een bos te lijken. Er waren paden doorheen aangelegd en was open voor het publiek. De paden werden regelmatig gemaaid met een vrij grote machine, en de zijkanten van de paden werden bijgehouden met een bosmaaier. Uiteraard moesten takken van bomen ook regelmatig worden weggehaald om de paden vrij te houden. De hoop was, dat als de bomen eenmaal groter waren, ze veel licht zouden wegnemen waardoor het gras minder kans kreeg, maar ondertussen hadden wel twee mensen er een deeltijdbaan aan om de boel bij te houden. In de tijd dat ik er werkte ben ik een stuk of wat keren met een grote benzinemaaier over de paden gegaan en ben ook met de bosmaaier in de weer geweest. Paden vergen veel onderhoud, dat is makkelijk te onderschatten. Ze noemden de paden 'nature paths' maar er was wel erg vaak het geluid van een benzinemotor te horen... Toch is dit wel een voorbeeld van een geslaagd bosproject; als je het aanlegt in 2002 en in 2015 (en ik verwacht ook nu) houdt je het nog bij dan ben je er dus tevreden over. Dit boerenbedrijf deed veel om publiek te trekken; ze hadden ook een restaurant waar ze veel van hun eigen producten verkochten, een soort van speelpark hadden ze gebouwd, en door het bos waren niet alleen natuurpaden gemaakt maar ook kleuters konden ergens met een skelter een rondje maken en er was een traject voor terreinfietsen. Ze trokken al met al veel mensen; veel touringbussen met schoolkinderen ook, maar allerhande volk wel. Toch was dit in de aard nog een veehouderij en had de boer een overall aan en was met zijn vee bezig, maar hij had dus wel veel personeel voor al die bedrijfstakken die erbij waren gekomen in de loop der tijd. Zo is het dus wel te doen om een bos bij te houden, maar het lijkt me haast niet te doen voor een gewone particulier die dit niet in één of andere organisatie inbouwt, want het is veel werk, en daar moet wel wat tegenover staan voor de mensen die erbij betrokken raken en het uitvoeren.

Heb je nogal wat voeding gegeven, Saalk? Het schijnt dat hoe meer stikstof, hoe meer mannelijke bloemen je krijgt. Ik weet niet zeker of het zo is. Ik dacht dat als een komkommerplant eenmaal goed begint te geven, je net als bij courgettes iedere dag wel één of twee kan plukken, dus dat het lastig valt bij te houden... Ik heb pas drie jaar een tuin, het eerste jaar kreeg ik een overvloed. Vorig jaar niets, want de planten raakten nooit lekker aan de groei. Dit jaar willen de planten ook nog niet; te koud. Pas de laatste dagen, bij temperaturen rond de 40°C, zie ik er wat beweging in komen. De meloenkomkommer, wat bij jou de Armeense komkommer is, heeft duidelijk de meeste moeite met de kou. De andere komkommer die ik heb - Megan genaamd - gaat ook niet veel harder, maar daarbij heb ik wel het vertrouwen dat het goed gaat komen als de zomerse temperaturen aanhouden. Er is nog wel tijd. Die Zelenyye Zmei lijkt gewoon een erg krachtige groeier, en dat hij daardoor gewoon door de kou heengroeit. Zoiets was voor mij ook beter geschikt geweest, ik hou alleen niet van die lange komkommer-modellen; geef mij maar een meer op augurk lijkend model. Misschien moet ik ook eens iets bestellen van die Oekraïense site, want sommige van hun compactere modellen zouden het hier wel eens aardig kunnen doen. Ik teelt op de vlakte dichter bij de kust hè? Dus meer wind en de temperatuur daalt 's nachts sterker. Er is een duidelijk verschil met de Friese Wâlden. Maar ook al zou ik maar om het jaar of zo succesvol komkommers kunnen telen, dan nog kan het de moeite waard zijn: pas net heb ik de laatste komkommers van twee jaar terug op, want ingemaakt kun je er jaren plezier van hebben. Alleen die schil wordt wel als leer, dus ik moet ze wel schillen als ik van plan ben ze zo lang te bewaren! Een ander ding dat komkommers met courgettes gemeen hebben is dat je ze vooral onrijp plukt; dan zijn de zaden nog nauwelijks ontwikkeld, de schil is nog zacht en happen ze lekker weg. Rijp laten worden is wel nodig als je de zaden wilt overhouden, maar anders wacht je niet op rijp.

Net zoals annaelizabeth had je waarschijnlijk dit: http://blogs.cornell.edu/livegpath/gallery/garlic/waxy-breakdown-on-garlic/ Ik heb dit nooit ervaren, maar het schijnt vooral door warmte te komen.

Oplossingen met pompen zul je weinig tegenkomen in dit deel van de wereld. Een zinken emmer aan een stok om niet op de knieën te hoeven is de meest geavanceerde methode zo'n beetje. Bij het water geven blijft de broes op de gieter en het bodempje gaat terug de sloot in, om visjes, kikkervisjes, wantsen en waterkevers te sparen, want je schept nogal wat mee op uit de sloot.

Ik zie geen foto. Na het opladen van een foto moet je nog op een knopje 'in bericht plaatsen' drukken. Dan zou er een extra lijn tekst moeten verschijnen in je bericht; de link naar je foto. Het zou schurft kunnen zijn wat je aardappels hebben, komt vrij veel voor, maar natuurlijk zonder foto moeilijk te zeggen.

Hier wat peultjes die in de maand Juli gewoon goed zijn gegroeid, vol in de zon. Ras 'Pûltsje op Reis'. Daar staat ook op het pakje dat het tot Juni gezaaid mag worden. Het heetst van de zomer zou dan misschien te heet kunnen zijn, maar dat maak ik eigenlijk nooit mee hier in Littenseradiel, dus ik negeer dat soort info en zaai lekker door. Je kunt wel zien dat dit ras sterk lijkt op 'Norli' - witte bloemetjes en heeft geen ondersteuning nodig.

Het leuke is dus dat je aardig in de hand hebt hoe groot ze worden. Poot je vroeg, dan krijg je allemaal kleintjes, wacht je tot Sept - Okt, dan zitten er ook veel grote tussen. Kleintjes kom je ook nog wel tegen, en de grootsten hebben de neiging om zich verder te splitsen; het wordt een wat rommeliger geheel, maar ik vind het persoonlijk wel een duidelijke vooruitgang ten opzichte van een grote massa kleintjes. Het kan natuurlijk zijn dat het per grondsoort wel verschilt hoe het uitpakt; de ui-achtigen doen het bij mij op de klei altijd wel aardig.

Als het gaat om gewassen die het echt warm willen hebben, zoals die pompoenen in jouw eigen moestuin blog, Ruderalis, dan gaat het allemaal niet zo snel, nee. Dus ook tomaten, augurken en boontjes komen moeizaam op gang. Het begin van het seizoen was wel snel; honingbessen bloeiden al in februari, vanwege de warme Februari-maand toen. Daarna vooral temperaturen die onder het gemiddelde lagen, maar geen grote terugslag, zoals vorig jaar met die zeer koude maand Maart. Het was toen lastig om bijvoorbeeld uien en kolen snel op gang te helpen. Dat ging dit jaar beter, ik zie diverse voorbeelden van kolen die zijn doorgeschoten omdat het allemaal zelfs wat te snel is gegaan. Bomen waren ook vrij snel groen dit jaar. Aardbeien waren dan wel weer laat, daar had de koude Mei-maand duidelijk een effect op. Al met al geen eenduidig verhaal volgens mij. Als je puur kijkt naar warmteminnende dingen is het tot nu toe niet snel gegaan, maar zou het uiteindelijk wel eens beter kunnen uitpakken voor de gemiddelde tot snelle groeiers. Als je naar boontjes kijkt, dat werd hier vorig jaar weinig met de droogte, nu lijkt dat goed te komen, die hebben geen lange zomer nodig. Bij pompoenen hangt veel van het ras af, ik heb een plant staan waar al een stuk of 5 grote exemplaren aan zitten, maar net zoals de meeste seizoenen hoef ik niet op muskaatpompoenen te rekenen. Ook tomaten zal ik dit jaar weinig krijgen, maar het is normaal dat dat geen succes is. Heeft puur met temperatuur te maken, zon is er zat, ook dit jaar.

Ze lijken me wel lastig te verkopen als besje, dizid, omdat ze makkelijk uit elkaar vallen, net als framboos, en dan nog een tikkeltje erger. Ik wil niet zeggen niet doen of zo, maar ik zou veel eerder op iets als honingbes inzetten als je bijzondere bessen zoekt, ook wat je klimaat betreft. Het moet natuurlijk ook maar beschikbaar zijn, en daar weet ik niks van.

Misschien dit? http://blogs.cornell.edu/livegpath/gallery/garlic/waxy-breakdown-on-garlic/ Plotiemoos heeft nog geen antwoord gekregen: ja, als het in één seizoen niet lukt om tot een bol met tenen te komen, geef het dan nog maar een seizoen. Consumeren kan natuurlijk ook. Bij het opkweken vanuit broedbolletjes is het de gewone gang van zaken dat je een seizoen met enkeltjes komt te zitten. Dit zijn wat enkeltjes van mijn Pskem (tijdje terug er uitgehaald): Dat bolletje links heeft zich al opgesplitst, ik denk dat de anderen beter zijn om te herplanten. Echt interessant om met broedbolletjes te werken is het geloof ik niet; het is minstens een jaar extra werk om tot resultaat te komen. Het is meer uit nieuwsgierigheid dat ik het deed, maar ik zal er niet mee doorgaan. Als bolletjes klein blijven, zoals bij Mikki, kan dat natuurlijk allerhande oorzaak hebben. Knoflook houdt niet van zure grond, ook niet licht zure, het verdraagt concurrentie slecht, dus wat onkruid er omheen valt ook direct te merken, het heeft, net als alle alliums, veel zon nodig, bij sommige rassen moeten die stengels er absoluut af, anders blijft er ook weinig over... het uitgangsmateriaal kan ook al wat verdroogd zijn geweest... het kan van alles zijn. Een raadsel hoeft het meestal niet te zijn als knoflook klein blijft, maar er zijn nogal wat punten om na te lopen. Als iemand met een vraag zit waarom lijkt het me prima om dat hier te onderzoeken, maar dan is wel redelijk wat info nodig.

Ja, ik denk dat die raad van Maxious erg goed is. Volgens mij helpt het om te letten op een goede blad - bloem verhouding als de plant nog klein is. Als er niet veel blad is, kan de plant niet veel energie steken in bloemen en vruchten. Ik heb veel kleine pompoenplantjes staan waarvan ik de bloemknoppen er nu afdraai; ik wil eerst de plant meer blad zien maken voordat de energie daarin gaat. Het maakt me niet uit of het mannelijke of vrouwelijke bloemen zijn. Het is nog koud hier in het noorden, dus warmteminnende planten hebben moeite op gang te komen. Ik vermoed dat bloem en vrucht op dit moment de ontwikkeling van de plant afremt. Als ze eenmaal wat groter zijn let ik er niet meer op. Bij een courgette in de volle grond die een paar vierkante meter in beslag neemt hoef je er ook niet op te letten, maar het kan zijn dat bij een courgette in pot het een aandachtspunt blijft.

De Jostabes is nog niet bij iedereen bekend, de meningen zijn ook wat verdeeld geloof ik, daarom leek het me wel goed er een algemeen onderwerp over te hebben, waarin ik begin met m'n eigen ervaringen. Jostabes is een kruising tussen een zwarte bes (Jo-hannesbeere) en een kruisbes (Sta-chelbeere). De struik heeft een krachtige groei, en geeft al snel een goede opbrengst. Zeer vroeg in het jaar is de struik al groen, en ook de bloei is vroeg. Dit was bij mij 7 April dit jaar: Dit was het tweede jaar dat ik deze struik had, en het was de eerste keer in bloei. De dracht was gelijk uitbundig, de takken hingen er zwaar van door, hier op 2 Juli, zo'n beetje oogsttijd - je ziet hier en daar een bamboestok als poging om takken overeind te houden: Een paar kilo kwam er van af, dat is nogal wat voor een eerste dracht, en daar was ik dik tevreden mee. De bessen zijn uit de hand te eten, wel wat zuur, waarschijnlijk eet je er niet van door. Ik vind het wel een volle smaak. Zeker als jam, dus met wat suiker er door, bevalt de Jostabes me erg goed. Het heeft ook snel een prettige structuur als jam, waarschijnlijk heeft het wat pictine meegekregen van de zwarte bes, en wat uiterlijk betreft heeft het iets van kersenjam: Als struik is het niet de makkelijkste gast. De takken groeien snel uit hun krachten en hebben dan steun nodig. Ook neem ik aan dat de beste vrucht-dracht op hout van het vorige jaar plaats vindt, dus dat je regelmatig ouder hout moet verwijderen. Al met al vergt de Jostabes dus wel wat onderhoud. Stekken gaat wel erg gemakkelijk. Toen ik begin dit jaar een paar laaghangende takjes weghaalde en besloot ze in de grond te steken, bleken ze alle drie aan te slaan, en zijn ondertussen mooi door gegroeid. Het zal wel door de snelle groei van de Jostabes komen dat stekken zo gemakkelijk gaat. Ik stel me zo voor dat de struik potentie heeft als fruithaag, want hij is snel groen, is vol van blad, en slaat makkelijk aan. Maar zeker als het gaat om mooie groeivormen voor de Jostabes reikt mijn ervaring nog niet ver.

Dit is ook wel de tijd dat de Jostabes rijp is, dus alles wijst op Jostabes, maar dan heeft Flup wel een mislukte Jostabes die totaal niet representatief is voor wat de struik kan doen. Waarschijnlijk groeide de struik als geheel niet goed? Zowel de blaadjes als dat besje zien er te klein uit voor een gezonde Jostabes. Vorig jaar had ik voor het eerst een Jostabes op de tuin staan, nog jong, nog geen enkel bloemetje, maar wel een sterke groei, en al die takken die vorig jaar zo goed gegroeid waren hingen dit jaar vol met bessen. Ik heb er 2 kilo af kunnen halen, en de lijsters hebben ook nog een aandeel gekregen. Dat is van één struik. Dan heeft Flup in verhouding niks, dus dan is het inderdaad een kwestie van struikje wegdoen, of misschien sterk snoeien of verzetten en hopen op een reactie van de plant.